Tekst og tradisjon M. B. Landstad - TEORA - Høgskolen i Telemark

Vokalane i og e i endingar har eg fordelt som i Aasens normal, dvs. at eg har erstatta i med je
etter k og g (gaukin, rakkin, hjurðingin > gaukjen, rakkjen, hjurðingjen). Resultatet blir då slik:
Ivar Aasen: Prøver af
Landsmaalet i Norge (1853,
side 84 – justert skrivemåte)
1.
Dar tykjer meg er vent å vera
dar drotten dansar med drengjom.
Gauken gæl i grøne lid,
og fuglarne skaka med vengjom.
2.
Dar er vent med Viningskyrkja,
når bruderna ganga i flokkar;
dei tarv ikje bry seg med ljos å bera:
da lyser av brudar-lokkar.
3.
Håret heve ho som tiriltunga,
og halsen er som mjell,
og augo er i hausen sjå
som soli upp fyre fjell.
4.
Hanen sit på budar-hella
og bonden giv honom korn.
Rakken reikar i bakkom nord
og hyrdingen blæs i horn.
92
M.B. Landstad:
Norske Folkeviser (1853,
side 385-386 – justert skrivemåte)
1.
Der tykkje me vent at vera
der drotten dansar med drengjo,
gaukjen gjæl i grønan lid
og fuglane skaka vengjo.
2.
Vent er der med Viningskyrkjun
nær brurine gjeng i flokkar
dei tar ‘kje bry seg fer ljosi bera,
det lyser av brurelokkar.
3.
Håret ha’ hon som tiriltunga
og halsen var som ei mjøll,
og augo var i hausen sjå
som soli kom uppå fjøll.
4.
Hanen sit på burshella
og bonden gjev ‘n konn,
rakkjen skvakkar i bakko nord
og hjurdingjen blæs i honn.
Det som no truleg viser seg tydelegare enn i dei to opphavlege versjonane me såg på i 8.1, er det
at Aasen og Landstad hadde ulike føremål med versjonane sine: Aasen var ute etter å skape eit
nytt norsk nasjonalmål, landsmålet. For å få til det, ville han “rekonstruere” ei målform som
kunne vere ein samnemnar for alle norske dialektar. Dette inneber at han stundom bruker
skrivemåtar han ikkje fann nokon stad i landet; t.d. konsonantsambandet -rn (fuglarne,
bruderna, horn, korn). Her bruker Landstad i staden reine lydrette former som samsvarar med