Descarga Revista Bravú - Vieiros

O ANO QUE GAÑAMO-
44
Señoras e Señores. Hoxe pode ser un día histórico. A Selección
Galega pode proclamarse campiona do mundo e nós estamos
aquí para retransmitirlle-lo en directo. Pero antes ímoslles
ofrecer un reportaxe do noso servicio de documentación no
que se resumen os paso
dados ata chegar a este
momento histórico.
Vémonos despois da
publicidade:
MORREU O BRASIL
“Deus xa lle alumeou o pé; era moito pediren que tamén lle alumeara a
cabeza”, podíase ler no ano 2023 no epitafio de ex-presidente Pelé.
A súa derradeira disposición gubernamental foi liberar ós munidalistas
brasileiros da penosa obriga de sua-la camisola por eses mundos de Deus
(do Deus que figura no reverso do dólar), otorgándolles o rango vitalicio de
ministros (con carteira) cada vez que superasen os oitavos de final. Foi unha
boa e relaxante nova para os dez tirulares
canarinhos (Romualdo, Ricaldo,
Runildo, Resgualdo...) dun Desportivo
de Copacabana que precisaba da-lo
callo e meterse dunha vez na
Champions League despoins dunha
longa crise que xa se tiña cobrado trinta
adestradores (un galés e 29 brasileiros).
Nono foi tanto para o presidente (do
clube, do goberno interprovincial, do
Académico de Hockey-Sala e da
Sociedade de Amigos do Futbolín)
Jesús Fernández
César Angustio, que aínda soñaba co
úneca presidencia que se lle resistía: a
da FOFA, en mans dun tal Paco, tamén
paisano por certo. Os estadios -Riazor
máis que ningún- padeceron a seca brasileira
ata ficar valeiros e César
Angustio, xa se sabe como lle van os
desafíos, emprendeu unha cruzada que
ía revolucionar o mundo do fútbol ( o
pouco que quedaba). Asi foi como chegou
a Lei Trosman.
A ERA TROSMAN
Trosman (Artemio Trosman, O Científico, Arteixo, 1940) foi un
astuto artesano da pelota que tivo a precaución de investi-los
seus aforros nuns apañados cursiños de informática do INEM
para maiores de 45 anos. Contan que Artemio atopou na súa
reconocida divisa ¡Que duda cabe, hombre! unha chave metafísica
para resolver peludos desafíos do soft-ware cos que nin o
propio Bill Gates se atrevera. E foi precisamente unha vez
esgotado o filón brasileiro e con media ducia de Plataformas
Dixitais camiño da bancarrota cando o noso sabio -hoxe con
busto de bronce ás portas da FOFA en Bruxelas- sentou as bases
do novo xogador de fútbol: namorado das cores (non só dos
verdes billetes verdes), obediente, sacrificado e, a poder ser, de
poucas palabras. Unha xoia, coma quen di... ¿pero onde se atopaba
a canteira duns tales diamantes?. Contan tamén (a xente
moito conta, ho, que diría Artemio) que o foi encontrar nada
menos que nun vello patrón de corte e confección usado pola
súa muller -o clásico Sistema Pampín de contrastada eficacia-, que o avisado Artemio transformaría co
primeiro programa de futbolista androide. A Lei Trosman simplificou bastante o papel dos adestradores a
quen, lonxe de obrigalos a domina-la complexa psicoloxía do crack dun millón de dólares - el fútbol es
así... e outras máximas de inextricable fondura-, abondáballes agora coa táctica máis directa de ¡Baixa,
carallo!. E baixaban a fume de carozo. Nin que decir ten que a Lei Trosman abriu un mercado de sofisticados
androides futboleros made in Japan ou Germany, pero ningún deles conseguiu facerlle sombra ó pioneiro
modelo Trosman: un robot da terra que atendía ó nome de Fran Kstein e mestruraba maxistralmente
o mecanismo dun reloxio suizo cun laconismo moi galego.
Pitón
UN MUNDO VIRTUAL
Coa explosión do fútbol dixital impúxose tamén unha nova orde. O mundo real deixou paso ó virtual. Os
estadios trocáronse en macrotecnodiscos -A Revolta Blues-,onde, previo paso por taquilla, ún podía
tomarse unhas copas e confraternizar cos hologramas dos seus xogadores favoritos e mesmo darlle unhas
labazadas á representación virtual dalgún crack do Madrid sen medo a que lle pecharan o chiringuito.
Tamén os presidentes se tornaron virtuais e nos palcos lucían o estilizado cuello de cisne de Angustio
César, a brillante retórico de Cañeda Brava ou o rexuvenecido palmito de Patrón Fraga, entre outras
presidencias. E as novas sancións axeitáronse ós novos tempos virtuais: César Angustio penaba uns meses
reconvertido nun programa IBM de contabilidade mentres Cañeda Brava pasaba un tempo transformado
nun CDROM de corrección lingüística ou GiliGili era condenado a se transfomra nun videoxogo SEGA. Así
andaban as cousas cando o mundo escoitou falar por primeira vez dunha tal Selección Galega.