n - Sølvberget

ster ligavel. Ja, du va' heldige, du gullongen min, så fekk
pengar av den snilla fruå.
Men se, der ude på gadå, den onge gutten så komme
sjanglanes så fodle, så fodle. Tenke seg te atte han og har
ei mor så sidde og sørge øve han! Ja, der e' møje sorg i
verden, det e' jo syndens sold, det, å ja, å ja. Gud styrke
og bevare både meg og Dokker og adle i hob.»
«Kor e' du henne, for svarte?» lyder en grov røst inne
fra huset. «Kaffer har du iaje huskt på det eg sa? Ka har
me ei kjering te, når hu ikkje kan huska på den ringaste
tingen? »
Da får mor Nilla en lukket munn et øyeblikk, og den
«snilla fruå» lister seg vekk, mens «gullongen» piler
over til snobå med femtiøringen sin. Så noen hjelp til
hans alderdom blir den dessverre ikke.
MAN KORNELIUS
Madam Eliassen og madam Jonsen sitter på trappen og
prater. - Å ja, sier madam Eliassen, det e ein stri før ein
får di ifra seg. Men jammen synes eg ikkje det va ganske
rart, då han Kornelius jekk avsted i mårres. Han har fått
seg plass, vett dåkker, på kontore' hos Bru og Ånesta, di
så drive den fine grosserarforretningen på Breialmen-
ningen, ja, di e kjende nok øve heile byen, di fålkå. Og
rektig snille sjefar har di or på seg for å vera mod perso-
nalet sitt.
Eg kan 'kje nettopp seia eg vett det, men eg tvile ikkje
på at det e sant. Og e bare han Kornelius hallparten så
vell tjente me' di, så di blir me' han, så har det sandeligt
ikkje någen nau. For eg trur nok eg våge å seia det uden
å rosa mitt eie baden, at bere og flinkare gutt ska ein få
lov te å leida itte. Han e vorså ein gammalle mann, han.
Ja, han e så eneståanne atte. Ja, det seie eg så e hans eien
mor.
Ja, den gutten - nei, ingen kan tru kossen han har vå-
re. Han va' kje som andre bådden han, ser dåkker. Al-