n - Sølvberget

«Bevares, - kven kan høyra det? Kom bort og rop inn
i øyra mitt, eg e' tunghøyrt, må du veta!»
Søkeren gjentok spørsmålet så høyt han kunne.
«Jo, bevares, det e' då vel det!»
«Kan jeg få begynne da?»
«Ja, bevares, dåkker kan vel det, då! Men ka e' dåk-
kers navn, då?»
«Rasmus Rasmussen.»
Ja, bevares, det e' då vel ingenting å seia på navnet.
Det skjemme då ingen. Men - - men - - kor e' dåkker
ifrå då?»
«Molde. »
«Ja, bevares vel, det e' då ingenting å seia på det. Der
kjeme mange gode folk frå Molde, og. Men - - men - -
kan du skriva då?»
«Jo, jeg kan skrive.»
«Enn rekna då, - kan dåkker det, då?»
«Ja, regne, det kan jeg også.»
«Vel, når ei tønna tran kostar førti kroner, kor møje
kostar så to tønner?»
«Åtti kroner.»
«Ja, dåkker va' dyktige, dåkker. Men - - dåkker ska
'kje stola for mykje på håve, heller - - . Dåkker ska seia:
To gange null e' null, og to gange fira e' åtta, og åtta og
null e' åtti. - - Dåkker vil vel ikkje skriva navnet mitt?»
Rasmussen skrev: Knud Didrichsen Marken.
«Nei, eg skrive 'kje navnet mitt på den måten. Eg skri-
ve K med punktum etter, D med punktum etter og Mar-
ken med punktum etter. Altså blir det: - - »
«K. D. Marken.»
Etter denne prøven ble Rasmus antatt, og han opplev-
de mye rart det året han arbeidet på dette kontoret.