Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

More documents

Recommendations

Info

Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html Ein kvelden kom Målfrid heim seint. Der var ikkje ord å få av henne. Kari sa, høgt og likeglad: — Jaså, han har synt seg nå denne motorsyklaren vår? Målfrid berre såg ned. Kari lo: — Eg kjem i hug han eg, som synte seg for oss oppi skogen. Der er lærdom i mange ting, fy fan rett! Målfrid vart skjeiv i andlete; så fór ho på dør. Kari gjekk etter om ikkje lenge. Sia ein kveld var det Kari som var ute og møtte syklaren. Ho var nedtil vegen og henta posten, forstår seg, men ho ga seg urimelig god tid. Og der kom lensmannsdrengen durande, saktna farten, måtte stane og stige av, for Kari var midt i vegen for han. Kari såg opp til husa som snarast. Det vart ein lang samtale. Helmer vart så urolig der han gjekk og samla aks på åkeren, han torde ikkje sjå dit ned og kunde heller ikkje la vera. Men der skjedde da visst noko rett? Der var slik forgyllande rødna vestover, ein kunde bli ovtruisk. Gule åkrar i kveldslyse er noko med det fagraste du ser, tenkte han. Det er ikkje fritt for du syng med på tonen deres, når lyse fell slik over dem som nå. Unders ting å sjå ja. Så fór sykkelmannen ein gong. Kari kom oppover, gjekk og rapa aks av havren. Noko meir hørte ikkje Helmer om det. Han var berre gammalfar i huse han. Men ei vekes tid etter gjekk Målfrid til Arvid. Gjekk dit åleine, sundags føremiddagen. Ho hadde set på Helmer før ho gjekk, så smilte ho og sa at ho vilde sjå til Husnes, — det var garen til Arvid. Søstra såg eit grann fortenkt etter henne; det var ikkje ho som rådde i dag. Helmer spurde ikkje. Ho kom heim ved kveldstid, og da såg ho glad ut, det tykte Helmer i alle fall. Gleda fór i han òg. Han tok gjenta og løfta henne i vêre, og lo. — Men er du så lett da! sa han og sette henne stilt ned. Han var ein gammal tullvalle nå. Men så var det i stand. Arvid levna til, og dei fortalde han var ein ny mann både heime og ute. Målfrid fór til byen, med ring på seg. Værmor hadde pålagt henne, fortalde Kari, å ta eit «krusus» i husstell (men orda til Kari var nå ikkje så sætande alltid). Kari tok over stelle heime, men ho bad vakkert om å sleppe mjølkinga. Helmer greidde det med glede for henne, greidde det godt, tykte han. Men han undra seg over henne, vart litt utrygg, for dette likna ikkje henne? Page 32 of 176
Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html Værforeldra gjorde gasta bryllop da tida kom. Helmer slo seg laus og var med. Ennå var han ingen einstøing. I gamle dagar var han vert i slike bryllop. Midt under festmåle nå retta han seg opp og såg på husmora, smilte og sa: — Hyggelig mat dette her, Lina! Og hyggelig folk ved borde ditt i dag. Vennene kjente att Helmer da, tykte dei hadde han i lag med seg som før. Sjøl tykte han ikkje det. Det tok han med eit kaldt tak: Han hørte gudsrike til, han som dei, men ikkje i lag med dem. Nå men Målfrid såg lykkelig ut. Ho var i gode hender nå; ho var der han ønska henne å vera. Det var elles likt til at Kari var mest glad for det. Ho såg på søstra slik sola ser ned til oss somme gonger. V. Det rare hendte, at Målfrid fekk folk av denne tverr-vêren som Kari kalla han. Ja av værmora med, hørtes det for. Ein vakker dag var ho og mannen hennes i kårstua. Det heile stod av seg utan noko slag grin eller ugreie. Det var liksom det gode i Målfrid lokka fram det gode i dem, — om det nå ikkje var fullt så einfeldt, tenkte Helmer. Han såg i alle fall at Målfrid mognast og vart vaksemenneske vonoms fortare. Han takka Gud rett hjartelig for det. Helmer venta ikkje at nå skulde alt vera vel og bra. Ein mognes da litt sjøl òg etter kvart. Kari trivdes kanskje ikkje alt for vel heime, som ventande kunde vera. Han likte at ho var ute i lag med ungdommen. Men stundom kom ho seint heim, og det likte han ikkje, og sa ifrå om det. Ho såg vakkert på han da, klokt og truverdig, men bra barnslig òg. Han tok ikkje hardt i, han kom i hug kor vettug ei gjente ho var. Så kom ein morgon da han sat inne for ruskvêre. Kari kom borttil han, sette fingrane inn i hårluggen hans (som var for lang ja), og var så opprådd som ei unggjente kan bli det med kvart. — Du Helmer, sa ho, det er noko eg vil fortele deg, du må ikkje bli sinna på meg. — Nå, meinte han, ho fekk akte seg aldri så lite. Kva var det for fark ho spekulerte på nå — ut med det! Da vart ho ein mon rødlett. Og så kom det: — Eg har blitt så fryktelig glad i ein gut! — Au au au! smålo han. Kven kunde trudd det om deg! Ho hivde seg opp på fange hans, gnudde kinne sitt mot skjeggstubben hans, Page 33 of 176
Page 1 and 2: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 31: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 71 and 72: Created plikt. at 10/6/2010, from U
Page 83 and 84:
Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Created frå sunde, at 10/6/2010, o
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
show all

Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?