Descarga Revista Bravú - Vieiros

Arquivo Municipal da Coruña
“En Betanzos víñanme as vellas cos
paraugas, a ver que fas porteiriño,
ese si que era medo escénico ”
(Buyo)
aos ídolos nas tascas. “Xanetas”Acuña, o porterio máis mítico do
Deportivo.“Xa che teño sucesor”, dixo o propio Zamora cando o viu parar.
Acuña sufriu nas súas catro cuartas de lombo os estigmas escuros que nos
dedicaron tradicionalmente aos galegos. Ofrecéronlle xogar no Madrid,
non lles quixo ir, pecado imperdonable. Galiza está moi apartada, tamén
da Selección Española. Cando por fin o chamaron para o Mundial do
Brasil, a lenda di que ao chegar á concentración algún figura comentou:
“Gallego, ponme ahí las maletas”. Acuña non lle puxo as maletas pero si
catro golpes na cara que o deixaron ben aviado.
Xa non o querían levar, os xogadores bascos negáronse a ir ao Brasil
sen Acuña. Ainda alí tivo que soportar o ostracismo do adestrador, e só
xogou nun partido amistoso cando se lesionou o porteiro suplente e
España xa estaba eliminada do Mundial. Xanetas Acuña, un talento superior,
tampouco puido xogar na Selección Enxebre.
A canteira galega é boa, é grande, é variada. É seixo, é granito é lousa de
Valdeorras. Deu grandes xogadores que triunfaron fóra Quique Costas,
Marcelino, Tomás Reñones. Mesmo parece increíble dun país tan
pequecho saísen dúas figuras verdadeiras do futbol mundial: Amancio e
Luis Suárez. Aquí pouco disfrutamos da súa arte. Marcharon por dous
patacóns, granito do Porriño, e nolos venderon despois requintandos,
como granito rosado de Carrara.
EXóTICOS E SIMPáTICOS
Traspasados na primeira xuventude a equipos inmensos, a súa condición de
galegos tiña o aquel de exotismo simpático co que se acolle agora aos xogadores
das máis remotas latitudes. Luis Suárez, foi o primeiro en recibir o alcume
de “il divino” no fútbol italiano, tras o seu breve paso polo Barcelona, cos cartos
do seu trapaso comezouse a construir o Nou Camp, triunfou no Calcio, no Inter
de Milán, ata o mango como din por Malpica. “Il divino” foi antes “o peseto” en
Monte-Alto, porque era pequecho como unha peseta, segundo a versión máis
amable.O seu acento enxebre empastou ben co italiano e Luis soubo desenvolverse
entre Sofías e Ginas Lollobrigidas. Nos veráns voltaba a Coruña, Riazor
enchíase para velo adestrar.
Amancio, un dos Mallos, representa o ideal do asimilado, pero non deu perdido
o acento.Talento tan inmenso, a quen se lle permitiu todo (excepto beber
gaseosa, disque baixaba moito o rendimento), ata ser galego. A maxia de
Amancio era tal que mesmo colaborou a alonxar do mundo a ameaza da destrución
nuclear. Nos peores anos da Guerra Fría, Henry Kissinguer o secretario
de Estado dos Estados Unidos ten collido avións ex proceso para ver a
Amancio facer caneos no Bernabeu.
A pesar do radical caleado madrileño en Amancio Amaro, ás veces, aparecía
inesperadamente a enxebreza. Tras un gol in extremis no Mundial de
Inglaterra, Amancio declarou á prensa “metí el gol con el queso”. Non lle deron
entendido, na Coruña todos sabemos dicir “queixo” ,“quijada” xa non tantos.
Unha tese afirma que os galegos aprenderon a xogar ao fútbol a fins do século
pasado nas invernadas da Frota Inglesa na ría de Arousa. O primeiro lugar da
Península, moito antes que en Huelva comezasen a lle dar couces ao balón. A
canteira galega trouxo unha copada fecunda de bons peixes:Dende Chacho (“ai,
Chachiño, se ti quixeras”,decían daquela), o céltico Pahiño, Veloso a Vicente
Celeiro,ou Mandiá,que ainda reparte bravura na distancia dende Toledo.Ogallá
que, nestes días de tanto fletán, as redes sigan vindo cheas de robalizas.