Sylvskipi - leseprøve

Tore
Vaag

© Commentum Forlag 2016
COMMENTUM FORLAG AS
Gamleveien 87
4315 SANDNES
www.commentum.no
ISBN: 9788282334129
Omslagsdesign: Hana Costelloe
Sats: Hana Costelloe
Materialet i denne publikasjon er omfattet av åndsverklovens bestemmelser.
Uten særskilt avtale med Commentum Forlag er enhver eksemplarfremstilling og
tilgjengeliggjøring bare tillatt i den utstrekning det er hjemlet i lov. Utnyttelse i
strid med lov eller avtale kan medføre erstatningsansvar.

Tore Vaag
2016

Da sa jeg: «Jord! Hva er det du har født? Er menneskets
fornuft dannet av støv, lik resten av skapningen? Bedre
var det om støvet aldri var blitt skapt, så det ikke kunne
frembringe menneskets tanke! Forstanden vokser fram
sammen med oss; den piner og plager oss, for vi vet at vi er
dømt til å dø. Menneskeslekten må sørge, mens markens dyr
gleder seg. Alle mennesker må sørge, mens villdyr og kveg
gleder seg. De har det langt bedre enn vi. De venter ingen
dom, kjenner heller ikke pine eller løfte om frelse etter døden.
Hva gagn har vi av løftet om et liv etter dette når det skal
være fullt av lidelser? For alle som lever, er gjennomtrengt av
ondskap, de er fulle av synd og tynget av skyld. Var det ikke
bedre for oss om det aldri ventet en dom etter døden?»
Fjerde Esra 7:62-69

Apokatastasis
Død, kvar er din brodd?
Kvar er din siger?
Du er sigeren.
I deg samlar alle stigar seg.
All von.
All spått og hæding.
All sorg, alt sakn.
Du er den fyrstefødde, krona.
Du er sigerskransen.
Du skal vera alt i alle.
Til deg drøymer me.
I deg gløymer me.
Brodden din hev aldri vore.
Du dreg oss til deg.
Og me sym i det svarte havet.
Utan tanke, utan von, utan kjenslor.
Æva er gøymd i deg.
Og til deg skal me koma attende.
Eller finst det ei onnor røynd: ei kvit dua
som kjem fljugande upp frå skuggen til dei svarte fjelli?
5 —

Barndomselvi
Ja, eg hugsar barndomselvi
der ho surkla seg gjennom grendi.
Den store kulpen ved busshaldeplassen
der uppgangssagi stend den dag i dag,
men roten og frå ei svunnen tid.
Elles er alt borte.
Nokre småaurar fiska me nok.
Det er ingen fred i dei gamle minni.
Barnelått og bjølleklang kan eg ikkje høyra lenger.
Minnest berre ei sorg som veks seg større med åri.
— 6

Sylvskipi
På det dulde havet renn tri sylvskip sakte fram.
Fram mot ei ukjend rand.
Det fyrste ber trui,
det er det største skipet.
Og det skal falla fyrst.
Det andre ber voni.
Ein mindre farkost.
Det skal falla når trui fell.
Det tridje ber kjærleiken.
Det vetle skipet kjem til slutt.
Ein dag skal det landa på ruinane
av tru og von.
Sigli på skipi er fulle av grysjelege runor
løynde for alle unnateke Gud.
7 —

Den dulde Gud
Gud er ikkje død!
All skapning vitnar om hans stordom.
Men han løyner seg stundom.
Svarar ikkje på bøner,
grip ikkje inn i det vonde.
Kåri i verdi er vonde
det skal ikkje nektast for.
Og noko av det verste
er at den Gud som alle kan sjå
løyner seg for oss.
Likevel bed me.
I mørkeret sig galderen vår upp
til Han som svarar når han vil.
Og berre då.
— 8

Kaldare eldar i helvete
Det er rart med denne avkjølingi
som kjem med alderen.
Eldane i helvete var heitare fyrr.
Det same gjeld dei jordiske eldane.
No er det som ein fønvind
i verste fall plagsam og klam
nokre gonger ei signing frå gløymde sumrar.
Kyrkja sine talsmenn hev vorte kaldare dei også
i det siste.
Ein skal ikkje provosera dei løyvande styresmakter for mykje.
Me tek hintet
og kosar oss på trivnadsverandaen
både i livet og i teologien.
9 —

Ei æveleg lov
Det er ei æveleg lov
at nokon skal brenna.
At hud skal fresa
detta av i grysjelege flak.
Atombombone og soli vitnar om dette.
Kraftkjeldone er uendelege
for den som kan styra alt.
Me går mot vår eld i vår uvisse
mens me sleikjer bergi um natti.
Som ein demonisk gurp
i vår tome verd av vankunne
sviv me mot den ævelege elden.
— 10

Stilna uro
Eg legg lippone mine mot massingringar
lengtar etter gullepli på loftet
blåsne ut or trompetar
å verta van med døden
kor mange liv det gjeng før me faldar hender
syng av hjartegrunnar
eg vil hava fred i eit slite hjarta
fjorden i Hardanger hev denne merkelege blåfargen sume
kveldar
då kan eg sitja der og vera eitt med han
sjå æva
høyra tempelsong
kjenna uro stilna
so kjem dansarinnone
dei lyt ein handsama varsamt
attum dei ei velkledd kvinna med barnet i hendene.
11 —

Dei små lammi
Frå jordi skal eg atter koma
som ei ny perla
ein son i Eden.
Eg ser lammi koma springande mot meg
medan eg kastar nornetrådar i tempelet.
Eg sver på at eg skal leva!
Eg er på ein bergkant og nyt stilla
ser strålar frå fjelli
eit glimt av Jerusalem.
Nede i dalen: lam som spring i ring.
Uppe på himmelen: skyer kløyver seg, bryt nåde yver meg.
— 12

Røyndi
Røyndi er netter av frost
lauvbladi som fell til marki
eldraude.
Røyndi er svevnløysa og meiningsløysa
gjestene på dei svarte skipi.
Røyndi er at du kan røyna
all din saknad
all di skam.
Til slutt ser du mynsteri
på lauvbladi
ser at dei liknar hender
legg dei i dine
utan at dei vermer deg.
13 —