viWTA Blootstelling aan niet-ioniserende straling in huis - Instituut ...

6
De niet-ioniserende straling kan onderverdeeld worden in verschillende
categoriëen. Deze zijn statische elektrische en magnetische velden, extreemlaag
frequente (ELF) velden, velden bij intermediaire frequenties (IF),
microgolven en radiofrequente (RF) velden, infrarood (IR) straling, zichtbaar
licht, en ultraviolette (UV) straling.
Statische velden treden op bij 0 Hz. Het frequentiegebied 0 tot 3 kHz wordt
dikwijls als extreem lage frequentie (ELF) beschouwd. Golflengtes zijn zeer
groot. Een typische voorbeelden van bronnen van ELF velden zijn elektrische
huishoudtoestellen en hoogspanningslijnen.
Frequenties die zowat tussen de extreem lage frequenties en de
radiofrequente velden liggen, worden soms aangeduid als de intermediaire
frequenties (IF) of middenfrequenties. In dit document worden de frequenties
tussen 3 kHz en 3 MHz als intermediaire frequenties behandeld. Voorbeelden
van toepassingen in dit frequentiegebied zijn systemen voor elektronische
artikelbeveiliging (EAS systemen of Electronic Article Surveillance b.v.
doorlooppoortjes bij de ingang en/of uitgang van warenhuizen) en
metaaldetectoren voor wapenopsporing.
Radiofrequenties (RF) en microgolven worden vaak door elkaar gebruikt en
omvatten frequenties van 3 MHz tot 300 GHz. Typische voorbeelden hievan
zijn radio, TV en de microgolfoven.
Infraroodstraling (IR) of warmtestraling omvat het gedeelte van het
elektromagnetisch spectrum met golflengten tussen 780 nanometer en
1 millimeter (frequentie gelijk aan 300 GHz). De grens met het
microgolvengebied wordt door sommigen op 3 millimeter (of frequentie van
100 GHz) gelegd.
Zichtbaar licht is dat deel van het spectrum van elektromagnetische straling
dat waarneembaar is met het oog. Het zichtbare licht heeft een golflengte
tussen 380 nm en 780 nm.
UV straling (UltraViolette) is het meest gekend onder de vorm van zonlicht en
vormt de overgang tussen niet-ioniserende straling en ioniserende straling.
UV-straling wordt ingedeeld volgens golflengte in UV-C (100 – 280 nm), UV-B
(280 – 315 nm) en UV-A (315 – 400 nm). Het UV-C deel behoort tot
ioniserende straling maar wordt door de bovenste lagen van de atmosfeer
geabsorbeerd. UV-A en UV-B behoren tot niet-ioniserende straling.
(bron van de overzichtsfiguur op pagina 7:
www.nvs-straling.nl/wetens/nis/elektromagnetisme/elektromagnetisme.asp )