Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

More documents

Recommendations

Info

Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html sjøen! Det er sotbrent er det. Ho hørte kor gråten kokte i han. Ho trøsta han med at denne svarten hadde kasta trolldom over mor. Han lysna i andlete da. Mor måtte vera utan skyld. — Men at der finns slike som han da? undras han. Han har stole òg, det ser du på han. — Dei sett han nok fast ein vakker dag, trudde ho. — Da skulde eg hjelpe til! let han og hivde seg rundt. Det var i grunnen ufattelig at dei hadde vore leie mot mor. Samme dagen var ho bortpå vollen og snakka med kua. Kua likte det, etter fattig evne som vaksefolk seier. Men om ei stund snudde kua på hovude, ho såg noko uventa og snudde seg med heile kroppen, sette så i og smårauta som når ho såg mor. Og der går mor, midt i levande dagslyse, med bærkorga på armen, men ho går heimefrå? Fotlage og all ting er hennes, der går ho i gamlaste kle-trase sitt, men det er ikkje henne. Det er Bror, det er Arne som har kledd seg ut. Andlete er gjømt innom tørklee. Ho fekk ikkje opp måle til eit rop. Der gjekk den vettlausingen midt gjennom grenda så alle måtte sjå han. Det er just det dei skal, er meininga hans, dei skal sjå mor, at ho går til bærskogen som før i år, som i alle dei år. Men skjønner dei ikkje at det er han? Nei. Han er for lik mor. Borghild seig ned i grase og lo. Vårherre skjønner det nok han, at Bror meiner det berre godt, — sjå ikkje på han, han har ikkje meir vett! Lat dei tru det er mor, slik ei morosam løgn er da ikkje synd? Samme kjerringa kom att frå skogen om kvelden, med både blåbær og molter. Og søstra hans selde bæra, og ymta om at mor fann bær om det var slut for andre. Så gale kan ein komma til å snakke når det er gale, tenkte ho i heimvegen, men ho lo litt òg. Bror tenkte visst ikkje stort, han fór der og leikte seg med dei andre. Han leit på henne i mest all ting. Det var så vakkert av han, ho kunde ha sunge. Men ho laut tenke for dem båe. Dei kom ikkje til å klare seg vinteren over. Bror svalt i hel for henne. Dei måtte vel på bygda og be. Noko meir nifst kunde umulig vera til. Mor ja, ho hadde vore nøydd til det nokre gonger, men sia arbeidde ho for det ho hadde fått; og så var ho fattig enke, hadde vore det lenger enn dei kunde minnas, Page 48 of 176
Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html det var ein skilna det. Bror kunde visst ha gått med posen. Han hadde sikkert komme leande heim, enten posen var full eller tom. Ho kunde mest høre kor han hermte og fortalde, ein hund måtte le til han. Men ho sjøl vart stiv i halsbeine når ho tenkte så langt. Mor gret ein gong ho kom att frå ei slik ferd. Rett som det var kom Bror, den sorglausingen, og vilde ha mat, skikkelig mat; — når det nå er tirsdagen i dag, skjemta han. Det var neimenn ikkje stor moroa å nekte han det. Ein dag tok ho seg på tak og sa han korles det kom til å gå dem. — Det blir svelten det, eller fattigkassa, sa ho. Bror vart rådlaus. Andlete hans såg enda meir skrint ut. Men slik vilde han ikkje stå der. Han lo småøygd til henne: — Eg blir mett straks eg tenker på det. Der var berre ei råd: dei fekk rømme bygda med all som først. Sia tok dei seg mot for og snakka om det. For det første var det kua å tenke på. Dei såg ikkje anna råd, dei måtte til faster og tilstå heile nøda. Rettnå visste vel halve bygda at mor deres hadde rømt. Det var berre ei mil til faster, og ein dagen la dei i veg. Men den mila vart dem for lang. For faster var slik ei rettvis kone, ho var fiendsk mot mor deres. Det gjekk meir og meir smått med dem, føtene vart så tunge. Bror såg på henne best dei gjekk. — Faster blir oss for tung, sa han og lo. Så stana dei, og så snudde dei om. — Kanskje så hadde ho hemna seg på kua, sa Bror. Og så slikt sko-slit da, la han til, enda dei gjekk berrføtt. Dei gjekk til næraste grannen sin, han Per. Ein farlig mann var han ofte, han både banna og slo når det kom ungar i vegen for han, men dei våga det lel. — Berre du kunde gråte ein hikst eller to, sa Bror. Det monnar så lite om eg gjer det, sukka han. Og denne gongen var Per god å komma til. Han hørte verkelig på dem. Der etter snakka han med kona si. Jau visst, dei fekk ta i mot kua til så lenge, når det stod slik til. — Både kua og fôre, smålo han. — Til de har funne mor dykkes, seier han og ser mildt på dem. Jaså, dei tenkte seg nordover til moster si? Det var langt dit, ei kostesam dampskipsreise, hadde dei pengar til det? Borghild var for andsloppen, ho kunde ikkje svara straks. — Vi får kløne oss fram, sa Bror. Page 49 of 176
Page 1 and 2: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 47: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 71 and 72: Created plikt. at 10/6/2010, from U
Page 99 and 100:
Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Created frå sunde, at 10/6/2010, o
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
show all

Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?