Last ned PDF - Næringsforeningen i Stavanger-regionen

Bjørn Kvalsvik Nicolaysen
Kultur og innovasjon
KOMMUNIKATØREN 56—67
Bjørn Kvalsvik Nicolaysen har arbeidd ved Universitetet i Bergen og Université March
Bloch i Strasbourg. Han arbeidde 1996-98 med kunst- og kulturformidling ved HiS og
har vore professor i lesevitskap ved Universitetet i Stavanger (tidl. HiS) sidan 2002. M.a.
leiar for mastergradsprogrammet i lesevitskap og Literacy Studies.
Den nye forskingsmeldinga, ”Klima for forskning” (St.m. nr. 30,
2008-09), er i mangt overraskande. Fyrst og fremst for alt Tora
Aasland og departementet hennar ikkje har funne grunn for å skrive
om. SV-statsråden har her langt på veg levert ein blåkopi av Kristin
Clemets melding frå 2005.
Nokre mindre skilje er der. Kristin Clemet kalla si forskingsmelding
”Vilje til forskning”, og markerte dermed at det handla om
ein viljesakt. Somme ville på den tida også sjå ei oppmoding frå
Clemet i heile utdannings- og forskingsfeltet til større grad av
desisjonisme, altså at ho ynskte å skape nye situasjonar gjennom
å gjere systematiske val på fleire område samstundes og
dermed endre oppfatningane om kva som skulle vere korrekt
og forstandig. Anten ho hadde ein teori om det eller ei, kan vi no
klart sjå at ho oppnådde akkurat dét.
EFFEKTIVE CLEMET
Sidan eg ikkje er høgremann, så likar eg det ikkje, men eg lyt
vedgå at Kristin Clemet var uvanleg effektiv og skapte varige løysingar.
Til den grad at dei politiske motstandarane hennar i den
noverande regjeringa, som eg vanlegvis skulle vere meir samd
med, slett ikkje maktar å varte opp med nye løysingar.
Sjå berre på utdanningssystemet frå barnehagen til universitetet.
Kunnskapsminister Bård Vegard Solhjell vil kartleggje
alle barnehagebarn, for å identifisere moglege problem hos
individ som har språkvanskar og åtferdsvanskar. Dette er anten
sosialteknologi av bortimot svensk 1960-tals-merke, eller det er
god gammal høgrepolitikk for å individualisere sosiale problem.
D’er som om Solhjell sit og fyller ut fargebøker han har fått av
Høgre…. No skal han jo også prøve å møte fråfallet i vidaregåande
med å sende ungdomsskuleelevar ikring i yrkesfaglege
studieretningar, koss no det skal kunne verke. Av ein eller
annan grunn har praktisk tenking i utdanninga vore mest umogleg
sidan Gudmund Hernes si statsrådtid, og det er då reint
forunderleg at ein ikkje kan opprette nok lærlingeplassar og
samarbeidsavtalar med verksemder i næringslivet.
TRADISJONELLE LØYSINGAR
Innovasjon for næringslivet seiest stå sentralt i Aasland si forskingsmelding.
Det merkelege er då at det stort sett er tradisjonelle
løysingar ein ser for seg. ”Klima for forsking” er, som så
ofte i titlane på meldingar frå denne regjeringa, meint tvetydig:
Det skal vere godt klima for å forske på klima. Likevel er det
just på klima-området at lesaren av meldinga må undrast: Her
er det meir, mykje meir, av gammal medisin. Såleis vert det lagt
overmåte stor vekt på teknologisk utvikling.
Ja, det seier seg no eigenleg sjølv, at teknologi alltid må fornyast,
men det som vantar, er eit perspektiv EU har lagt større
og større vekt på siste tiåret: Dersom næringslivet har vondt
for å endre seg, og heller køyrer vidare på gamle spor, så må
det komme av at der ikkje er godt nok utvikla kultur for endring.
Altså må det forskast på organisasjonskultur, historiske
føringar, kommunikasjonstilhøve, opplæringsvilkår – kort sagt,
grunnleggjande sosiale og kulturelle føresetnader for at der i
det heile finst omstillingsvilje til.
BLIR SETT TIL SIDE
I Clemet si forskingsmelding var det opningar for slike studier,
i denne meldinga blir humanistiske og samfunnsvitskaplege –
altså alle områda for kulturvitskapleg analyse – sette til sides.
Ein kan lure på om det har noko å gjere med at Aasland ikkje
vil halde oppe kravet til at tre prosent av brutto nasjonalprodukt
skal gå til forsking – det ville vere å gjere forskinga avhengig
av oljeinntektene, seiest det, men det er då ei særs merkverdig
grunngjeving all den tid alle statsløyvingar er avhengig av statsinntektene,
same kva område dei kjem frå.
Eg vert meir og meir overtydd om, at næringslivet sjølv vil bli
nøydt til å drive meir analysar av kva for kulturelle behov dei
har, og skaffe fram forståing av koss kulturelle endringsprosessar
kjem i stand. Berre tenk på bruken av informasjonsteknologien:
Ingen aviser, ingen NHO-verksemder, ingen statlege
kontor eller etatar, ingen fagforeiningar veit lenger kva bruken
av PC og internett gjer med den sosiale organiseringa av arbeidet.
Det burde gje stoff til ettertanke at forskingsmeldinga såleis
ikkje har nokon refleksjon om korleis daglege, grunnleggjande
arbeidsmåtar og kommunikasjonsmåtar fungerer i konkurranseutsette
næringar eller til å oppfylle statlege arbeidsmål.