n - Sølvberget

han kom te meg me' kvert øre. Og sådden et skarpt aua
han har te å finna firkløver! Og så troskyldige så han e.
Kom han ikkje her og spurte meg koffer det bare va hu-
kattana så fekk ongar. «Jo, for det atte di e så møje snill-
are,» sa eg, «enn hannkattane.» Ka aent sko eg vel seia te
badne?
Og så e han sanndrømmanes. Drømte han ikkje her
forleden at håve hans va så follt at det yrte og krøyb.
Dåkker vett nå vel at det betyr pengar? Og ganske rek-
tig, dagen itte fekk han fem og tyve øre av ei dama så
han hadde gått æren for. Mange andre ting har slått te på
same måden.
Ja, får han bare behålla helså, så greie nok han seg!
Goe te sjikka seg mydlå fålk e han og, og det e ingen
liden ting.
Nå e 'kje eg akkurat av den sorten, så skrøyde av mitt
eget, men det må eg ha låv te å seia, ennå eg e hans egen
mor, atte den gutten e verkeligt ein av di sjeldne!
TYRANNEN
Moderne kvinnesakskvinner og likestillingsforkjempe-
re vil neppe være overbegeistret for innholdet i denne
humoresken, selv om replikkene er lagt i munnen av en
kvinne, riktig nok for uendelig mange år siden, noe som
får tjene som unnskyldning. I den tiden kunne man tilla-
te seg å skjemte med den såkalte kvinnediskriminerin-
gen, som vel til alle tider har eksistert, endog i moderne
kulturstater og ikke bare blant fjerntliggende, primitive
folkeslag. Forfatterinnen av «Tyrannen» har satt som
motto: «Kvinne, husk, det er meg som er herre i huset,»
sa skredderen, han krøp under bordet.
Han har meget bestemte meninger, min venn Petter-
sen. De er bestemt av hans kone! Han kan være så pussig
med sine små spredte betroelser.
«Eg sjynne ikkje det, eg,» kan han si, «at hvis ikkje
kvinnene frir en gang imydlå, kossen då enkelte ekte-