Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

More documents

Recommendations

Info

Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html Straffa kom, der var ingenting å seie på det. Ingenting å seie på han som kom med henne heller. Emil heitte han, og gutladden var bra nok på sitt vis, lensmannsdreng med motorsykkel, og var ein stauting å sjå til. Han kom og tok Målfrid, just da Helmer ikkje ottas noko slikt. Tok henne på sykkelen sin for det første. Helmer visste ikkje kva han skulde trive til, det bar gale i veg! Han bad til Gud ja, det var ikkje fritt. Men visst det var Gud som sendte ein denne plaga? Stakars Målfrid ho vart med denne staskaren på motorsykkelen bortetter vegane, ein gong og fleire gonger; — berre for moro, sa ho og lo når ho kom att, men kva kunde ho lyge! Auga hennes og heile gjenta fortalde sanninga. Det var høge ting for henne, noko drømt og ufattelig, mest som ho òg skulde få kjenne ein snert av ungdomslykka ein gong. Helmer vart ståande og drømme for henne stund og anna. Han burde ha tatt og blåheldt henne og snakka vett i henne, javisst, javisst, men det kunde han ikkje. Det kunde ikkje han. Det var inga god tid nei. Verst var det for Arvid. Han kunde heller ikkje seie noko, han var ikkje av dem. Mor hans hadde sagt alt, lenge før han kom til. Helmer hadde ikkje tenkt over slike før, kor beistelig dei må tie og lide når nokon svik dem. Det var så ille med Arvid, at mor hans kom til Helmer ein dagen. Guten var sjuk, påstod ho. Helmer den utangen berre nikka til det. Arvid var sjuk, reint nedfor, berre jordiske elende med han. Og det var Helmer si skyld frå først til sist. Helmer bad henne sette seg. Visst lo det litt i han, men det skamma han seg over; det var da inga trøst i at vi kunde vore verre, som desse diktarane forkynner oss (dei kunde kanskje vore verre, han kjente så lite til evnene deres). Han tversnudde seg mot henne. — Det er a Målfrid eg verjer, sa han. Men det er ikkje eg som har fått henne forlova med Arvid. Ikkje heller har eg noko med det siste her. Du får tru meg på det, Lina. Ho såg uverdig flatt på han. Ho måtte tru han, der var ikkje anna råd. Ho snakka om at når ein hadde berre ein einaste son å sette sin lit til, da — da — — Da ser ein nokså fåtenkt ut ja, sa han. Men, lova han, eg skal hjelpe deg det Page 30 of 176
Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html eg kan. For ’n Arvid si skyld om ikkje anna. Resten sett vi i Guds hand, det skulde klare seg det. Ho gret da, snakka og gret og sette si von til Helmer. Kaffe rista ho på hovude til. Men ho vilde sjå Målfrid. — Det trur eg knapt Vårherre liker, sa han. Men friskt mot, Lina. Eg kan fortele deg at Målfrid er glad i Arvid ennå. Kanskje ho berre har gruva seg litt for værmora skulde bli? Javisst er ho litt glad i den andre òg, — kjem du i hug da vi to var unge, Lina? Slikt går så fort over. Ho fór bort med trøst. Men det var vondt å sjå kor kjerra skumpla henne. Ei mor, måtte han tenke. Vi ser så ømse ut attanfrå, nokon kvar av oss. Helmer hadde det vondt. Ja og han hadde fortent det, og andre fekk lide for det, som vanlig. Da kom Kari heim. Ho skulde ha eit tenestfritt år. Nå fekk Målfrid ut og lufte seg, tykte ho, ho måtte vel utdane seg? Ho kom og levna opp huse kring dem. Gud signe henne, vesle skrove. Giftande gjente ho òg nå, men det kom ho ikkje i hug sjøl og kanskje ingen andre heller. Helmer måtte le med seg sjøl når han såg for seg denne granne gjenteskapningen, med den vesle vakre kroknesen sin, den bratte panna og dette blanke, snare blikke sitt. Blikke var da elles fast nok, berre møt det, de. Kva ho tala med søstra om på tomanns hand det visste han ikkje. Men ein kvelden seier ho til han så Målfrid hører på: — Ho Målfrid er til å gråte over. Ho trur ho er forelska i denne Emil-guten. Ikkje berre i motorsykkelen, skjønner du. Ja og enda verre: ho trur ho skal få han. Verst var det nå lel, om ho fekk han. Slik ein falskmyntar! Eg kunde kanskje fått folk av han. Men det slite vil eg be meg fri for. Andlete hennes lyste av krigsmot og moro. Men ho var sorgsam i blikke da ho såg på søstra. Målfrid sat der brennrød i kinna, som alltid når Kari terga henne. Dei var ulykkelig glad i einannan, morlausingane hans. Men, sa Kari og såg blankt ertande på den andre, han er da ikkje så ubrukelig som han der Arvid. Slik ein tverr-vêr — kva var det du såg på han? Det var da vel einkvart? Du fekk ikkje folk av han heller, om du fresta, du er for god til det. Å hau san. Det er ikkje greit å vera gjenter nei. Page 31 of 176
Page 1 and 2: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 29: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 71 and 72: Created plikt. at 10/6/2010, from U
Page 81 and 82:
Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Created frå sunde, at 10/6/2010, o
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
show all

Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?