Alexander Schmemann «Til liv for verda»
«Den visjonen Alexander Schmemann formidlar, er mogleg å ta til seg, ikkje berre i ortodokse og romersk-katolske miljø, men også i dei lutherske og frikyrkjelege tradisjonane» Peter Halldorf, pinsepastor, i etterordet. I «Til liv for verda» legg Alexander Schmemann fram ei tilnærming til verda og livet i henne som stammar frå den liturgiske erfaringa i Den Ortodokse Kyrkja. Schmemann seier nei til både religion og sekularisme; han meiner at religionen, slik han vert oppfatta tradisjonelt, gjer Gud religiøs – akkurat som sekularismen. Han forstår tema som sekularisme og kristen kultur ut frå perspektiva i den ubrotne erfaringa i kyrkja, slik ho vert openberra og kommunisert i si eiga tilbeding, og i liturgien – som sakramentet for verda, sakramentet av Guds Rike. Ein sentral bodskap i boka er at Kristus «har innvigd eit nytt liv, ikkje ein ny religion.» Hele livet er ein leitourgia, ei gudsteneste, der føremålet er å gjere verda til det som ho er meint til å vere. Alexander Schmemann (1921-1983) vert rekna som ein av dei viktigaste ortodokse teologane og kyrkjeleiarane i det førre hundreåret. «Fader Alexander opnar ikkje berre opp Kyrkja og gudstenestene si verd, men hjelper oss også å betre forstå den verda vi lever i no.» Fr. Theodor Svane, ortodoks prest, i forordet.
«Den visjonen Alexander Schmemann formidlar, er mogleg å ta til seg, ikkje berre i ortodokse og romersk-katolske miljø, men også i dei lutherske og frikyrkjelege tradisjonane»
Peter Halldorf, pinsepastor, i etterordet.
I «Til liv for verda» legg Alexander Schmemann fram ei tilnærming til verda og livet i henne som stammar frå den liturgiske erfaringa i Den Ortodokse Kyrkja.
Schmemann seier nei til både religion og sekularisme; han meiner at religionen, slik han vert oppfatta tradisjonelt, gjer Gud religiøs – akkurat som sekularismen. Han forstår tema som sekularisme og kristen kultur ut frå perspektiva i den ubrotne erfaringa i kyrkja, slik ho vert openberra og kommunisert i si eiga tilbeding, og i liturgien – som sakramentet for verda, sakramentet av Guds Rike.
Ein sentral bodskap i boka er at Kristus «har innvigd eit nytt liv, ikkje ein ny religion.» Hele livet er ein leitourgia, ei gudsteneste, der føremålet er å gjere verda til det som ho er meint til å vere.
Alexander Schmemann (1921-1983) vert rekna som ein av dei viktigaste ortodokse teologane og kyrkjeleiarane i det førre hundreåret.
«Fader Alexander opnar ikkje berre opp Kyrkja og gudstenestene si verd, men hjelper oss også å betre forstå den verda vi lever i no.»
Fr. Theodor Svane, ortodoks prest, i forordet.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Liv <strong>for</strong> verda<br />
frå andre skapningar, har sitt fokus og si endelege oppfylling<br />
i denne evna til å velsigne Gud, til å kjenne meininga med<br />
torsten og svolten som utgjer menneske<strong>liv</strong>et. «Homo sapiens», 29<br />
«homo faber» 30 ... Ja, men fyrst og fremst «homo adorans». 31 Den<br />
fyrste, grunnleggjande definisjonen av mennesket er at det er<br />
presten. Mennesket står i sentrum av verda og samlar og sameinar<br />
henne i si handling med å velsigne Gud. Det tek imot<br />
verda frå Gud og gjev henne samtidig tilbake til Gud. Og ved<br />
å fylle verda med denne takkseiinga omskapar det sitt eige<br />
<strong>liv</strong>, det som mennesket tek imot frå verda, til eit <strong>liv</strong> i Gud, til<br />
samfunn med han. Verda vart skapt som materie, som materialet<br />
i eit altomfattande takkoffer, og mennesket vart skapt som<br />
presten i dette kosmiske sakramentet.<br />
Alt dette skjønar menneska instinktivt, om ikkje rasjonelt.<br />
Fleire hundreår med sekularisme har mislukkast med å gjere<br />
måltidet om til noko med rein nytteverdi. Framleis vert maten<br />
behandla med ærefrykt. Eit måltid er framleis eit ritual – det<br />
siste «naturlege sakramentet» i familie og vennskap, i det <strong>liv</strong>et<br />
som er meir enn berre «å ete og drikke». Å ete er framleis noko<br />
meir enn å halde kroppslege funksjonar ved like. Folk <strong>for</strong>står<br />
kanskje ikkje kva det inneber <strong>for</strong> «noko meir», men dei ønskjer<br />
å feire det, like fullt. Framleis er dei svoltne og tyrste etter det<br />
sakramentale <strong>liv</strong>et.<br />
27
Change language