Descarga Revista Bravú - Vieiros

20
OS ANOS NOS QUE PESCAMOS PERIGOSAMENTE
Mozambique era daquela posiblemente a máis tranquila
das colonias de Portugal. Media ducia de fermosas cidades
nas que os negros aparecían para servir o almorzo e desaparecían
pola noite, camiño de non importaba ónde. Mesmo
cando comezou a guerrilla anticolonialista da Frelimo, e
logo cando controlou case a totalidade da zona rural, a vida
seguíu prácticamente igual.
Ata que a revolución dos
caraveis do 1974 lles deu o
“ Algunha vez ún dí
´espérovos en Vigo´e
salta pola borda coa
maleta”
goberno do país a aqueles
revoltados do mato, tan de
golpe que colleu por sorpresa
ós dous bandos. Os da
Frelimo aplicáronse a contruir
unha república popular
medio tipo chino e os portugueses
(estrictamente,
mozambicanos brancos na
súa maioría) a fuxir por
milleiros, algúns mesmo agachados en contedores. Con eles
fóronse empresas, capitais e inversións extranxeiras.
Pescanova limitouse a constituir unha sociedade mixta coas
novas autoridades, Pescamar, e seguíu.
Pouco despois, Rhodesia (hoxe Zimbabwe) fixo unha guerra.
Logo Sudáfrica, en funcións de vixiante xurado da orde occidental
e cristiana, armou unha guerrilla, a Renamo, que
pouco a pouco se foi facendo co rural, estragou todo o que
poido e aillou outra vez ás cidades. Ata chegaron a poñer
duas bombas no porto. Os galegos seguiron ó langostino.
Xosé Manuel Sieira, que é de Covelo (Ribeira), estivera xa no
71 e volveu, daquela, no 81, por un mes.“Recordaba o Hotel
Mozambique da época colonial, e aló me levaron. Ó tipo que
estaba cunha vela no mostrador díxenlle que tiña unha
reserva e díxome que fora ó séptimo piso. “Xa no primeiro
empecei a ver as portas rebentadas e xente amoreada nos
pasillos, a escuras, e din a volta. Había un mes con enerxía
eléctrica en todo o ano. Fóronse indo case todos menos nós
e unha pesqueira xaponesa, Maruha “.
FAÇA O AMOR CON JEITO
Hoxe, pouco máis de catro anos logo de que unha operación da ONU deu amigado ós contendentes
(convencéndoos de que cun sistema parlamentario hai para todos) e aprendido ós
pacificados que a prostitución é unha excelente fonte de ingresos cando hai extranxeiros con
cartos, Beira é unha cidade que ainda ten -pero non conserva- fermosos edificios de cando
foi capital colonial. Ten tamén un hotel de luxo ocupado por centos de familias que se quentan
como poden prendendo lumes no que foi a piscina, unha inmensa estación ferroviaria
tipo Le Corbusier da que só saen trens de cercanías con horarios de longo recorrido e un clube
náutico no se bota de menos á pantasma de Marcello Mastroianni cun traxe de liño branco.
Nas farmacias non hai case máis nada que condóns marca Jeito (“Faça o amor con jeito”),
pero hai un par de discotecas onde para todo o mundo (que pode) e unha emisora de televisión
que emite películas que pillan no videoclube. E tamén a pesqueira dos galegos.
As oficinas centrais non aparentan moito máis que unha cooperativa de mensaxeiros. O edificio
dos talleres e sala de operacións parece unha chapistería de pouco fiar. Sin embargo,
Pescamar levou varios anos o premio do goberno de Mozambique á empresa con máis volume
de exportacións, e incluso agora, (cando o capital sudafricano tenta convertir ó país veciño
no paraíso do negocio fácil que foi o seu) a sua facturación supón arredor do 17 % de todo
o que vende o país. Mesmo eses mariñeiros que chegan polo aire ceo despotricando do seu
destiño no mar, son o dous por cento da clientela total que teñen os tres avións que constitúen
as Linhas Aéreas Moçambicanas (LAM).
I. Romero
I. Romero
DESCARGANDO CAMARÓN NO PORTO DE BEIRA.
BENASIRA E MARIAMO, GALEGOMOZAMBICANAS COAS SUAS CAMISETAS DO XABARÍN.