Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

More documents

Recommendations

Info

Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html slik ho gjorde det som smågjente når ho var ute og tagg om forboden frukt. Han tok og løfta henne i vêre, — som han gjorde det med Målfrid ein gong: — Skal ein aldri ha anna enn glede av barna da! Kven er det? spurde han da ho stod på golve att, og da var han verkelig i spaning. Ho la armen over auga som snarast. Det hadde han set av mor hennes ein gong, men dei to var da elles svært ulike? — Det er lensmannsdrengen ja, fekk ho sagt. Som du vel har skjønt? la ho til og såg på han, litt trassig, tykte han. Med samme tykte han òg at ho var eit frammandt menneske. — Vart du forfæld nå? spurde ho. Ho smilte sorgsamt, og det tok makta frå han med ein gong. — Ja ja, sa han midt i tankefattigdommen. Du får gjerne folk av han, du. Når du vil ha det brye. Det tvilte ho ikkje på. Ho trudde det så det var synd å sjå. Nå ja, for Gud i alle fall er ingen ting umulig. Ho fortalde ho skjente på Emil for dette med Målfrid, ho tok i hardt mot han. Da vart han så nedtukta, han såg som eit piska dyr på henne, slik at ho måtte bli glad i han. Berre litt, frå først av, men meir og meir etter som ho lærte å kjenne han. — Lærte du det, meiner du? — Ikkje spør slik. Du kjenner han ikkje. — Nei det står fast, vesle gjenta mi. Han hadde ingen rett til å råde henne. Eg har ikkje mot nok, tenkte han. Eg er ikkje store kjempen mot desse to ungane her. Han tenkte lenger inn i denne skodda, om at nåden er nødvendig, men der fins ting han ikkje stryk ut. Ein gong måtte han vel sjå klårare i dette. Han tenkte den vegville tanken òg, at Gud let ikkje ein sporv som Kari dette styrlaust ned i elende. Sia kom ho og fortalde at det alt hadde hendt. Ho hadde ikkje stelt seg vettugare enn at dei måtte gifte seg lenge før dei hadde tenkt. Der stod ho framfor han og tilstod det. Ikkje så at ho såg noka skam eller ulykke i det. Det gjorde ikkje Helmer heller. Han måtte berre undre seg over henne ein gong att; og den undringa gjorde han ikkje varm just. Han vart gammal av det, syntes han. Han var ein krøpling til å vone nå. Dei vart da gift, men utan bryllop eller annan stas. Helmer var med dem til byen, på skrivarkontore. Det var god nok gifting det, etter den bibelen han las i, Page 34 of 176
Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html men han var for gammal til å like det. Det fekk nå skure. Men Kari var for god til denne stautingen, eller drengen som Helmer sa med seg sjøl. Det blenkte av klokskap i auga hennes nå òg, som det skjein av lykke i dem, men såg ho slett ingen ting da, var ho ikkje Kari lenger? Helmer sukka stilt og med seg sjøl. Ja visst sette han sin lit til Herren, det gjer vi i nøda, — Herren lyt tilgi oss det òg han. Han sov dålig nå ei tid. Huse var for stilt. Natta var lang, opendaga han. Sovnar eg nå, kunde han tenke med kvart, da søv eg den u-rettferdiges søvn. Og det er søvn det, stille svarte sæla det — er det noka sak for den rettferdige å ligge vaken? Nei, som sagt, Helmer var eit kre til å vone nå. Det kom til å bli tungt for Kari. Vårherre krev at vi skal ha auga opne. Det er gammalt som han og verdensordninga. Det burde i alle fall Helmer ha visst. Kari vilde ikkje vera gift med ein lensmannsdreng, som rimelig var. Og mannen fekk verkelig ein kontorpost i byen. Helmer syntes at Kari hørte til i byen. Han såg til dem rett som det var. Mannen var dugande han, og der var ikkje noko slag tøv med han, det Helmer kunde skjønne. Det var berre det at pengane rakk ikkje til for han. Skylda auka, og Kari tenkte ikkje på det! Han mista posten sin, fekk ein ny og kom i frå den òg, kunde visst ikkje søke slikt meir, gjekk i gang med handel, og handla seg nord og ned. Helmer sa beint ut til Kari: — Eg var da klok som ikkje hjelpte han. Så kanskje eg kan hjelpe deg og han der ein gong, han stakk borti gutungen ho sat med. Ho vart visst harm da. Det var mest vakkert at ho trudde på mannen sin enda. Helmer hørte så ømse om han etter kvart, — vondt etter gale, som han sa. Da han hørte at krypen hadde fått pryl av ein ektemann, sokk hjarte i han. — Skal eg sjå meg sjøl att på den måten, sa han, men han hadde ingen tone å humre med nå lenger. Så skjedde det, ei tid etter, at Kari kom rømmande heim til han med barna. Der var både gut og gjente nå. Ho svalt heim, trudde Helmer, ho måtte berge avkomme sitt. Vesle morsarven hennes hadde fare sin veg for lenge sia. Ho hadde slept trua på mannen sin, let ho Helmer forstå. Helmer tagde. — Men han er meg tru, sa ho. Herre gud ja, det måtte Kari seie! Page 35 of 176
Page 1 and 2: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 33: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 71 and 72: Created plikt. at 10/6/2010, from U
Page 85 and 86:
Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Created frå sunde, at 10/6/2010, o
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
show all

Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?