Nynorskrettskrivinga - Språkrådet

165
Celebritet har ei magisk tiltrekkingskraft, det må sjølv Dag og Tid
erkjenne. Vi kjører den svingete vegen langs Skålvikfjorden i Halsa på
Nordmøre, på leiting etter spekkhoggaren Keiko. Stjernekvalen er ikkje
vanskeleg å finne. På ei lita flytebrygge eit stykke ut langs vestsida av
fjorden har kring 30 kvalpilegrimar stimla saman, og attraksjonen sjølv
stiller trufast opp. Keiko er lett attkjenneleg – den dvaskt hengande
ryggfinnen og radiosendaren på ryggen fortel oss at dette er kvalen over alle
kvalar og dei fleste menneske.
Besøket vårt finn stad fredag 6. september. Det skal syne seg å bli den
siste dagen med lovleg nærkontakt, dagen før forbodet mot å komme
nærmare Keiko enn 50 meter trer i kraft. Men denne fredagen er det ikkje
eingong fem centimeter mellom kvalen og dei mest nyfikne. Barna vil
klappe Keiko, basta. Og Keiko vil meir enn gjerne klappast.
Ein av dei tilreisande lurer på korfor ingen har sett
marknadspotensialet her på brygga, og i det minste opna ein liten kiosk. –
Dette er Nordmøre, ikkje Sunnmøre, svarar ein tilskodar tørt.
Men kanskje ønskjer alle nordmøringar eigentleg å vere sunnmøringar.
Kanskje var det sunnmøring han prøvde å vere, Halsa-gardbrukaren
som på fjernsynet tilbaud bukta nedafor garden sin som asyl for Keiko,
venteleg med inngangspengar for gjestane. No kjem han nedom brygga og
kikkar skeptisk på kvalen.
Versjon 4: Nynorsk i ei "tradisjonell" lei etter den gjeldande rettskrivinga
Han Keiko er no ikkje anna, han stakkar. Han er berre ein kval. Men etter
20 år blant menneske har Keiko sjølv gløymt det. Og hysterisk sentimentale
som me er, nektar me menneske å innrømma det.
Celebritet har ei magisk tiltrekkingskraft, det må sjølv Dag og Tid
erkjenna. Me køyrer den svingute vegen langs Skålvikfjorden i Halsa på
Nordmøre, på leiting etter spekkhoggaren Keiko. Stjernekvalen er ikkje
vanskeleg å finna. På ei liti flytebryggje eit stykke ut langs vestsida av
fjorden har kring 30 kvalpilegrimar stimla saman, og attraksjonen sjølv
stiller trufast opp. Keiko er lett attkjenneleg – den dvaskt hangande
ryggfinnen og radiosendaren på ryggen fortel oss at dette er kvalen over alle
kvalar og dei fleste menneske.
Besøket vårt finn stad fredag 6. september. Det skal syna seg å verta
den siste dagen med lovleg nærkontakt, dagen før forbodet mot å koma
nærare Keiko enn 50 meter treder i kraft. Men denne fredagen er det ikkje
eingong fem centimeter mellom kvalen og dei mest nyfikne. Borni vil
klappa Keiko, basta. Og Keiko vil meir enn gjerne klappast.
Ein av dei tilreisande lurar på kvifor ingen har sett