Tekst og foto: June Røys Haugejune.hauge@student.uib.noDet første eg gjer når eg står opp om morgonen,er å sjangle over golvet og famleetter dataledninga for å plugge den i. Dettefinn stad ein eller anna gong mellom kl.06:00 og 14:30, alt etter kva plikter ellerfråveret av desse som kallar. Medan dataensine oppstartslydar putrar og susar i taktmed vatnkokaren, har eg vakna for dagen,og er klar for å ta inn ei heil verd av overflødiginformasjon.Med ein rykande varm Café au Chocolati handa (eller eigentleg pisslunka, sidaneg har eit problem med varme drikkar, mendet høyrest finare ut med rykande varm),set eg meg altså framfor dataen. Fram tilno nyleg har eg hatt for vane å opne fem faner:Facebook, Hotmail, Bloglovin’, Dagbladetog UiB (rekkefølgja kan vi godt seie ertilfeldig). Fem faner. Fem livsområde. Femer eit fint tal, halvrundt og greitt. Oversiktog kontroll. Det skulle ikkje vare.Heilt ukjend med fenomenet var eg rettnok ikkje, sjølv om eg no i etterpåklokskapenvil seie at dersom eg hadde visst kvaeg gav meg ut på, hadde eg lukka den sjettefana fortare enn nokon kunne seie «tweet».Ryktene hadde sjølvsagt nådd meg forlengst, om dette som skulle vere ein slagsmellomting mellom blogg og Facebook,berre at her slapp ein å sende ut veneførespurnaderi aust og vest; ein fekk likeveltilgong til den juicy sladderen. Men eg varskeptisk. Eg hadde blogg, eg hadde Facebook,og eg likte femfane-tilveret.Ei uventa lekseSå ville lagnaden det slik at eg kom til å taeit fag på <strong>Universitetet</strong> der (a)sosiale mediumikkje lenger berre var ein del av dengjengse student sin prokrastinerande kvardag,men noko påkravd. Faget var PraktiskInformasjonsarbeid, og leksa som følgjer:Skaff deg Twitter. Som sjølvdiagnostisertflink pike, var leksenekt uaktuelt. Altsåmåtte eg rett og slett rydde rom i livet mitttil ei fane nummer seks.Den lagnadstunge morgonen etterfamla eg etter dataledninga som vanleg,før eg kom i hug det fælslege. Café auChocolat-skummet, som før hadde smeltasøtt på tunga, fråda no om kjeften. Eg tastainn twitter.com i adresselinja, og kjende32
antydingane til svettebart. Brukarnamnog passord vart slengt inn i to tomme felt,og eg tenkte det fekk vere greitt. Men førtanken vart ferdig tenkt, gjekk alle verdasalfakrøllar og hashtags til åtak, som ikkjeberre utfordra synsnerva og tolmodet, menoppfattinga eg til då hadde hatt om kvasom var normal språkbruk.Omsider fann eg ut korleis ein følgjerandre, og pløya gjennom lista frå lærarenmin med forslag til forhåpentlegvis luremenneske eg kunne ta inn kvitringa tilframover. Sjølv kjende eg jo ikkje slike somtvitra. Trong ikkje det heller, for på Facebookhadde eg jo tre hundre av mine nærastevener, som til ei kvar tid kunne fyllemeg med unyttige opplysingar og språklegforpesting.PersonforfølgingEndeleg kunne eg logge ut, og kutte navlestrengentil den sjette fana, som fint fekkklare seg sjølv ute i det store cyberspaceutan mi hjelp. Trudde eg. Neste morgonvar kaffiskummet nær ved å gje dataenein kraftdusj, og eg ved å ta dataledningaog snurre den om halsen. For var ikkjemailinnboksen full av nettopp twitter-relatertevarsel? Alfakrøll-oppkast over heilemi fane nummer to? Jo, det stemmer. Minaudmjuke entré inn i galskapens fugleburhadde ikkje gått upåakta hen. Eg haddeblitt oppdaga, folk ville meg noko. «@june89: Skriv noe?» @ditten og @dattenfølger deg nå på twitter. Og #hashtags.Gløym for all delikkje #hashtags!Kvitremarknadenkunne altsåikkje akseptere einbilete- og skildringslausprofil fri for“Etter ei tid somstøttemedlem avTwitter, innsåg egein dag at eg rett ogslett hadde forfaltsom menneske.tweets. Det burde egha forutsett. Grunnregeleni