IKON - Atrium

More documents

Recommendations

Info

Kåseri Den sure svie Dette er ikkje eit kåseri, men ei orientering om kva som er rett og galt her i livet. Tekst: Marit Solemdal marit_solemdal@hotmail.com Foto: Åshild S. F. Thorsen 18 18 Godværet har gitt seg for i år. Det er på tide å innstille seg på den mørke, depressive hausten. For den er mørk. Den er depressiv. De som trur noko anna lever i ein illusjon. Eg har vennar som seier at dei gler seg til hausten. Då kan dei sitte inne og høyre på regnet som slår i kraftige slag mot vindauga deira medan dei slurpar i seg kakao og skriv oppgåve. Kanskje dei har eitt og anna stearinlys rundt seg òg. Og så kan ein sjå på tv-seriar ein ikkje kan tillate seg å sjå på elles i året. Eg likar også hausten. Ikkje på grunn av kakaoen, stearinlysa og tv-seriane. Det er vel meir fordi at eg likar det som er vanskeleg. Eg likar å slite meg gjennom kvardagen. Eg likar hausten fordi den byr på motgang. Hausten i Bergen byr i aller høgste grad på motgang. Vi nordmenn har ei medfødt evne til å gløyme kor trist hausten faktisk er. Kvart år seier vi det same. Nemleg at dette er den verste hausten vi har opplevd nokosinne. At den var mykje betre i fjor. Då gjekk vi jo med t-skjorte heilt til midten av oktober, og paraplyen trengde vi ikkje før det blei november. Ein gløymer at her til
lands, og i alle fall i den regnfulle byen Bergen, varer hausten heilt frå september til april, minst. Det er viktig at ein gløymer ein gong i blant. Det er vel ei slags overlevingsmekanisme: vi fortrenger dei mørke haustmånadene når det er lyst ute. Det er då enda godt. Heilt frå eg var lita har eg vore vant med å dele inn året i to kategoriar, i staden for dei misvisande fire årstidene, som har liten nytteverdi her på Vestlandet. Heime lærte eg nemleg å kategorisere månadene etter kva slags bokstavar dei hadde i namnet sitt. Det resulterte i at R-månader hamna i ein kategori for seg sjølv. Dette er dei fleste og dei verste månadene i året. Heile åtte månader er samla under denne kategorien. Dei resterande fire månadene som ikkje bærer bokstaven R i namnet sitt, var dei mjuke månadene. Eller fryd-og-gammen-månadene, om du vil. R-månadene var tran-månadar – i dei andre månadene trengte ein ikkje ha i seg denne fiskeleskedrikken. Dette var det mor mi som lærte meg. Det var ein regel utan unntak. Var det R-månad, var det tran-månad. I mai, juni, juli og august, dei såkalla mjuke månadene, var alt derimot berre ein dans på roser. Ja, då var livet fint, og eg lengta ofte etter desse månadene. Innimellom prøvde eg å lure mamma. Eg kunne til dømes seie at «mamma! I dag treng eg ikkje tran. Det er jo masj.» Men mamma kunne stave, så ho let seg ikkje lure: «Jau, sjølvsagt skal du ha tran. Her er det inga kjære mor. Det er maRs». Så blei det tran kvar dag den månaden også. No bur eg for meg sjølv, og treng ikkje lengre å bry meg om det er R-månad eller ikkje. Likevel bryr eg meg, men no handlar det ikkje om tran. No dreier det seg om heilt andre ting, som eg ikkje tenkte på då eg var sju år. Slikt som ein berre tenker på når ein er vaksen. Nemlig været. Det dreier seg om det ekstremt lave skydekket. For det er ikkje høgt, dette skydekket. Dei sju fjella, som alle bergensarane driv og snakkar om i tide og utide, har eg vel aldri sett. I alle fall ikkje i samla tropp. Eg har kanskje vore oppå nokre av dei frå tid til anna, men aldri stått nede på Torgallmenningen og telt sju fjell. Av og til har eg kome til eit, nemlig Fløyen, men aldri sju. Eg trur ikkje på desse fjella. Noko anna som også kan