Nynorskrettskrivinga - Språkrådet

136
Dei forfattarskapane som Lars Vikør undersøkte frå 1930-åra, har stor overvekt av
perfektum partisipp på -e, ni av ti har brukt det, som då var hovudforma. Med -i-forma
som hovudform etter 1938 vart likevel supinum på -e føretrekt av åtte av dei ni 1950-
årsforfattarane, berre Aslaug Høydal valde -i-forma. Vikør kallar resultatet frapperande,
og peiker på at om Høydal følgjer talemålet sitt, så har det tydelegvis ikkje spela noka
rolle for forfattarar som Vigerust og Berkaak, som også ut frå dialektane sine kunne ha
grunnlag for å velja -i. Valfridomen mellom -e og -i etter 1959 har ikkje hatt så mykje å
seia, kan ein få inntrykk av, for dei ti forfattarane frå denne tida valde alle perfektum
partisipp på -e av sterke verb.
Når det gjeld delmateriala av barne- og ungdomstekst i det upubliserte
tekstmaterialet Åse Wetås har undersøkt, er det ein eintydig tendens til bruk av -e i
supinum av sterke verb.
Nynorsk frekvensordbok viser at -i-former har ein bruksprosent på berre 1,3.
Vurdering
Me har sett at supinum på -e står sterkt i skriftleg bruk, uavhengig av om forma har vore
hovud-, side- eller jamstilt form. Talemålsgrunnlaget for -i er derimot ikkje heilt lite.
Konklusjon
Vårt framlegg blir å ta bort perfektum partisipp av sterke verb på -i frå norma sidan
forma nesten ikkje er brukt i skrift.
3.2.4.c Refleksivformer på -s
Status i dag
Verb som endar på -st, har denne bøyinga:
minnast [minnas] – minnest [minnes] – mintest [mintes] – minst [mins]
Framlegg
Refleksive verb som etter noverande rettskriving har klammeformer på [-s], får endinga
-st som eineform. Klammeforma [-s] går ut or rettskrivinga.
Normhistorikk
I reglane som den departementale rettskrivingskomiteen laga om landsmål i 1918, står
det: ”[Refleksivformi kann enda på s ved sida av st: finnast, finst – finnas, fins; slåst –
slåss.]” (s. 14) I 1938-rettskrivinga heiter det: “Refleksiv infinitiv endar på -ast [-as].”
Etter den tid har refleksivformer på [-s] vore klammeformer.