Descarga Revista Bravú - Vieiros

40
pola patria!
Siareiros 7 - Persoeiros 2
Isabel Romero
Isabel Romero ¡Todo
Os Siaieros amosaron desde un primeiro momento a perfecta planificación
do encontro, que reflectía unha semana intensa de traballo estudando
vídeos dos seus contrincantes -especialmente dos do Xabarín Club- e
moitas pizarras esborranchadas. Representantes dos Celtarras de Vigo, Os
Fendetestas de Compostela, Grei Xentalla da Coruña, Radikais Vermellos de Ourense
e Muralla Norte de Lugo, souberon manterse perfectamente ordeados nun 4-4-2,
que deixou ás claras a súa eficacia fronte a unha escuadra desnortada.
O DESTEMIDO EQUIPO SIAREIRO.
OS PERSOEIROS, MOI ENTEIROS (ANTES DO PARTIDO).
Os Persoeiros improvisaron a súa disposición no terreo de xogo e o único que parecía ter un pouco claro o seu papel no campo, seguro que porque llo explicaron
antes, foi Pereiro, O Gato de Lemos, -recén chegado de Bratislava, onde xoga actualmente, para a ocasión-, que se colocou baixo os paos coa máis loubable
das intencións -defender o indefendible, e agachar unha petaca de augardente para os desmaios-; secundado eficazmente por Reixa e Cid Cabido, que
xa no patio do colexio aprenderon que xogar de defensa permite correr menos e reservar un cigarro na base dun dos postes para botarlle man nos ataques
do equipo propio. ó final, como soen facer os intelectuais, acabaron por xuntarse en roldiñas de debate e ensaio; o que, sen dúbida, explica o resultado final.
O rosario de goles siaeiros principou co que marcou Carlos ós cinco minutos de xogo, foi un tiro a traición e a dar, contra o que nada sirviu a espléndida estirada
de máis de dous metros quince que fixo Pereiro, esfolando de paso unha perna, como non se cansou de contar de alí en quince días.
A partir de aí foron entrando un trás doutro, cuns ataques rápidos dos carrileiros de Siaeiros, que permitían
que os balóns chegasen axeitadamente colocados para o remate dos seus habilidosos puntas;
Siaeiros Galegos, 7: Suso; Johnny, Carlos, José Ramón, Marcos, Juanchu, Santiago
Jaureguizar, Toni, Lois, Manolete e Tato. Algúns deles, -non sei cales- deixaron o seu
lugar ó longo do encontro a Davo, Esquelete, Kinla e Mianda, que corrían ainda máis.
Persoeiros do País, 2: X. M. Pereiro; Antón Reixa, Alfonso Eiré, Cid Cabido, Moncho
Viñas, Lolo Gantes, Manuel Rivas, Xurxo Souto, Paco Lodeiro, Rómulo Sanjurjo e
Falque.
Arbitro: Souto Budiño, do Colexio da Coruña. Non tivo que tirar do tarxeteiro porque
os xogadores souberon comportarse e bisbisearon cando lles entraron as gañas de
saudar ás familias dos rivais.
Incidencias: Terreo de xogo en fodido mal estado, nunha tarde desapacible e
choivosa que non paraba. Máis de cen mil persoas abarrotaban os graderíos do
Estadio Cabo dos Intitutos da Estrada. A Marcha do Antigo Reino de Galicia,
interpretada á gaita por Xan, e o Miudiño, vociferado polos xogadores, serviron de
limiar ó acto reivindicativo dunha selección nacional galega.
A Guarda Civil colaborou eficazmente na espectacularidade e no morbo do acto
pedindo permisos, carnés, libros de familia e certificados de boa conducta ós que
peor pinta tiñan, tanto antes do partido como á volta á casa
exhibindo este conxunto un perfecto coñecemento dos rudimentos e dos desenrolos do fútbol control.
Ante iso nada puido facer Xurxo Souto, entregado en defensa e cubrindo eficazmente a súa banda,
pero impotente ante a ineficacia de Reixa e Cid Cabido, que parecían máis preocupados polo cigarro
que pola pelota. Alfonso Eiré, que agachaba baixo a sua ficha de director de A Nosa Terra, ó antigo
crack Pucheiro, multiplicábase en van.
No medio campo, Moncho Víñas e Lolo Gantes demostraban que non por moito falar de fúbol nos
micrófonos se xoga millor, ainda que mostraron tamén boas maneiras, sobre todo ó comentar co
público as sucesivas incidencias que ían mermando o seu físico. Mentres, Rivas e Rómulo, abandoados
á súa sorte de dianteiros virulillas nas antípodas do campo, reclamaban algún balón, aínda que
fora dos que se usan para adestrar. Afortunadamente, Paco Lodeiro (dianteiro potente tipo iugoslavo)
e Falque, posuido polo espírito de Bebeto, aproveitando dous despistes da retagarda siaeira permitiron
ós Persoeiros salvar a pouca dignidade que semellaba quedarlles. No segundo tempo, o pase de
Eiré á portería deulle máis orde e seguridade á zaga persoeira, pero desgraciadamente, levou aparellado
que Pereiro se sumara á tertulia dos defensas.
A pesar de todo, poideron facer gala da súa creatividade nos vestiarios, onde argumentaron toda sorte
de excusas para a súa escasa forma -”é que, ¡me cago en diola!, hai quince anos que non tocaba unha
pelota”,“o tabaco, é todo culpa do puto tabaco; que me ten escarallado”. O nerviosismo cundiu cando
se filtrou que tiña habido olladores de clubes galegos entre os asistentes.
A festa continuou nun concerto no que participaron Os Diplomáticos de Monte Alto, Joxe Ripiau e
Skatalá; durante o que se reclamou de novo a recuperación da selección galega de fútbol, pero, como
dixo alguén,“sen nengún deses impresentables”.