Nynorskrettskrivinga - Språkrådet

98
supinumsformer på -d(d), ingen har brukt -t(t)-endinga, medan tre bruker både -d og -t.
Vurdering
a) Talemålsutbreiinga. Formene på -d dominerer.
b) Skriftleg bruk. Begge formene er mykje brukte.
c) Den indre bygnaden. Dette representerer to ulike system som i lengre tid har vore
godkjende innanfor nynorsknorma. Typologisk og historisk representerer d-formene ein
overgang til eit system med mindre klår adjektivisk bøying, dvs. samsvarbøying, av
svake partisipp.
d) Ordgruppe. Gruppa viser til stammeutgangen, som altså er gruppekjennemerket.
e) Som identitetsuttrykk. Klassisk nynorsk held nok på -t-endinga, men elles har er -dendinga
vorte nokså "nøytral" i dag.
f) Nytt Denne valfridomen har nynorsken hatt i lang tid.
Konklusjon
I målføra er -d nokså dominerande, men det er òg godt grunnlag for -t. Det er
skrifttradisjon for begge formene. Ei endring her ville truleg skapa mange problem for
språkbrukarane som er vane med å kunna følgja dialektsystemet sitt.
2.2.4.g Valfri a-bøying, e-bøying og blanda bøying i verb med tidlegare val mellom
e- og a-bøying (typen brukar/bruker–bruka/brukte)
Status i dag
I læreboknormalen kan ein i dag velja mellom e-bøying og a-bøying av ein del verb.
Som klammeform (men nemnt berre i føreordet i ordlister), dvs. utanfor verkeområdet
til læreboknormalen, har ein i desse verba kunna bruka såkalla blanda bøying, dvs.
bøyingsmønsteret brukar – brukte.
Framlegg
I verb som ein fører opp med både a- og e-bøying i ordlistene, treng ein ikkje
konsekvent halda seg til den eine eller andre bøyingsmåten i alle bøyingsformene av
same verbet.
Normhistorikk
1917-innstillinga skreiv at landsmålet burde godkjenna valfri bøying av alle verb av