Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no
Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no
Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html slik er det òg, set frå ein annan kant? Han låg still og fann seg i det og var ingenting særlig, hadde ikkje vore noko heller. Anna enn ei tru, ein vane, — som kom bort att. Nå ja, i morgo var ikkje det sant. Han var ansles skapt enn som så. Og ein har da ikkje skapt seg sjøl. III. Helmer møtte vennene da og da utover vinteren. Dei var mildt folk, småvorne og godslige. Ein og annan såg litt skygg på han, kom vel i hug synda hans, ho var så stygg og rar å minnas. Dei tilga han den. Det var nå deres rett. Dei andre, dei som var eldste i frimenigheita, dei såg ansles på det. Feilar og fell det gjer vi alle, meir og mindre, men at Helmer sette seg opp mot dem, sveik dem når dei trong han, det var verre enn synd. Dei vilde han vel, og han vilde dem vondt, det var det som var så sårt. Han hadde gitt fienden sverde sitt politisk set i alle fall. Der var dei som sa at ennå vona dei og venta på han. — Du tar deg sjøl for høgtidelig, sa ein. Helmer svara at det var dei som tok han for høgtidelig. Bror Erik spurde: — Hører du slett ikkje at Gud seier noko til deg nå meir? — Jau, svara Helmer. Men han talar aldri politisk til meg. Ja ja. Vondt er vondt det. Om det så berre er eit brannsår, sa kjerringa. Det vart han ein langvoren vinter. Våren og sommaren gjorde det litt romsligare for han. Mellom anna så krangla han litt med lensmannen, kvifor ikkje med han? Det gjaldt berre ein liten laksrett, og da lensmannen hadde granska dei rette papira ga han seg straks. Men vennene undra seg, for den Helmer dei kjente låg aldri i krangel med nokon, han sa versågod, sitt der med retten din du, eg treng han ikkje. Slik var dei òg, så vidt dei visste. Men Helmer hadde gjort det for gjentungane si skyld, han kom i hug kor fattige dei var, og at lensmannen klara seg utan denne uretten. Helmer sette ut not, og fiska for eit par hundre kroner første åre. Så nå hadde gjentene kvar si bankbok. Målfrid vart konfirmert i frikjerka om hausten. Kari vilde bli konfirmert i statskjerka, ho tykte vel det var grommare det, stakar. Ho var så snarp på skolen, så ho slapp ut og vart konfirmert samme hausten. Stor glede over små ting; det var vakkert å sjå. Page 22 of 176
Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html Det hende dem noko leit den hausten òg. Helmer tykte elles det var ein lystig hending, førsteparten av det, gjentungane levde her i verda dei som andre, og Kari var ei lita heltinne i den soga. Det som følgde etter var ei anna sak. Ein målargut frå byen arbeidde i bygda, ein ung og stillfarande ein, og bra å sjå til, det var ikkje fritt for at gjentungane interesserte seg for han, som det heitte nå for tida. Men det vart ymta om at der skulde vera noko i vegen med han. Ein sundagen synte tusslingen kva grisgut han var. Gjentungane og ei frå grannegaren var oppi skogen og såg etter nøtter. Dei var som ikonnen, dei tok helst nøtta ein måna for tidlig. Dei to av dem kom bort frå Målfrid, og da dei fann henne stod gromguten deres der og kledde av seg, slik og slik, og Målfrid stod dødbleik og stiv og klemte seg att-ende mot eit tre. Kari treiv ein staur av skigaren, den andre det samme, der med sette dei på fienden med fullt hærskrik, så han tok rømminga, — dei etter! Dei delja til han så sant dei nådde han, dei jaga han stups ut i bekken, men da berga han seg inn i skogen på andre sida. Det var ein dåd av dem. Folk tykte han burde hatt meir. Men Målfrid kom heim mest så ho sjangla, vilde ikkje sjå nokon av dem. Det tok på Kari òg: ho gret av sinne ho, gjorde visst oppreist mot både Gud og menneske. Til ho lo og sa pytt, ein fann seg alltid ein staur å slå med. Ho fekk snakka mot i Målfrid òg etterkvart. Men Helmer hadde lagt merke til Gisken. Ho var visst nær på å svimre gong for gong utetter kvelden, og ei stund måtte ho legge seg nedpå. Sia om dagane skjønte han at ho var ikkje frisk. Denne rødleten hennes var noko for seg, og auga var ansles blanke enn dei skulde vera. Ho lea trøytt på hovude da han vilde ha henne med til dokteren, det vanta ikkje henne noko. Endelig fekk han henne dit. Tæring, visste Helmer om det ikkje vart sagt. Og det var da ein sjukdom med von i? Dokteren sa der var god von, berre ho levde slik og slik. Gisken gjorde som dei bad henne om. Ho vilde så gjerne leva. Ein sundag utpå vinteren gjekk ho til bedehuse, utan å be Helmer bli med. Han vart harm, og han vart blid att, sat så og las i bibelen eit tak, som vise hans var i det siste. Ei merkelig bok, venner, og ei frammandvori bok for han, enda han hadde lese og prekt bibel så lenge. Om sider kjente han på seg at nå var det slut i bedehuse, — nå slepp dei ut, sa han, tok på seg og gjekk Gisken i møte. Page 23 of 176
