Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html
som han, visst han nytta ut situasjonen.
Jørgen hadde eit uventa liv i røsta. Men, som Helmer hadde venta, der gjekk
politikk i det. Jørgen minte han om at Guds kirke er stridande her i verda, dei
trong Helmer og gavene hans. Kom i hug at trua er ein strid ho òg. Nå var tida
her, Jesu flokk var mannsterk i bygda, dei kunde, og burde, ta over styre, og
dermed bu seg til hærferd mot verden, mot verdensånden. Og du er mannen,
Helmer. Du har store ting å gjera for oss, du samlar du, trass i det som har hendt
deg, ja på grunn av det. Tru du meg, Helmer.
Så mykje, og slik, hadde ingen hørt Jørgen tala før. Helmer vart som løfta i
vêre av det. — Du er talsmannen vår, heldt han fram, du er den einaste av oss
som kan ta på seg ordførarombude. Svik du oss i det, da svik du Guds sak. Tenk,
Helmer, tenk på det!
Visst var det sant. Ulaglig sant. Men Helmer stana og braut av snakke hans,
bad han slutte med leiken var god; — vi skal tenke båe to, sa han.
Der fór eit vêr gjennom han. Han segla og såg til han vart redd: Han var den
som burde gått i brodden nå, der var viktige ting som venta han, kjære ting, all
sin dag må han ha visst at denne stunda kom, han har hørt rope: fram, Helmer,
du veit vegen, og her er vi! Slik var det ja. Slik kunde det ha vore.
Han retta seg opp. — Det òg har eg synda meg bort frå, sa han. Eg har ødelagt
meir enn nokon trur. Allting er bortkomme for meg nå eit tak. Gud òg ja, kor han
nå kan ha gjort av seg. Han rista på hovude eit par gonger. Fanns ikkje meir å
seie. Han såg ikring seg, ein rådlaus mann.
Dei kjente haugane, kor sannferdige dei var å sjå til, så armods kulrygga mot
dei lyse skyene; slik var dei og ikkje ansles. Lenger bort stod fjella. Dei var
frammandvorne nå med måneskrimsla og seinkvelden på dei nakne skoltane
sine; dei vitna og sa ting, men einast Gud kunde tyde det.
Helmer hørte det vart sagt like ved han: — Er du ein svikar i dette òg? — Ja!
sette han i, og i samme drekta: — Ta handa di frå aksla mi, Jørgen! Og sia hørte
han, etter ei lekse med broderord: — Vi skal be for deg, vi bed i flokk for deg, i
kor. — Å nei da, bad han, ikkje be så overhendig for meg, det har a Gisken gjort,
det gjer ho i denne stunda. Store Gud, Jørgen! Du veit ikkje — —
Striden rasa i han. Dei kom mot han med menneskemakt, med svik og med
Page 20 of 176