Descarga Revista Bravú - Vieiros

Concha Salgado
Concha Salgado
CATRO MILLEIROS DE GALEGOS
“St. Pierre e Miquelón non era como Marrocos, ¡qué va!. Aló falaban na lingua
do que chegaba. Poñías un pé en terra e xa saltaban:‘¿tí que eres, de Cangas ou
de Escarabote?’. Acollían ós tolleitos, curaban ós feridos e lavábanche a roupa”,
comenta Muñiz. “Saint John´s xa era outra cousa: trátase dunha cidade máis
grande, culta e divertida, pero tamén de ambiente máis hostil”. Xosé Manuel
fala de amigos que quedaron en St. Pierre e tamén en St. John´s. “Aqueles
homes das illas estaban plenamente identificados con nós”.
Sábeo ben Joseba Beobide, cura vasco, crucifixo e sudario en mao entre 1966 e
1990 nas terras e nas augas de Terranova, home de Deus no inferno do
bacallao.“O 90 por cento dos mariñeiros que ían a Terranova eran galegos, e o
resto, vascos e portugueses”, confesa. O sacerdote explica que nos bós tempos
“chegaron a estar nos bancos de bacallao máis de setenta parellas de barcos
galegos, cerca de catro milleiros de homes dos portos entre Baiona e Ferrol”. Así
é Galicia, un centro de peregrinaxe en Santiago de Compostela para penitentes
de todo o mundo mentres espalla rosarios de homes en calquera direccción do
vento. Emigrantes de terra e mar, tanto dá.
Joseba Beobide lembra imaxes molladas. Recordos con forza de temporal e
desgracia. Traballos de sol a sol, full-time, vintecatro horas. Como nos tempos
do dictador portugués Oliveira Salazar, que condeaba ós homes a ultramar, á
pesca do bacallao. Non vai moito tempo: entre as décadas do 50 e do 60. Había
un barco matriz que deixaba ós mariñeiros en pequenas chalanas chamadas
doris. Moitos perdíanse entre as néboas, empuxados polas correntes, ou
morrían de fame. Os que chegaban tiñan que abrir, saca-la
espiña e salar.
Dí Joseba que nada pode cura-la morriña da familia. Ninguén
pode afacerse a esa condea. El sábeo, home de Deus, cura vasco
de peito bravo, solidario, curtido en mil mareas e tempestades
de homes que ainda agora, con 70 anos, fai cen kilómetros
“Nos 25 anos que pasei en Terranova, non debín de botar máis de dous na casa”
diarios na bicicleta. As imaxes molladas de Joseba pertencen a
mariñeiros sen dedos, brazos, pernas. Tipos accidentados logo
de setenta días sen ver terra. Homes arroutados que deixaron
unha parte do corpo no camarote da Estela Maris, o barco do
Apostolado do Mar. Carne humana conxelada no frigorífico
mariño de Terranova. Atlántico Noroeste: inferno de cen mil
galegos, toda a solidariedade e a saña do mundo. E os filos
destes choran porque os bancos están pechados. “Agora
pódense contar media ducia escasa de parellas”, dí Joseba.
“Coñecin a cada ún daqueles homes, cómo se chamaban e de
ónde eran”. Polo menos, que alguén os teña no seu recordo.
XAIME CALVIÑO