- Page 1 and 2: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 3 and 4: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 5 and 6: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 7 and 8: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 9 and 10: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 11 and 12: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 13 and 14: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 15 and 16: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 17 and 18: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 19 and 20: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 21: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 25 and 26: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 27 and 28: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 29 and 30: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 31 and 32: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 33 and 34: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 35 and 36: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 37 and 38: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 39 and 40: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 41 and 42: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 43 and 44: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 45 and 46: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 47 and 48: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 49 and 50: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 51 and 52: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 53 and 54: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 55 and 56: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 57 and 58: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 59 and 60: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 61 and 62: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 63 and 64: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 65 and 66: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 67 and 68: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 69 and 70: Created at 10/6/2010, from URL:http
- Page 71 and 72: Created plikt. at 10/6/2010, from U
Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nsl<strong>no</strong>rge.<strong>no</strong>/visning/NSL_Duun_M<strong>og</strong>M_tekst.html<br />
slik er det òg, set frå ein annan kant? Han låg still <strong>og</strong> fann seg i det <strong>og</strong> var<br />
ingenting særlig, hadde ikkje vore <strong>no</strong>ko heller. Anna enn ei tru, ein vane, — som<br />
kom bort att.<br />
Nå ja, i morgo var ikkje det sant. Han var ansles skapt enn som så. Og ein har<br />
da ikkje skapt seg sjøl.<br />
III.<br />
Helmer møtte vennene da <strong>og</strong> da utover vinteren. Dei var mildt folk, småvorne<br />
<strong>og</strong> godslige. Ein <strong>og</strong> annan såg litt skygg på han, kom vel i hug synda hans, ho var<br />
så stygg <strong>og</strong> rar å minnas. Dei tilga han den. <strong>Det</strong> var nå deres rett.<br />
Dei andre, dei som var eldste i frimenigheita, dei såg ansles på det. Feilar <strong>og</strong><br />
fell det gjer vi alle, meir <strong>og</strong> mindre, men at Helmer sette seg opp mot dem, sveik<br />
dem når dei trong han, det var verre enn synd. Dei vilde han vel, <strong>og</strong> han vilde<br />
dem vondt, det var det som var så sårt. Han hadde gitt fienden sverde sitt politisk<br />
set i alle fall. Der var dei som sa at ennå vona dei <strong>og</strong> venta på han. — Du tar deg<br />
sjøl for høgtidelig, sa ein. Helmer svara at det var dei som tok han for høgtidelig.<br />
Bror Erik spurde: — Hører du slett ikkje at Gud seier <strong>no</strong>ko til deg nå meir? —<br />
Jau, svara Helmer. Men han talar aldri politisk til meg.<br />
Ja ja. Vondt er vondt det. Om det så berre er eit brannsår, sa kjerringa. <strong>Det</strong><br />
vart han ein langvoren vinter. Våren <strong>og</strong> sommaren gjorde det litt romsligare for<br />
han. Mellom anna så krangla han litt med lensmannen, kvifor ikkje med han?<br />
<strong>Det</strong> gjaldt berre ein liten laksrett, <strong>og</strong> da lensmannen hadde granska dei rette<br />
papira ga han seg straks. Men vennene undra seg, for den Helmer dei kjente låg<br />
aldri i krangel med <strong>no</strong>kon, han sa versågod, sitt der med retten din du, eg treng<br />
han ikkje. Slik var dei òg, så vidt dei visste. Men Helmer hadde gjort det for<br />
gjentungane si skyld, han kom i hug kor fattige dei var, <strong>og</strong> at lensmannen klara<br />
seg utan denne uretten. Helmer sette ut <strong>no</strong>t, <strong>og</strong> fiska for eit par hundre kroner<br />
første åre. Så nå hadde gjentene kvar si bankbok.<br />
Målfrid vart konfirmert i frikjerka om hausten. Kari vilde bli konfirmert i<br />
statskjerka, ho tykte vel det var grommare det, stakar. Ho var så snarp på skolen,<br />
så ho slapp ut <strong>og</strong> vart konfirmert samme hausten. Stor glede over små ting; det<br />
var vakkert å sjå.<br />
Page 22 of 176
Change language