Hospitalet 2009 Nr 4.pdf - Helse Bergen

Mitt yrke: Prest
Mitt yrke
Utan kyrkjelyd
Livet på sjukehuset kan vera eit liv brutalt røska bort frå kvardagen. Trugande spørsmål
heng i lufta. Kva skjer med meg no? Overlever eg? For Patrick WohIgemuth og dei andre
sjukehusprestane er dette noko heilt anna enn ei misjonsmark.
Tekst: Silje Midttun
Foto: Ole-Christian Amundsen
Karl vart kvalm og elendig ein torsdag
morgon. Brakk seg heile formiddagen.
Spysjuke, tenkte både han og kona Gunn.
Om ettermiddagen vart han så kvalm og
tumlen at Gunn køyrde han til legevakta.
Krystallsjuke, sa legen. Slikt kunne ta tid,
det hadde dei høyrt. Men det skulle visa
seg at tida heldt på å renna ut for Karl.
Blodpropp
Karl ligg i respirator på Intensivmedisinsk
seksjon ved Haukeland.
Dei siste to døgna har snudd opp ned på
alt. Blålys og sirener fór med han torsdag
kveld. Ein blodpropp midt i hjernestamma
stengte blodtilførsla til hjernen. Det
vart ni timar på operasjonsbordet. Heile
den natta sat Gunn og sonen Tore i korridoren
utanfor. Lamslått av redsel heldt
dei kvarandre i hendene og tviheldt på det
vesle håpet.
Håpet svinn
Dagen etter gjekk dei fram og tilbake mellom
pårøranderommet og Karl. Dottera,
svigersonen, svigerdottera, broren og
foreldra til Karl var der også. Ingen hadde
sove særleg, så dei reiste heim for å kvile
om kvelden.
Når dei kjem tilbake denne laurdag morgonen
har tilstanden forverra seg. Håpet
svinn. Brått stig blodtrykket kraftig. Det er
laurdag ettermiddag. Karl døyr.
Ei ulukke inni kroppen
Han var 57 og heilt frisk. Brått er han død.
Sjukehusprest Patrick Wohlgemuth (40)
kallar det ei alvorleg ulukke inni kroppen.
Hadde ulukka skjedd på motorvegen,
hadde eit kriseapparat stått klart. Det gjer
det ikkje når kroppen krasjar uventa. For
dei som står att er krisa like stor.
– Alt skjedde så fort. Derfor måtte eg sjå
på dette som ei ulykke, ikkje sjukdom, forklarer
Patrick.
Kan ikkje snu ryggen til
I møte med sterke og ubehagelege hendingar
reagerer vi ofte med å snu ryggen
til, vi prøver å ordne opp i det eller vi blir
sinte og går til angrep. Gunn og mange
andre som kjem til sjukehuset, kan ikkje
snu ryggen til og springe, dei kan ikkje
ordne opp i problemet og dei kan ikkje gå
til angrep. Dei opplever sterke inngrep i
livet og må stå i det.
Eksistensielle tema
Når du kjem inn dørene på Haukeland
som pasient eller pårørande, inneber det
nærkontakt med eksistensielle tema. Korleis
vil eg oppleve å vere pasient på sjukehuset?
Kva betyr det som skjer med meg
og mine? Korleis kan eg ta ansvar for mitt
liv vidare? Vil eg overleve? Korleis vil alle
som eg er så glad i takla det om eg døyr?
Ingen eigen agenda
Det er noko heilt anna å vere prest i ein
klinisk kontekst enn i ein kyrkjelyd.
– I kyrkja kan presten sei det han har tenkt
ut på førehand. Det går ikkje her. Mitt arbeid
går ut på å møte livet slik det er akkurat
no, å bekrefte det, gi verdi til det, lytte
til menneske, søke å forstå dei, og være
saman med dei i det dei må stå oppe i
akkurat no, understrekar Patrick.
Prest alltid tigjengeleg
Før i tida gjekk sjukehusprestane rundt
og såg til pasientane for å bringe trøyst og
kyrkja sin bodskap til dei.
– Vi tenker annleis i dag. Vi vil ikkje berre
tilfeldig gå inn til nokon, men vi møter alle
som ønskjer det utifrå kva som er viktig
for dei no, forklarer han.
Haukeland har fire sjukehusprestar. Ein
av dei er alltid tilgjengeleg, dag og natt,
kvardag og helg. Dei kan koma på kort
varsel, utan tilvising og dei kan vere tilstades
i det vonde som skjer.
Ei god stund i det triste
Ja, seier Gunn. Ja, ho vil ha ein samtale
med sjukehuspresten. 53-åringen er ramma
av sitt livs største katastrofe. Det er
ikkje det at ho vil be akkurat no. Det ho
treng er øyrer som kan lytte til alt som boblar
opp i henne. Alle som var der då Karl
døydde sit med. Det er Gunn som snakkar.
Patrick som lyttar og spør. Dei andre
er stille.
Godt å snakke
I dag, berre nokre veker etterpå,
hugsar ikkje Gunn så
mykje av kva som blei sagt,
men ho hugsar kjensla.
9