Nynorskrettskrivinga - Språkrådet

78
b) Skriftleg bruk. Begge systema er i bruk. Elles uklårt omfang.
c) Den indre bygnaden. Skriftspråket skil mellom subjekt- og objektform berre i nokre
personlege pronomen. Det systemet står fastast i 1. og 2. person. I tredjepersonspronomena
er det i store delar av landet ingen skilnad, korkje i eintal eller fleirtal.
(Grammatisk heng dette saman med likskapen med substantiva, som også representerer
"tredjeperson".)
Den distinksjonen som ligg i formskiljet her, er av og til nyttig for å tydeleggjera
innhaldet i ei setning. Men eit obligatorisk skilje representerer for mange språkbrukarar
ein grammatisk distinksjon dei ikkje har talemålsintuisjon for, og det gjer grammatikken
meir komplisert å læra.
d) Ordgruppe. Gjeld ikkje ordgruppe.
e) Som identitetsuttrykk. Formvala her er neppe relevante som identitetsuttrykk.
f) Nytt Framlegget innfører ikkje noko nytt jamført med den gjeldande norma.
Konklusjon
Me tilrår at objektforma ho blir verande valfri form ved sida av henne, både pga.
utbreiinga i skrift og tale av begge systema, og fordi systemet med skilje representerer
ei sterk komplisering for dei som har talemål utan skilje.
2.2.3.c han/honom i objektform
Status i dag
Han og honom er jamstilte hovudformer.
Framlegg
Valfridomen mellom personleg pronomen 3. pers. eintal hankjønn objektform han og
honom blir halden ved lag.
Normhistorikk
Aasen (1864) gjer merksam på dei mange formene av pronomenet og kjem til at
"Bøiningen bekvemmest" kan stillast opp med han i subjektform og honom i
objektform. Han (av nominativ- og akkusativforma hann i gammalnorsk) vart jamstilt
med honom i objektform i 1917. Tilråding om ny rettskrivning 1935 rådde til at honom
skulle gå ut:
Vel er dette en form som ikke er lite utbredt i dialektene, til og med i øst-