Tangenten 3/2002 - Caspar Forlag AS

skyld? Kanskje var rumpetrolla til froskane i
det gamle Egypt annleis enn dei norske froskane
sine rumpetroll?
Eit par små kritiske merknader. Den første
er typografisk. Dei mange små sjokkrosa tekstboksane
med kvit skrift og brunt mønster er
ikkje lette å lese. Ein annan farge eller ein
større og tydelegare skrifttype kunne ha gitt
bokstekstane ein betre skjebne.
Det finst ein del formuleringar i boka som
ikkje ville ha vore bra i ei lærebok. Eg ville
heller ha skrive ’areal av ei kuleflate’ (rosaboksen
på side 31) og ikkje ’arealet av ei kule’
som jo er eit romlegeme. Men det er vel slikt
som er greitt å akseptere i ei kjapp og artig
populærbok, kor entusiasme og glød er viktigare
enn presisjonsnivå. Derfor blir det heilt
OK når Newth skriv: «Det finnes to typer tall:
partall og oddetall». (s. 24). Hadde dette vore
ei lærebok, er eg viss på at konsulentane ville
ha pukka på at det måtte stå: «Det finnes to
typer heile positive tall, partall og oddetall».
Men i ei bok av denne typen blir fresen i tekst
og tankeflukt ramma om ein skal ha maksimalt
presisjonsnivå. Så eg syns forfattar Newth
og fagkonsulentar Nils Voje Johansen og Arne
B. Sletsjøe har gjort eit rett valg her.
Oppgåvene i boka er fåtallige, men artige.
Men den siste oppgåva i boka (nr 7 s. 37: «Finn
forbindelsen mellom Kjersti Holmen og John
Wayne.») skiller seg negativt ut. Den er av
ein type som krev tilfeldig spesialkunnskap og
ikkje logisk eller matematisk forståing og er
såleis egna til å få lesaren til å føle seg utanfor
eller dum, og det var vel ikkje hensikten til forfattaren?
Det er veldig positivt at det kjem ut populærvitskaplege
mattebøker laga av norske forfattarar.
Det er både Ånden i blekkhuset av
Ellingsrud/Strømme (Pax 2002, sjå omtale i
Tangenten 2/2002) og denne boka gode eksempel
på. Og når resultatet er såpass vellykka som
Tallenes verden, er det berre å håpe at potensielle
lesarar vil oppdage denne artige vesle
boka.
Eg har tenkt litt på kva for alderssegment
denne boka bør anbefalast til. Teksten er friskt
og enkelt skriven, slik at ti-elleve-åringar bør
få med seg ein god del. Sjølv hadde eg ei brukbar
lesaroppleving, og eg er ein godt vaksen
ungdom, bestefar til tre som eg er. Sett frå ein
lærarsynsvinkel er det flott å ha ein del slike
bøker liggande for å hente litt inspirasjon og
entusiasme frå. Eg vil ha meir av same slaget!
Åke Jünge, Levanger vidaregåande skule
tangenten 3/2002 43