Bjarte (23) kvidde seg - Åpen Kirkegruppe

10
Han planla å seie det til foreldra sine, men greidde det ikkje.
Men så skreiv han eit brev frå jobben. Det var faren som las
brevet først. Han frykta det verste då han las første linja:
”Når de les dette…”, men pusta letta ut når han såg slutten:
”Eg er homofil”.
Bjarte sat på jobben då han fekk svaret
frå faren, på faks: ”Dette skal gå bra!
Helsing Pappa”, stod det oppmuntrande.
Sidan sa faren:
”Med ein gong det gjeld nokon i din
eigen familie, er det ikkje lenger dei og
oss, men ein del av oss”.
Bjarte Sørheim (23), er frå Sotra utanfor
Bergen. No studerer han sosialantropologi
ved Universitetet i Bergen,
og jobbar i matbutikk ved sidan av studiene.
Bjarte kjem frå ein kristen familie,
og er sjølv kristen. Foreldra møtte
kvarandre i kristent ungdomsarbeid.
Faren jobbar som organist i kyrkja, broren
har nettopp blitt prest.
Bjarte var 20 då han fortalde til foreldra
at han var homofil. Då hadde han
eigentleg visst det sidan han var 13 år,
men han ville ikkje innrømme det for
seg sjølv. Sanninga om seg sjølv hadde
han pressa langt bak i hovudet, og konsentrert
seg om hobbyane sine, musikk
og data, medan han venta på å forelske
seg i ei jente. Først då han var 19 år gamal
tok han steget ut for å finne andre
homofile i Bergen.
Sett ned på
- I løpet av ungdomsskulen begynte eg
å skjønne at det var gutar eg likte, og
den gongen, følte eg at det var noko
som var ”riv, ruskande galt”. Eg fatta
ikkje kvifor kameratane snakka så mykje
om jenter, og kva som var så fascinerande
med dei. I ettertid ser eg at eg
hadde vore oppteken av gutar sidan eg
var tolv år. Då var eg på leirskule der
det var ein gut som eg ikkje klarte å ta
augo frå. Eg ville snakke med han, men
var for sky til å tørre, så vi veksla ikkje
eitt ord.
På ungdomsskulen stod Bjarte på sidelinja
og såg korleis mange av klassekameratane
snakka om homofili:
- På skulen var det ein gut som
”alle” stempla som homse lenge før
han skjøna det sjølv, kanskje fordi han
var veldig feminin, og alle trudde at det
var eit teikn på at nokon var homofil.
Eg klarte ikkje å identifisere meg med
han - det var heilt uaktuelt for meg å
tenke at eg var som han! Men det eg
fekk med meg, var at det å vere homofil
blei sett ned på, seier Bjarte.
Opp gjennom tenåra hadde Bjarte
gode kameratforhold, og skilte seg ikkje
ut på anna måte enn at han heller
spela musikk og dataspel enn fotball.
Alle unge sette kvarandre i båsar, slik
det også er no, seier Bjarte:
- Nokre var ”nerdar”, andre ”fotballgutar”,
eg var ein ”guteroms-gut”.
Prinsippet mitt var uansett å ikkje
stikke hovudet fram.
Frå tanke til hinting
Frå Bjarte var 13 til han var 19 prøvde
han så godt han kunne å pakke bort
tanken på at han var homse og legge
det langt bak i hovudet:
- Eg hadde alltid eit håp om at eg
skulle forelske meg i ei jente og komme
over ”kneika”. Eg visste jo at det berre
var eit fåtal som følte som eg, og i alle
fall ingen på Sotra! Hadde han ikkje
fortrengt det, hadde han nok kome ut
tidlegare, trur han no. Han sleppte
unna ein del situasjonar som kunne
gjort det tydelegare for han sjølv. Til
dømes var han sjeldan med på festar,
sjølv om han var sosial. Då han var 16
påstod ein kamerat at Bjarte hadde
sett så mykje på ei jente at han måtte
vere kjempeforelska i henne. Bjarte var
nøgd med at det såg sånn ut.
Homofili var aldri emne i kameratflokken.
Og det var utenkjeleg for kameratane
at nokon av dei kunne vere
homofile, seier Bjarte.
Bjarte trefte aldri tilfeldig på andre
homofile. Til det var både han og dei
andre redde for å vise kven dei eigentleg
var. I ettertid har han fått vite om
andre homofile som gjekk saman med
han både på barneskule, ungdomsskule
og vidaregåande.
- Dei første to åra på vidaregåande
gjekk eg til og med i klasse med ein gut
som stod fram som homse når eg gjekk
i tredje klasse på ein annan skule, og
berre så vidt hadde tenkt på å stikke
Bjarte (23) kvidde seg
No er eg ikkje redd lenger!
foten ut av skapet. Alle rundt han blei
overraska – han hadde vore med i kristent
ungdomsarbeid og var skuleflink.
Sjølv om eg visste om han, våga eg ikkje
fortelje om meg sjølv når eg trefte
han.
Det var i tredje klasse på vidaregåande
skule at Bjarte begynte å prøve ut det
å seie det til andre. Han starta med å
flette homofili inn i samtalar som eigentleg
ikkje hadde noko med det å
gjere, og han skreiv stilar i novelleform
som handla om homofile. Men læraren
sa ingenting.
I andre klasse på vidaregåande
hadde Bjarte sett dokumentarfilmen
”Jeg elsker hvem jeg vil” om unge lesber
og homsar på NRK.
- Filmen hjelpte godt på sjølvkjensla.
Etterpå sa eg til kameraten min
Øystein: ”Eg såg to gutar som kyssa på
fjernsyn!”. ”Gjer det noko då?”, svara