Det norske språk- og litteraturselskap 2010. Olav ... - Bokselskap.no

Created at 10/6/2010, from URL:http://www.nslnorge.no/visning/NSL_Duun_MogM_tekst.html
gjekk fram som ein song, eit signal da striden kvesste seg til. Det var han som
fekk opp bedehuse, så det stod der og vitna i bygda. Det vart ei makt. Striden
gjekk sin gang, mot djevelen og verden, men særlig mot presten, mot prestevelde,
det var Helmer som skapte frikjerka der, av lite eller ingenting. Det samme
gjorde han mange stader.
Kona hans døde lykksalig. Få såg han sørgde over henne, men det gjorde han.
Eg fekk da angre synda mi, tenkte han somme nettene. Nå, Helmer, sa han, nå
kjenner du deg sjøl. Det smilte han til sia.
Han gjorde seg så ring at han trudde gudsorde for tvert, kvar ein smitt og
smule. Trua er naturstridig ho, vil du med så heng fast, kar! Helmer hang fast.
Like vel lak der bort noko i forkynninga hans smått om senn. Han reiste langt
ut og vitna somme tider, vart meir og meir ivrig, men han fann sjelden att tonen
frå før. Som einkvan har sagt om ein annan storing, at han var ein varm hatar av
djevelen, men ein kaldvoren elskar av Gud, — noko slikt var det ja, og sant måtte
dei tilstå det var, om ’n Helmer. Sia tilstod han det sjøl òg.
Kom så elskhugen over han att. Da var han over 50 år. Ho heitte Gisken den
han fekk. Ho var enke med tre barn, ikkje 40 år enda, og like så finskapt som han
var stor og grov. Ei stillfarande og kristelig kvinne som første kona hans, men ho
var av eit anna slag; ho gjorde ein stakar varm når ho såg på han. Og tre vakre
barn hadde ho. — Eg har vore barnlaus mann lenge nok, sa Helmer.
Guten var elles så gammal han fór ut til sjøs samme åre. Åre etter døde han i
utlande.
Dei to gjentungane var så ulike dei kunde bli. Helmer kjente det òg som ein
gave. Målfrid var lys som mora, still og blid som henne, og samme vakkergjenta
som ho hadde vore. Ho smilte gjerne, men sa lite, ho kunde sjå mest hjelpelaust
på ein. Ho var klok nok på skolen, og Helmer merka der var mykje fint vett i
henne. Ho var for godhjarta, det var det som gjorde henne dum. Ho ga bort katta
si ein gong.
Da var Kari over henne, da som alltid, — ho var klok nok for dei båe, enda ho
var åre yngre. Kari hadde mørke auga. Det var utruleg kor vaksent ho såg på ein
med dem, og så uredd, som ein modig men snild gutunge, av dem du ikkje må
dumme deg mot.
Page 10 of 176