Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

More documents

Recommendations

Info

Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html ganga hennes her. Lat meg sjå dit, tykte han. Gjentene gjekk villig med han, lat vera dei gjekk av ømse grunnar dei, — det gjorde nok Helmer òg, det. Mang ein ung og gjev gut såg på dem, verdslig nok, ventelig, men kven er vi, som sagt? Kven var Helmer der han sat? Eg sitt berre her eg, svara han seg, i Guds hus, ikkje fremst i salen nei, men ikkje bakerst heller. Han såg ned mykje godt, men stundom såg han opp, frimodig som før i tida. Det plaga han litt at ingen nemnte Gud lenger, berre Jesus, Jesus, orde vart eit kvardagsord på den måten, eller som ei vanebanning å høre på; men lat dei dure i veg, vi meiner vel det samme med det, vona han. Det hendte han tok opp tonen for dem, når ikkje organisten var der. Dette orgle deres, han måtte smile åt seg sjøl: Ein gong var han i mot det, det var for verdslig. Det kom ikkje for han at det var uviljen mot statskjerka som gnog han. Du hadde ei snerp i skjortekragen du òg, Helmer, dømte han nå; det var du som var verdslig. Han skylda på at Guds venner skulde synge seg sammen. Rare skapningar er vi ja. Men vi kunde vore verre, kom i hug det! Vennene snakka sjelden til Helmer. Dei hadde kåra han til ordførar, i Guds namn så å seie, og han tok ikkje i mot det. Bror Jørgen var iskald i blikke mot han, venta seg visst verre ting av han. Helmer hadde desse to gjentene han. Han var far deres, i all truskyld. Han levde med i live deres, utan han tenkte på det. Med kvart såg dei uhjelpelig morlause ut. heime. Han let dem gå framhaldsskolen den vinteren. Han var både taus og dreng Åre etter tok Kari tenest hoss presten. Det var ingen stasplass just, men gjenta var mota på det. Ho var dugande ho, ho skulde sagt greie seg og sitt. Det var nok dei som måtte slå ned auga for henne, Helmer såg det for seg og smilte: der møtte dei henne. Ho vart fort noko høgare i prestegaren, hørte han. Da han ønska henne lykka til med det, smilte ho gammalklokt til han, men lykkelig. Heim kom ho rett som det var, det var ikkje lenger vegen. Det var lite ho fortalde utor tenesta. Men ein kvelden lo ho og fortalde om denne prestsonen, studenten utor romanane kalla ho han, for ho hadde lesi ikkje så få av dem. Enn menneske ga seg til og vilde fri åt henne! Nei det var ikkje på narri, — da hadde eg slått til da! let ho. Ein dagen, eller når det var, da gret han. Gu gjorde han så Page 26 of 176
Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html ja, berre for det ho ikkje brydde seg om han, ja! og dagen etter takka han henne for det ho var så klok, at ho berga han, sa han visst? Skjønner du Helmer det folkslage? Eg gir meg eg. Helmer var lykkelig. Men aldri så lite av ei tullhøne er du nå lel da, tenkte han. Det høver godt til klokskapen din det. Målfrid stelte heime, det var det ho vilde. For deg og dyra, skjemta ho ein gong. Der var ein utleita fin smil kring den vesle munnen hennes når ho sa slikt ein sjelden gong. Så alt for sjelden berre, han måtte, gamle mannen, jaga henne ut i lag med den andre ungdommen somme gonger; — du går her og blir jamgammal med meg, klaga han og sa. Verdslig moro? Nå, det er som de tar det, det, veit de. De har kanskje ikkje tenkt over det enda, snakka han med seg sjøl. Men korles kom det til å gå desse småskapningane hans, tru? Han måla opp huse innvendes, i småstundene sine, laga så i stand ein villa til hønene, alt etter sitt eige hovud. Kva hønene og dei andre sa om verke hans, dei han gjorde det for? Dei fekk bøye seg for kjennsgjerningen, det var loven i verda nå om dagen. Som verda er, så er lovene, trudde han. Men verda det er folke, det var det som var så leit. Men Målfrid var for god til å gå heime slik. Og for verjelaus til å bli sendt ut. Det var angsten hans. Han var nifst så allvetande om henne, for ho stod han så nær. Ho hadde for mjukt hjarte, hadde for varmt blod. Einkvan uverdig kunde komma og ta henne frå han før han fekk sukk for seg. Passe på henne? Kom i hug den namngjetne høna. Ei mor kunde slikt, kanskje, men ein Helmer? Da tok det til å skje det som skal skje, som ein skulde ha bedt til Gud om det. Arvid kom. Ein dagen ser Helmer dei kjem i lag etter vegen. Arvid og Målfrid, det rima seg fint det. Lyse sundagen, men ein blåsande vårdag var det, søle etter alle vegane, gulgråe elende alle vollane bortover. Dei to kom gåande i breidd, frå bedehuse, Helmer såg just opp frå kokinga si og ut gjennom kjøkkenvindauge. Han får som ein skjelv i seg, han er så nær på å bli glad. Han less ikkje ha set det verdsens grann da Målfrid kom inn. Kanskje ho torde ikkje sjå på han heller. Sia såg han meir av det samme, sannferdige ting, dei var berre for vakre for ein vantruen ein. Page 27 of 176
Page 1 and 2: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 25: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 71 and 72: Created plikt. at 10/6/2010, from U
Page 77 and 78:
Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Created frå sunde, at 10/6/2010, o
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
show all

Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?