Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

More documents

Recommendations

Info

Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html stolt menneske. Han fekk da skrifta frå seg. Ho hadde skjønt han heile tida; ho hadde bladd i han og lese. Nå stod ho der som mora hans. Aldri hadde han stått til svars for nokon før, nå fekk han da røyne det. Her står du, Helmer, tenkte han, du kan ikkje noko anna heller, han var nær på å seie amen. Gisken hadde tilgitt han lenge før han kom, så godt ho fekk det til da. Det var mest som ho hadde venta seg dette, av han. Nå er du liten, Helmer, sa han seg, det var som det lo i han, nå endelig er du den du er. Han torde ikkje ein gong ta i kring kona si! Nei ho var han litt for mykje til menneske til det. Ho stod still og trudde kvart orde av det han fortalde henne, — kva anna råd veit ho seg, arme Gisken? Haustsola skjein inn til dem, vinden sopte lauv ute og hadde andre ting for seg, ein mann nedved stranda klinka båt, — det var mann det! og Gisken sukka og såg ned. Han var ikkje så mykje til kar at han kasta seg ned breiddmed henne og bad. Nå ja, det fekk så vera; det fekk stå ut ei tid. — Berre eg kunde skrifte som dei ventar seg det, sa han. I bedehuse. Gisken tenkte på andre ting. Kom så etter orda hans, og sa at noko slikt trongs vel ikkje? Nei, men visst dei krevde det, sa han. — Lat oss ikkje tenke på slike småting nå, bad ho. Litt etter la ho til, at ho skulde gjerne vera med han dit, om han ønska det. — Men, sa ho best det var og strauk kaldsveitten av panna hans: Eg veit ikkje om det høver seg for deg, slikt. Neigu ei! heldt han på og skulde seie, for der sa ho visst noko styggelig sant. Det var mest så han fraus: For henne måtte han vera ein underlig Goliat, på leirføter som dei seier. Slik er det vel når det eine menneske kjenner det andre til botns, det blir eit konstig resultat, venner. Til bedehuse fekk han gå. Det gjer godt å svi brentsåre, det visste vel han som hadde fokla med smiearbeid. — Vi går, Gisken! sa han. Ho berre såg på han. Ho måtte åt fjøse. Ved døra snudde ho seg, og smilte og sa: — Men eg kjem ikkje til å gråte for dem; eg er ferdig med det nå. Gud var stor den dagen han planla henne der. Da ho kom ut i kjøkkene, hørte Helmer at gjentungane var der. Dei hadde Page 14 of 176
Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html ikkje lya, tvert i mot, kunde han seie, men han måtte ta seg over auga da han kom i hug dem att. Han skulde aldri tatt på seg å vera far for dem! Nei, godtfolk, det er dem eg har synda mest i mot, den kvennsteinen får eg ha kring halsen samme kor lenge eg skriftar. Nå fekk han gå ut og sjå dem i andlete. Det vart eit skriftemål det. Armingane hadde nok både set og skjønt, kanskje hørt av kammeratane òg. Dei hadde knapt nok tort nemne det for einannan. Nå såg dei ut som han hadde skylda dem for stygge tankar. Barn er barn, seier vi. Herre gud alt det vi tullar og seier! Han skulde ikkje seie det oftare. Han stod der og såg på dem. Han kunde ikkje det heller, slik det skulde vore, men der stod han, og der var dei. Enda visste ikkje dei to om slike som han. Dei var skapt i Guds billete. Kari var klok nok, men det var Målfrid, vesle kvinnemenneske, som vart rød. Kari ga seg til å sjå utgjennom vindauge, på vêre og ingenting. Kunde ho berre det, all tida frametter! Dei hadde mist Helmer’n sin nå, og mykje meir. Liksom dei ikkje var fattige nok før. Og at dei skulde miste han slik. — Ja ja, sa han, retta på seg og fresta smile. Eg skulde ha snakka med dykk, men eg er ikkje verdig til det. Han stod der enda litt, gjekk så mot døra. — Ja! sa han. Da sa Kari ut i hytt og vêr: — Med tida får kattungen auga han òg. Dei hadde ein kattunge under komfyren. Men ho var ikkje så langt frå gråten som ho less vera, hørte han. Målfrid torde han ikkje sjå meir på. Bedehuse blir berre ein leik det, sa han da han var utom døra. Mest ikkje verdt ganga dit. Kvennsteinen er ikkje særlig god kring halsen nett nå. Du har prekt om nåde du Helmer. II. Gisken følgde han til bedehuse laurdagskvelden. Det skulde vera berre eit vennemøte i leseromme. Helmer hadde all tida tala i mot syndskrifting i vanlig bedehusmøte. Offentlig vask hadde han kalla det. Kvifor det? undra han seg nå, men det fekk vera som det var. Nå vilde han heller fått stå fram for heile møtelyden. Page 15 of 176
Page 1 and 2: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 13: Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 65 and 66:
Created at 10/6/2010, from URL:http
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Created plikt. at 10/6/2010, from U
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
Page 139 and 140:
Page 141 and 142:
Page 143 and 144:
Page 145 and 146:
Page 147 and 148:
Page 149 and 150:
Created frå sunde, at 10/6/2010, o
Page 151 and 152:
Page 153 and 154:
Page 155 and 156:
Page 157 and 158:
Page 159 and 160:
Page 161 and 162:
Page 163 and 164:
Page 165 and 166:
Page 167 and 168:
Page 169 and 170:
Page 171 and 172:
Page 173 and 174:
Page 175 and 176:
show all

Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?