internettsin uskrivne bibel erjo at ein ikkje skalha andre gudar (ellersyslar), og at ein skalheidre sin profil ogsine oppdateringar.Når eg no, som einanna vondskapens trollmann, hadde deltsjela mi i for mange bitar med siktemål iå udødeleggjere meg sjølv på verdsveven,måtte eg berre ta konsekvensane av det.Det var berre å brette opp armane og lasteopp eit profilbilete.Då dette gjekk relativt smertefritt,byrja eg så smått å sjå lyst på livet att. Menså la eg merke til boksen under nicket mittder eg skulle skrive ei kort skildring avmeg sjølv (legg merke til ordet «kort»). 160teikn – omtrent èi og ei halv linje i Word– var plassen denne nettstaden unna megtil å fortelje verda på ein snerten, superintellektuellog laidback måte kor snerten,super-intellektuell og laidback eg var. For åoppnå dette, måtte sjølvsagtstudie, fritidssyslar,ambisjonar og minst éinglup tanke vere med,formulert på ein henslengtog tilfeldig måte,slik at det vart tydelegat det på ingen måte vargjennomtenkt.Kort sagtMed færre teikn enntil ein gjennomsnittleghandlelapp å rå over, vardette enklare sagt enngjort. For å få med alt, sågeg meg difor nødd til åty til nokre forkortingar.Litteraturstudent vart tilltrtstnt, skribent til skrbt,og HF til H. Men framleisgjekk eg over antal teikn. Eg såg difor ikkjeanna råd enn å fjerne mellomromma i tillegg.Slik sat eg til slutt att med noko somminna mest om det som oppstår når kattenset seg på tastaturet. Frustrasjonen pådette stadiet førte til at eg avgjorde å ventemed heile greia til eg hadde funne einmåte å forkorte forkortinganepå, og kasta meg heller overneste oppgåve: tweets.Her måtte eg avgrensemeg med ytterlegare tjueteikn. I tillegg til å forståslikt som hashtag-logikken.Eit anna merkeleg fenomeneg dessutan la merke til,var at nøyaktig same tweetkunne oppstå hos to forskjelligebrukarar. Eg undrameg stort over dette. Korleiskunne opphavsmannen aksepterteslik plagiat? Så festaauga seg ved noko som stomed lita skrift i eine hjørnet:«Retweet». Aha. Den nye «like». Her gjaldtdet altså å spy ut så fiffige utsegn at nokonfekk lyst til å trykke dei til eige bryst.Lost in cyberspaceEg har enno til gode å oppleve dette. Forå seie som sant er, har eg enno til gode åoppleve noko som helst oppløftande somtvitrar. Ingen «likes», fordi desse uforpliktandeherlegheitene ikkje fins her. Ingenskriv til meg, fordi eg ikkje får til å skrivetil dei (kvar er tavla?). Ingen tweets frå minkant fordi prestasjonspresset, samt det faktumat eg veit eg ikkje kjem til å få nokoncyber-tomlar opp, kveler all kreativitet.Etter ei tid som støttemedlem av Twitter,innsåg egein dag at egrett og sletthadde forfaltsom menneske.Jaget mot einretweet var“Som ein annavondskapens trollmannhadde eg delt sjelami i for mange bitarmed siktemål i åudødeleggjere megsjølv på verdsveven, ogno måtte eg berre takonsekvensane av det.no eit sterkarebehov enndet å gå på do.Alfakrøllar oghashtags haddeerstatta alfabetet.Café auChocolat-boksenstøva vekki eit hjørne avkjøkenskåpet.Det kom tilmeg eit minnefrå fortida: Detvar noko med ein mørkeblå bakgrunn ogkvit skrift. Hjernedaude oppdateringar somvart gløymde før dei var ferdigleste, mensom likevel fekk fire likes. Femfanetilværet.Facebook. Var det for seint?Det var kanskje det. Eg har framleismin Twitter-konto. Eg har framleis ikkjefått ein retweet, men eg lev enno i håpet(sjølv om noko seier meg at dersom ein skaloppnå dette, er det ein føresetnad å produsereein tweet frå tid til annan). Ja, det ernok for seint for meg. Men kanskje du kanreddast? Tru meg; med mindre du er eitordknapt geni med hug for hasttags og avvising,har du det betre utan Twitter.33
Change language