seiast å vere vanskeleg med hausten, er den evinnelege forkjølinga som kjem, utan unntak, kvar haust. Den startar i midten av september, og varer vel meir eller mindre i alle R-månadene. Om ein ønskjer å halde seg unna desse forkjølingane, bør ein for all del ikkje opphalde seg i det offentlege rom. Her florerer nemlig bakteriane i alle formar og fasongar. Sydneshaugen skule, til dømes, kan umulig vere noko anna enn eit mekka for desse eincella mikro- Kvart år seier vi det same. Nemleg at dette er den verste hausten vi har opplevd nokosinne. organismane. Om du er student på HFfakultetet, har du sikkert kjent i dørhandtaka på fleire av dørene på denne skulen. Men har du nokon gong kjent etter når du har tatt i dei ulike dørhandtaka Det er eit belegg der som osar av forkjøling. Eit belegg av hoste og snørr som luktar lang veg av hostesaft med raud trekant og nasespray som hjelp mot både rennande og tett nase. Du har kanskje også sete på HF-biblioteket og observert ein stakkars virusinfisert student som sitt og skriv på ei datamaskin. Han nys i hendene sine, og fortset å skrive vidare. Du reagerar med vantru. Grunnen til at du er i sjokk er fordi du sjølv er frisk, og ikkje klarar å sette deg inn i denne trasige situasjonen til medstudenten din som sit ved sida av deg. Ein forkjøla og ein frisk person kjem aldri til å sjå kvarandre fullt og heilt. Det kjem alltid til å vere eit slags misforhold mellom desse to menneskegruppene. Kor mange gongar har du ikkje sitte på lesesalen og irritert deg over sidemannen som har snufsa eller hosta - eller enda verre, gjort begge deler Og kor mange gongar har du gjort dette sjølv Ein har allereie lesesalar for mastergradsstudentar som er utstyrt med mellom anna fancy vasskokarar og ekstravagante sofagrupper. No er det på tide at dei forkjølte også får eigen lesesal, slik at dei kan hoste og nyse i fred utan dei kjepphøge kommentarane frå dei friske medstudentane. Nei, du som meiner at tida vi no går inn i, er ei fin tid, bør nok tenke deg om ein gong til. Eg vil tru at du tenker noko anna når du kavar deg opp trappene til Johanneskirka. Paraplyen har allereie blitt vrengt opptil fleire gongar av vinden på Torgallmenningen, det lagar ein surklelyd for kvar gong du tråkkar ned i bakken med dei gjennomvåte skoa dine, livet er labert, og du tenker at du i alle fall ikkje er klar for ein ny dag. Brått blir tanken på kakao og stearinlys ikkje så koselig likevel. Hausten er her, og det er ikkje bra. 19
Page 1 and 2: Atrium Studentmagasinet for Humanis
Page 3 and 4: It’s the time... of the season Le
Page 5 and 6: Som blodårer Kunstneren Eduardo Ka
Page 7 and 8: Smakebit av «Kløft deg litt ned»
Page 9 and 10: torisk mellom i dag, middelalder el
Page 11 and 12: menheng: - Alt dette er beslektet m
Page 13 and 14: i alle fall. I Norge følte jeg meg
Page 15 and 16: Dikt Lars 22, på vei hjem fra byen
Page 17: IKON Solveig Hesvik Frøyen 17
Page 21 and 22: et overveldende panorama. Det vulka
Page 23 and 24: kan bekrefte dette, men legger unns
Page 26: IKON Åshild S. F. Thorsen
Page 29 and 30: Grønskedraum Konseptkunst av Chris
Page 31 and 32: liten penselmann mot malepalettar s
Page 33 and 34: Studenter har meninger om det meste
Page 35 and 36: - Vi gjør mye foliestriping og har
Page 38 and 39: Kom- mentar For ung eller for gamme
Page 40 and 41: IKON Mona Maria Løberg
Page 42 and 43: Kultur Jakten på Tommy & Tigern De
Page 44 and 45: Samfunn Afrikas siste koloni Ikke a
Page 46 and 47: Teater Satser på ungdom Barn og un

IKON - Atrium

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?