2007 nr 1,2,3,4

den vesle svenske heren paa vel 3000 mann, strauk i vegom til Oslo
over Fetstigen. Kongen var tidleg oppe, og det trengtest, for føret var
tongt. Men han naadde Svinndal i skomminga, uten aa møte ein
einaste norsk dragon. Daa han kom til Svinndalstajet og sku svinge
ned paa garden, møtte han sin fysste motmann i Fet: Den gamle
Svinndalsmannen stod der med ein bennekavle og vilde jage
svenskane heimatt. ”Er gubban toki” sa kongen og reid ned paa
garden. Her sette dei hestane sine like inn i høygolva og sjølve strauk
dei inn i svalgangen og gjorde seg til gode med det som paa garden
var. Kona sat nett og kinna smør i det store kjøkenet. Ein svensk
offiser tok fraa ho kinna, sette ho paa truten og drakk seg utyst. Sea
gjekk ho mannimellom kinna til ho var tom. Men dei gjorde ikkje
folka paa garden no større. Offiserane held seg i storstuga og
dragonane i kjøkenet. Stabbur og matbud vart reine, kan ein veta.
Kongen sjølv kurra tidleg. Han vilde ikkje ligge i seng, men dei laut
bera inn eit digert fanga med halm aat han som dei la i eine stue-roa.
Der laag han. Han vilde ikkje ha det betre enn soldatane sine.
Kongen hadde skinnbrok, truleg elgskinn. Ho var fillute paa fleire
steller og ikkje lite møkutte. Sjølv var han uflidd og serleg ikkje lite
snørrutte. Det var han. Han var kanskje vorti krimfull au, veit du, og
brukte han nok trøye-erma fælt flittig. Hans Ross fortelte meg, han
hadde set ho i Sverige. Ho var reint blank! ”Men saa var naa detta
lenge førr denna snurpa av ei dronning tok til aa lære folk aa bruke
lommeduk og”, la Ross til.
Ja, nok er det. Kong Carl var ingen staskar. Men han var ein slitar.
Og hadde ikkje snøføyka komi paa han i Høland, saa hadde truleg
ikkje vore folk komi tidsnok til aa møte han ved Bakaasen. Kongen
var som sagt er, ingen kveldsfugl. Han gjekk tidleg til sengs. Men saa
laag han og las i den digre bibelen sin ei heil beite førr han somna.
Han var griug om morgon. Kl. 4 var han paa beina og sette over
Øyeren paa Isen.
Skytilen nr. 1 - 2007 Side 24