Alexander Schmemann «Til liv for verda»
«Den visjonen Alexander Schmemann formidlar, er mogleg å ta til seg, ikkje berre i ortodokse og romersk-katolske miljø, men også i dei lutherske og frikyrkjelege tradisjonane» Peter Halldorf, pinsepastor, i etterordet. I «Til liv for verda» legg Alexander Schmemann fram ei tilnærming til verda og livet i henne som stammar frå den liturgiske erfaringa i Den Ortodokse Kyrkja. Schmemann seier nei til både religion og sekularisme; han meiner at religionen, slik han vert oppfatta tradisjonelt, gjer Gud religiøs – akkurat som sekularismen. Han forstår tema som sekularisme og kristen kultur ut frå perspektiva i den ubrotne erfaringa i kyrkja, slik ho vert openberra og kommunisert i si eiga tilbeding, og i liturgien – som sakramentet for verda, sakramentet av Guds Rike. Ein sentral bodskap i boka er at Kristus «har innvigd eit nytt liv, ikkje ein ny religion.» Hele livet er ein leitourgia, ei gudsteneste, der føremålet er å gjere verda til det som ho er meint til å vere. Alexander Schmemann (1921-1983) vert rekna som ein av dei viktigaste ortodokse teologane og kyrkjeleiarane i det førre hundreåret. «Fader Alexander opnar ikkje berre opp Kyrkja og gudstenestene si verd, men hjelper oss også å betre forstå den verda vi lever i no.» Fr. Theodor Svane, ortodoks prest, i forordet.
«Den visjonen Alexander Schmemann formidlar, er mogleg å ta til seg, ikkje berre i ortodokse og romersk-katolske miljø, men også i dei lutherske og frikyrkjelege tradisjonane»
Peter Halldorf, pinsepastor, i etterordet.
I «Til liv for verda» legg Alexander Schmemann fram ei tilnærming til verda og livet i henne som stammar frå den liturgiske erfaringa i Den Ortodokse Kyrkja.
Schmemann seier nei til både religion og sekularisme; han meiner at religionen, slik han vert oppfatta tradisjonelt, gjer Gud religiøs – akkurat som sekularismen. Han forstår tema som sekularisme og kristen kultur ut frå perspektiva i den ubrotne erfaringa i kyrkja, slik ho vert openberra og kommunisert i si eiga tilbeding, og i liturgien – som sakramentet for verda, sakramentet av Guds Rike.
Ein sentral bodskap i boka er at Kristus «har innvigd eit nytt liv, ikkje ein ny religion.» Hele livet er ein leitourgia, ei gudsteneste, der føremålet er å gjere verda til det som ho er meint til å vere.
Alexander Schmemann (1921-1983) vert rekna som ein av dei viktigaste ortodokse teologane og kyrkjeleiarane i det førre hundreåret.
«Fader Alexander opnar ikkje berre opp Kyrkja og gudstenestene si verd, men hjelper oss også å betre forstå den verda vi lever i no.»
Fr. Theodor Svane, ortodoks prest, i forordet.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
til <strong>liv</strong> <strong>for</strong> verda<br />
verktøyet <strong>for</strong> Hans eige nærvær, visdom, kjærleik og openberring:<br />
«Smak og sjå at Herren er god.» 26<br />
Menneska er svoltne vesen. Men dei er svoltne på Gud.<br />
Bakom all svolten på <strong>liv</strong>et står Gud. All lengt er i siste rekke<br />
ein lengt etter Han. Rett nok er ikkje menneska dei einaste<br />
svoltne vesena. Alt som finst, lever av å «ete» – heile skaparverket<br />
er avhengig av føde. Men den eineståande stillinga<br />
menneska har i universet, er at dei åleine skal velsigne Gud <strong>for</strong><br />
føda og <strong>liv</strong>et dei tek imot frå han. Dei åleine har til oppgåve<br />
å gje tilsvar på Guds velsigning med si eiga signing. Ei viktig<br />
kjensgjerning om <strong>liv</strong>et i hagen er at mennesket får til oppgåve<br />
å gje namn til ting. Så <strong>for</strong>t dyra vert skapte <strong>for</strong> å halde Adam<br />
med selskap, fører Gud dei til Adam <strong>for</strong> å sjå kva han vil kalle<br />
dei. «Det som mennesket kalla kvar levande skapning, det fekk<br />
han til namn.» 27 I Bibelen er eit namn noko uendeleg mykje<br />
meir enn eit middel <strong>for</strong> å skilje ein ting frå noko anna. Namnet<br />
avslører heile essensen i noko, eller rettare sagt, essensen<br />
det har som Guds gåve. Å gje namn til noko er å syne fram<br />
meininga og verdien Gud gav det, å kjenne det att som noko<br />
som kom frå Gud, og å vite kva <strong>for</strong> plass og funksjon det fyller<br />
innan<strong>for</strong> det Gud-skapte kosmos.<br />
Å gje namn til noko er med andre ord å velsigne Gud <strong>for</strong> det<br />
og i det. Og i Bibelen er det å velsigne Gud ikkje ei «religiøs»<br />
eller «kultisk» handling, men sjølve <strong>liv</strong>svegen. Gud velsigna<br />
verda, velsigna menneska og velsigna den sjuande dagen, (det<br />
vil seie tida). Dette inneber at Han fylte alt som lever med sin<br />
kjærleik og godleik, og gjorde alt dette «overlag godt». 28 Så den<br />
einaste naturlege (og ikkje «overnaturlege») reaksjonen menneska<br />
har <strong>for</strong> å ha fått denne velsigna og helga verda av Gud,<br />
det er å velsigne Gud i gjengjeld. Det er å takke Han, å sjå<br />
verda slik Gud ser henne, og – i takk og tilbeding – å kjenne,<br />
gje namn til og ta eigarskap over verda. Alle dei rasjonelle, dei<br />
åndelege og dei andre kvalitetane menneska har som skil dei<br />
26
Change language