Nynorskrettskrivinga - Språkrådet

138
poesi”. Presensforma fær kom først inn att i rettskrivinga, og då som klammeform, etter
eit vedtak i Språkrådet i 1983.
[slær]
Formene [slår] og [slått] kom inn i rettskrivinga i 1917, men då som klammeformer til
slær og slege. Tilleggstilråding om ny rettskrivning 1936 (s. 10) rådde til at slær vart
klammeform i nynorsk, men Ny rettskriving 1938 jamstilte slær med slår. Med Ny
læreboknormal 1959 fekk [slær] klammeformstatus, og det har forma hatt sidan den tid.
[slæst]
Norsk ordbok frå 1920 har denne bøyinga: slåst – slæst [slåst] – slost – slegest. Etter
1938 var presensformene slæst/slåst jamstilte, medan 1959-normalen gjorde [slæst] til
klammeform.
Talemålsgrunnlag
Me har inga talemålsundersøking å visa til her.
Skriftmålsgrunnlag
Vikør har i undersøkinga si funne at av forfattarane frå 1930-åra er det berre Vesaas
som bruker formene fær – fenge. Han skriv dessutan slær, som også Gjengedal, Sveen
og til dels Hilleren gjer. Så minkar det på bruken av desse formene; berre Høydal av
1950-årsforfattarane skriv fenge, og bruker det nokså inkonsekvent. Og ingen av
forfattarane frå 1970-åra bruker desse verbformene lenger.
Nynorsk frekvensordbok, som byggjer på dei vanlegaste orda i skriftleg nynorsk henta
frå aviser, sakprosa og romanar i tida 1978–84, har 14 belegg på fær (1424 på får),
medan fenge ikkje er undersøkt. Forma slær er funnen 8 gonger og *sler 5 (slår har 108
belegg). Frekvensordboka har 3 døme på [slæst] (18 på slåst).
Vurdering
Formene [fær] – [fenge], [slær] og [slæst] har vore tilgjengelege som klammeformer
utan at dei har vorte mykje brukte. Berre sporadisk ser me dei i skrift.
Konklusjon
Me rår til at desse formene går ut or rettskrivingsnorma på grunn av liten bruk i skrift.
3.2.4.e Preteritumsformene lagde og sagde
Status i dag
Verba seie og leggje har i dag denne bøyinga: