Basis catalogus a tot z t/m 2005 - Toneeluitgeverij Vink

dus een zwager op bezoek, "die gezeten heeft", en dat is niet hetzelfde.
Annet zit er maar mee en ze ziet het helemaal niet meer zitten, als er
ook nog een juffrouw aankomt aan wie zij en aan wie vooral haar zoon
verplichtingen heeft. En dat alles zou nog niet zo erg zijn, maar die
juffrouw parkeert in het huis een baby. Wie is de vader van dat kind? De
toestand wordt helemaal ondraaglijk als er bezoek komt van de
aanstaande schoonfamilie van haar dochter Edith. Schoonmoeder is
een mens geworden ijsberg, haar man een heel vreemde vogel, haar
zuster Dorothee een mens met een heel vreemde hobby, die meer
verstand heeft dan men denkt. En van schoonzoon Bob begrijpt geen
sterveling dat een meisje als Edith op zo iets verliefd kon worden. In die
opwaaiende stof wordt in het plaatselijk bankgebouw ingebroken. Oom
Arnold! Hij wilde nog een keer zijn vakkennis demonstreren. De kluis
was vakkundig gemold, er blijkt echter niets te zijn gestolen. Want een
mens moet eerlijk zien te blijven. Het lijkt allemaal een beetje
ingewikkeld, maar als u vijf dames en vier heren bij de hand hebt die er
zin in hebben, dan is een succesvolle avond gegarandeerd.
DE HOEKSE EN KABELJAUWSE TWISTEN
1810 Blijspel in drie bedrijven door D. J. Eggengoor, 5 dames,
4 heren
Eens, heel lang geleden, stond een oude varkensschuur op de
scheiding van het land van Albertus Hoek en Eppie Kabeljauw. Het ding
zakte van ellende zowat in mekaar en was het eigendom van Hoek. Nu
dreigde Kabeljauw de schuur af te breken, als Hoek niet onmiddellijk
een nieuwe bouwde, want de varkens stonken als de ziekte. Maar Hoek
weigerde, het was hem best zo. Tot op een zekere morgen er geen
varken meer in de schuur te vinden was, want in die nacht had
Kabeljauw de klink van de schuur getrokken. Vanaf die datum dateren
de Hoekse en Kabeljauwse twisten en daaraan is nooit een eind
gekomen, integendeel. De nazaten van Hoek beheren momenteel een
modern landelijk hotelletje en de Kabeljauwen zijn boeren gebleven,
maar de haat is er niet minder om. Tenminste niet van de kant van de
Kabeljauwen, die nog leven en boeren zoals er honderd jaar geleden
geleefd en geboerd werd, koken op een turffornuis en gekleed gaan in
jurken en pakken uit het jaar nul. Maar die rampzalige en tegenwoordig
niets ontziende jeugd, die geen eerbied heeft voor tradities en oude
geschillen. Een jonge Hoek heeft zijn zinnen gezet op een jonge
Kabeljauw. De rest laat zich denken. Heel leuk toneel! De trutten van
Kabeljauw tegenover de modern denkenden van Hoek. Kom daar maar
eens uit.
DE COMPUTER-BRUID
1821 Blijspel in drie bedrijven door D. J. Eggengoor, 5 dames,
4 heren
Moderne tijden stellen moderne eisen, ook wat betreft eventuele
huwelijkspartners. Vroeger zocht men zijn bruid langs romantische weg,
maar dat was dikwijls een lange. Tegenwoordig gaat alles quick. Quick
service. De was, de afwas, het eten, het retourtje naar Amerika, zo ook
de bruid. Weg met dat getreuzel, allemaal verloren tijd, de televisie
wacht, vanavond: zo vader zo zoon. En het mooie van al is nog, dat
alles er veel geperfectioneerder uit komt, gewoon foutloos, ook de bruid
. Een ponskaartje met alle gegevens van het mannetje gaat de
computer in en komt er na een paar tellen weer uit samen met het
kaartje van het begeerde vrouwtje. Geen vuiltje aan de lucht. Alles klopt.
De gewenste leeftijd, karaktereigenschappen, hobby’s en ga zo maar
door tot in het oneindige, de computer staat voor niets. En nu zit de
jonge geleerde Theodoor te wachten op zijn computerbruid. Haar
gegevens zijn haar al vooruit gegaan: een nachtclubdanseres nota
bene! De secretaresse van de jonge geleerde is in alle staten. ZIJ had
hem willen inpalmen. Maar zoals haar hele leven, zit zij er ook dit keer
weer naast en kan zij niet beletten dat Theodoor zijn computerbruid
ontvangt. Helaas heeft de geleerde Theodoor ook nog een tante, die het
natuurlijk helemaal niet eens is met dit computerhuwelijk. Nog wel met
een nachtclubdanseres, terwijl haar bloedeigen neef van oude adel is.
En tot overmaat van ramp komt ook nog de moeder van de
nachtclubdanseres op de proppen: een toiletjuffrouw uit een
Amsterdams café! Wie zal de strijd winnen? De hoogadelijke tante
samen met de jaloerse secretaresse of.. de nachtclubdanseres met
haar moeder? Het loopt in ieder geval allemaal heel anders dan je zou
denken. Een kostelijk blijspel van goed gehalte!
