Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html
til gamleheimen i bygda, den som Helmer onna så hardt med ei tid, ga så ein
tusenlapp til stymor si for det ho jaga han så tidlig heimefrå, jamt ein prosent av
det han tente på det. Da mista ho mæle, forstår seg, men det var nyttig det òg, det
visste Helmer og mange andre.
Og Helmer hadde godvêre all veg. Han tok opp ei lengd med grøft, ei heil
byferd.
Ja og så kom trollkonstnaren til bygds. Helmer og gjentungane drog i veg.
Verdslig jugl, sa Gisken, men ho tykte da dei burde gå. Der sat dei, og ungane lo,
og Helmer lo med, med heile seg. Trollaren skapte om ting for ting, jugla og
narra dem, han brente opp hovudtørklee for ei kjerring, så ho skreik, men da sat
ho og blåheldt i det, det kjære gamle tørklee sitt! Det er gildt, tykte Helmer, å sjå
at folk blir narra. Ikkje lenge etter fann konstnaren ein passlig stor steiketorsk i
frakkelomma hoss’n Helmer. Helmer vart ille ved, først, men han lo sist og best.
— Har eg vore anna da? sa han. Målfrid såg ned. Og det hadde ho jamenn rett i.
Ein lærte litt om seg sjøl på ømse måtar ja. I heimvegen samme kvelden lærte
han litt om andre òg. Helmer vart gåande litt for seg sjøl, kom ruslande med
hendene på ryggen. Ingen av delene var hans vis, men det laga seg slik.
Da møtte han to mann. Dei stana og helsa, og Helmer kjente dem, det var dei
to eldste i frikjerka. Da måtte dei ha vore heime hoss han først, og Gisken hadde
tilstått kor han heldt til. Ja ja, dei fann han her. Dei snudde og gjekk i lag med
han. Bror Jørgen og bror Erik, som Helmer gjerne kalla dem.
Bror Jørgen var ein varsam mann i all si ferd, gammal og klok. Det var få
som la i mot han når han sa noko. Helmer ja, han hadde sagt mangt til denne
gubben, når det måtte gjerast. Ein gong sa han til han at han var for strevsam i
det jordiske, i arbeide og i politikken, ein annan gong at han var ein slø
stridsmann nå, — du har sove bort sverde ditt, bror! Bror Jørgen såg på Helmer
da, men han sukka og ga han rett. Han sukka i alle fall. Det var han som stod-for
møte da Helmer skulde skrifte.
Bror Erik var av eit meir beinkløyvd treslag. Han sa det han meinte og vel så
det. I det stykke skulde han likne Helmer, vart det sagt. Gjerne det. Om det nå
ikkje var så overhendig sant.
To elskelige brør i alle fall. Det var bror Erik som tok til ords nå òg.
Page 18 of 176