Alexander Schmemann «Til liv for verda»
«Den visjonen Alexander Schmemann formidlar, er mogleg å ta til seg, ikkje berre i ortodokse og romersk-katolske miljø, men også i dei lutherske og frikyrkjelege tradisjonane» Peter Halldorf, pinsepastor, i etterordet. I «Til liv for verda» legg Alexander Schmemann fram ei tilnærming til verda og livet i henne som stammar frå den liturgiske erfaringa i Den Ortodokse Kyrkja. Schmemann seier nei til både religion og sekularisme; han meiner at religionen, slik han vert oppfatta tradisjonelt, gjer Gud religiøs – akkurat som sekularismen. Han forstår tema som sekularisme og kristen kultur ut frå perspektiva i den ubrotne erfaringa i kyrkja, slik ho vert openberra og kommunisert i si eiga tilbeding, og i liturgien – som sakramentet for verda, sakramentet av Guds Rike. Ein sentral bodskap i boka er at Kristus «har innvigd eit nytt liv, ikkje ein ny religion.» Hele livet er ein leitourgia, ei gudsteneste, der føremålet er å gjere verda til det som ho er meint til å vere. Alexander Schmemann (1921-1983) vert rekna som ein av dei viktigaste ortodokse teologane og kyrkjeleiarane i det førre hundreåret. «Fader Alexander opnar ikkje berre opp Kyrkja og gudstenestene si verd, men hjelper oss også å betre forstå den verda vi lever i no.» Fr. Theodor Svane, ortodoks prest, i forordet.
«Den visjonen Alexander Schmemann formidlar, er mogleg å ta til seg, ikkje berre i ortodokse og romersk-katolske miljø, men også i dei lutherske og frikyrkjelege tradisjonane»
Peter Halldorf, pinsepastor, i etterordet.
I «Til liv for verda» legg Alexander Schmemann fram ei tilnærming til verda og livet i henne som stammar frå den liturgiske erfaringa i Den Ortodokse Kyrkja.
Schmemann seier nei til både religion og sekularisme; han meiner at religionen, slik han vert oppfatta tradisjonelt, gjer Gud religiøs – akkurat som sekularismen. Han forstår tema som sekularisme og kristen kultur ut frå perspektiva i den ubrotne erfaringa i kyrkja, slik ho vert openberra og kommunisert i si eiga tilbeding, og i liturgien – som sakramentet for verda, sakramentet av Guds Rike.
Ein sentral bodskap i boka er at Kristus «har innvigd eit nytt liv, ikkje ein ny religion.» Hele livet er ein leitourgia, ei gudsteneste, der føremålet er å gjere verda til det som ho er meint til å vere.
Alexander Schmemann (1921-1983) vert rekna som ein av dei viktigaste ortodokse teologane og kyrkjeleiarane i det førre hundreåret.
«Fader Alexander opnar ikkje berre opp Kyrkja og gudstenestene si verd, men hjelper oss også å betre forstå den verda vi lever i no.»
Fr. Theodor Svane, ortodoks prest, i forordet.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
til <strong>liv</strong> <strong>for</strong> verda<br />
dette er det einaste som kan rettferdiggjere denne nye utgåva.<br />
Temaet det dreier seg om, er inkje mindre enn sekularismen<br />
– den progressive og raske framandgjeringa frå vår kultur og<br />
sjølve grunnlaget i han, frå den kristne erfaringa og det kristne<br />
«verdssynet» som opphavleg gav <strong>for</strong>m til denne kulturen. I<br />
tillegg går boka inn på den djupe polariseringa som sekularismen<br />
har framprovosert blant dei kristne sjølve. Medan somme<br />
helsar sekularismen velkomen som den beste frukta kristendommen<br />
nokon gong har dyrka fram gjennom tidene, er det<br />
andre som brukar han til å rettferdiggjere ei nærmast manikeisk<br />
18 avvising av verda <strong>for</strong> så å flykte inn i eit dualistisk og<br />
ikkje-inkarnert «åndeleg <strong>liv</strong>». På denne måten finst det somme<br />
kristne som reduserer kyrkja til verda og problema ho har i seg,<br />
og andre som rett og slett ser på verda som vondskapen sjølv,<br />
og frydar seg på uhyggeleg vis i sitt apokalyptiske mørker.<br />
Eg er overtydd om at begge desse haldningane <strong>for</strong>vrenger<br />
den allmenngyldige heilskapen i den ekte ortodokse tradisjonen.<br />
Han har alltid stadfesta både godleiken i verda, verda med<br />
<strong>liv</strong>et som Gud har gjeve sin einborne Son <strong>for</strong>, og vondskapen<br />
som verda ligg i. Tradisjonen har alltid <strong>for</strong>kynt, og <strong>for</strong>kynner<br />
det stadig, kvar sundag: «Ved krossen har det kome glede til heile<br />
<strong>verda»</strong>, og samtidig <strong>for</strong>tel han dei som trur på Kristus, at dei er<br />
døde, og at <strong>liv</strong>et deira er «løynt med Kristus i Gud.» 19<br />
Og slik kjem vi fram til vårt verkelege spørsmål: korleis skal<br />
vi – i trua, i <strong>liv</strong>et, i handling – kunne «halde saman» desse tilsynelatande<br />
motstridande standpunkta i kyrkja? Korleis skal<br />
vi kunne overvinne freistinga om å velje eitt av dei og gjere det<br />
til «eit absolutt», og dermed gjere eit nytt mistak, eller ei ny<br />
«vranglære» som har plaga kristendommen så ofte i <strong>for</strong>tida?<br />
Mi overtyding er at svaret på dette ikkje kjem til oss frå<br />
vakre, intellektuelle teoriar, men fram<strong>for</strong> alt frå den levande<br />
og uavbrotne erfaringa i kyrkja. Det er den som kyrkja<br />
openberrar og kommuniserer til oss gjennom tilbedinga si, i<br />
18
Change language