ZE STAKEN… OH WAT ENIG
1824 Blijspel in vier bedrijven door Jim Keulemans, 5 dames,
4 heren
Midden in Den Haag in het hartje van een immens kantoorgebouw zetelt
(of zeg maar gewoon "zit") JIM KEULEMANS, aan alle kanten omringd
92
door baasjes en bazen, zelf af en toe met zijn bebaard kopje
uitzwemmend boven het kantoorvolkje, maar meestal gewoon eronder,
onopvallend dus en bescheiden. Maar Jim heeft een vaardige pen en de
scherpe oogjes van een valk. Niets ontgaat hem van wat er zich om
hem heen afspeelt. Vooral het komische niet. En tussen de middag
boterhammetjes door krabbelt hij alles op een papiertje. En zo
ontstonden en ontstaan nog steeds zijn onovertroffen stukjes in "Tussen
de rails". En zo ontstonden zijn toneelstukken "De nieuwe
Personeelschef" en "Moord op kantoor". En zo ontstond ook nu weer
zijn "ZE STAKEN… OH WAT ENIG" Zijn stukken zijn net "open dagen"
voor familie en kennissen. "Kom eens een kijkje nemen op ons kantoor.
Maak eens een dagje mee. En vergeet dan vooral niet watjes in de oren
te doen voor de brulbazen en vergeet ook niet een steelse blik te
werpen in de laatjes van de heren en in de tasjes van de
secretaressen". "Ze staken... oh wat enig!" is een grandioos knotsspel
geworden, waarin alle dwaasheid die er op een mammoet-kantoor kan
voorvallen in vier bedrijven is samengebundeld. Dit keer speelt het zich
af in de perskamer van het kantoor, waar alle draadjes van het hele
bedrijf bij mekaar komen om daar vereeuwigd te worden in
personeelsbladen etcetera. Roodgloeiend staan de persen natuurlijk als
er gestaakt gaat worden. Brulbazen stappen nijdig binnen om te zeggen
dat er niets gepubliceerd mag worden. Maar de pers is "onafhankelijk"
en de Ondernemingsraad heeft het voor het vertellen. De perskamer
begint op een helse machine te lijken. En als U dan weet - zoals boven
reeds gezegd - dat Jim Keulemans vooral oog heeft voor het komische
en van iedereen snel een karikatuur schetst, dan begrijpt u wat voor
stuk dit wordt, vooral als er een stel liefdes in verwerkt worden. Met dit
dolkomische stuk zult u heel veel publiek een enorm plezier
verschaffen. Personeelsverenigingen kunnen er zelfs niet buitenom.
DE JAMAICA DREAMBOYS (JONNYS LETZTE BUTTERFAHRT)
A 2776 Komedie in drie bedrijven, door Helmut Schmidt, vertaling
An van Kessel, 5 dames, 4 heren
Veel stelt de cafélokaliteit van Ank van Hemert niet voor, vandaar, dat
ze ook gretig ingaat op 't aanbod van een agentschap, de Jamaica
Dreamboys in haar zaaltje te laten optreden. Daarvoor hoeft ze slechts
tweeduizend euro op te hoesten, bij vooruitbetaling natuurlijk. Maar daar
wordt dan ook alles voor geregeld. En het gaat lukken mensen, o ja, het
gaat lukken! De entreekaarten gaan in de voorverkoop als zoete
broodjes over de toonbank. Geen wonder overigens, want welke in de
sleur van het huwelijk ondergedompelde huisvrouw wil zich de kans
laten ontgaan, nog eens 'n stuk of wat musculeuze adonissen van
dichtbij in hun volle glorie, c.q. nakie, te kunnen bewonderen? Maar
helaas vrienden, de wereld is slecht. Kort voor het optreden blijken er
opeens geen Jamaica Dreamboys te bestaan. Ze zijn slechts ontsproten
aan de fantasie van 'n oplichtster. Maar Ank, in opperste nood, heeft
dan de oplossing bij de hand. Haar kelner, alsmede twee werkloze
schlemielen, moeten de Dreamboys vervangen. Kunt u zich de
"toestanden" al voorstellen? Drie onervaren heikneuters, die een
vloeiende striptease-act moeten uitvoeren ten overstaan van een zaal
verwachtingsvolle vrouwtjes? Over "toestanden" gesproken.
ZO HEEFT MEU GERRE HET GEWILD
1828 Blijspel in drie bedrijven door D. J. Eggengoor, 5 dames,
4 heren
De heerseres van de "Garvershof" is gestorven. Zij werd 92 jaar, Meu
Gerre! De erfgenamen hadden de hoop al bijna opgegeven, zo lang
duurde het. Maar nu is het dan zover. De kapitale prachtige boerderij
met een hoop vee en flink wat land ligt voor het grijpen. Teun en Pleun,
die zelf een klein verwaarloosd boerderijtje hebben en liever lui dan moe
zijn, hebben hun buit al in gedachten verdeeld. Ze gaan een motor met
zijspan kopen, ze gaan een reis naar Amerika maken . . . en nog zoveel
meer. Neef Aloysius, die zo gierig is als een krent, aast zo mogelijk nog
begeriger op de erfenis. Hij wil potten, potten, potten. Het lijkt hem zo
mooi rijk te sterven. Dit in tegenstelling tot nicht Mijntje die met "een
hoge Haagse ambtenaar" getrouwd is. Ze heeft een koffer meegebracht
om alvast wat antiek mee naar huis te nemen! Een fraai stelletje is het!
Mildred, de onverwachte vierde erfgename uit Canada, reageert
tenminste menselijker. Ze ziet meer in de notaris dan in de erfenis. Maar
zij heeft het geld dan ook niet nodig. Al met al is het een hele
teleurstellende ontknoping voor de huishoudster Gré en de bedrijfsleider
Bernhard, die Meu Gerre al zovele jaren trouw gediend hebben. Zij
lijken afgescheept te gaan worden met een klein legaat. En de
werkeloosheid ligt voor hen in het verschiet, want de erfgenamen willen
de Garvershof aan de hoogst biedende verkopen. En die bieder heeft
zich al aangekondigd. Het is de rijke steenfabrikant, de vader van Dolly,