Descarga Revista Bravú - Vieiros

24
AS LIGAS GALEGAS
CONTRA O FUTBOL
VIRTUAL
¿Existe realmente Ronaldo ou é tan só un holograma multimillonario capaz de inventar hoxe un gol
imposible, vestir mañá de choqueiro no antroido de Rio e bicar calquera día a unha moza loira xunto ó
ventanal dun aeroporto?. ¿Están feitos Davor Suker e Ana Obregón de carne e oso ou serán máis ben una
chea de datos informáticos entrecruzados na rede que goberna o fútbol mundial. Todos podemos dar fe da presencia
humana de Arsenio, Caneda, Lendoiro, Fran, José Ramón e a mascota con cornos do Celta. ¿Pero coñece vostede
alguén que teña probas da existencia de Robson, Mourinho, Gil y Gil, a dona de Ruiz Mateos, a tal Ronaldinha, o gol
de Abreu ou os xogadores de alcumes novelescos como “La Brujita” Verón?. Nestes tempos nos que sen un lugar no
ciberespacio quedas reducido a un don nadie, o fútbol está a trocar tamén en pura realidade virtual.
Se queremos preservalo espíritu e a nosa particular interpretación dese xogo que os ingleses desembarcaran en
Arousa hai un século, compre, pis, volver ás esencias, ás vellas certezas do fútbol popular, incontaminado polo
balbordo dos medios de comunicación. Xa non se trata soamente de fundala selección galega, hai que acometer
con urxencia a tarefa de constituila Confederación Galega de Ligas de Fútbol e deixarse de lerias dixitais,
adestradores fachendosos de traxe e garabata italianos ou equipos con camisetas horteras de deseño prentedidamente
vangardista. Reclamamos un campeonato nacional galego
que manteña vivo o antigo e fermoso sabor do fútbol: as batallas
Para ter selección primero
temos que ter unha liga
sobre a lama, a selva de paraugas entre o público, as rifas e a
empanada, os buratos nos ladrillos que permitían axexala caseta do
árbitro, os defensas de bandullo abultado e os adestradores
fedorentos de viño de matute.
Non hai tantos anos que a verdadeira Liga dás Estrelas, vivida en
directo e á porta da casa, era, por exemplo, a Liga do Sar. Os grandes
derbies que se agardaban con ansia durante días e mobilizaban festivas caravanas de vehículos poñian a Sporting
de Lampón e Boiro fronte a fronte sobre a implacable area do campo da Mina. O equipo máis temido viña de
Palmeira e vestía de amarelo, igualiño que a selección do Brasil. Os heroes dos rapaces gastaban nomes de
sonoridade aristocrática, como Montenegro, aquel porteiro do Ulla que o paraba todo cunha man á que lle faltaban
tres dedos. Nunca te podías fiar do Laíño, do Unión de Asados ou do Deportivo Sar, de Extramundi, conxuntos que
chegaban en plan de víctimas pero acababan arrepañando case sempre algún puntiño.
Daquela ninguén permitiría sair ó campo a un xogador co pelo engominado, ninguén deixaba de adestrar así
caeran raios infernais e por suposto ninguén se poñía no ridículo de celebrar un gol co baile de “Macarena”. Neses
tempos non tan lonxanos os futbolistas eran xente normal, o teu primo ou o mozo da túa veciña, tipos que
tomaban tazas, xogaban ó tute e ían á sala de festas, traballaban de carpinteiros ou estudiaban en Santiago, pero
non por iso deixaban de vestir cada domingo a aureola mítica dos magos do balón. Agora
só vemos uns fulanos moi ben mantidos que aparecen unha vez ó día para adestrar
fugazmente, recitar tópicos ante os micrófonos, asinar catro autógrafos con desgaña e
esvaecerse logo nas súas fortalezas de cristais afumados e milleiros de cabalos de
potencia na compaña dalguna loira de frasco. A súa vida tanto pode ser un desenfreo
de vicios ocultos como un remanso de paz familiar; nunca o saberemos de seguro.
Tanto ten: son xente inalcanzable, estrelas efímeras do cosmos mediático.
Nos tempos dos que falamos o fútbol entraba polos cinco sentidos: tiña o tacto dos
balóns perdidos que os nenos se pelexaban por recuperar do monte inmediato ó
campo, o cheiro mesturado de tabaco e linimento que delataba a proximidade
do banquiño, o son dos remates pola escadra, o gusto dalgún cacho de lama
que saía despedido cara ó público. O fútbol de hoxe é un simple obxecto
televisual, imaxe adornada de palabrería, un cruce entre unha película de Van
Damme, un desfile de modelos masculinos, unha bronca tertulia de Hermida e
un “show” lacrimóxeno tipo “Sorpresa, sorpresa”. Unha falacia con moito envoltorio
emotivo que por dentro agacha unha corazón xélido, mercenario e cibernético.
Para ter selección temos que ter antes una Liga. Un, humildemente, propón o modelo brasileiro:
unha confederación de Ligas comarcais (cos nomes de sempre: a da Costa, a do Sar, a das Mariñas, a
das Rías Baixas, e da Montaña ...) que devolva o protagonismo que nunca deberon perder equipos
como o Choco de Redondela, o Xuventude de Aguiño, o Torino de Altamira, o Obrero de Oleiros, o
Mercurio de Iñás, o Peñarol de Lañas, o Celta Barreiros, o Atlético Arnoia, o Céltiga da Illa, o Once
Caballeros, o Peñasco e o célebre Rápido de Bouzas. Un campeonato no que os xogadores se chamen
Pataqueiro, Cheíño, Mundito, Pepiño ou Kubalita, e as cantinas dos campos sirvan “Veterano” no
descanso, que xa está ben de tanta cervexa sen alcohol.
Desas ligas confederadas sairía, non o dubiden, una rexa selección de valentes, de homes afeitos a
ducharse en auga fría e a gomitalos cubatas pola ventanilla do autobús para depuralo estómago
camiño dos partidos. Esa selección elevaría a autoestima nacional e nos mediría con dignidade a
países como Illas Feroe, San Marino, Malta, Moldavia ou Kazaxistán, os últimos resistentes ó gran
imperio futbolístico do planeta. Sería a Liga do Sar a escala internacional.
XOSÉ HERMIDA