Verhoging en Val van de Planeten - RadixPro

klaart de schrijver niet. Maar zo kan men wel de
verhogingsgraad van Mercurius op 13 Maagd vinden,
die "later verplaatst werd naar 15 Maagd om een
volledig kloppende driehoek te krijgen tussen de
verhoging van Mercurius en de val van Jupiter op 15
Steenbok." Wie Mercurius verplaatste, vermeldt Vehlow
niet. Hij is zelf de enige, die 13 Maagd als
verhogingsgraad van Mercurius noemt. Bijna alle
andere en ten dele veel oudere bronnen geven 15
Maagd. De verplaatsing heeft klaarblijkelijk enkel in de
fantasie van de schrijver zelf plaatsgevonden. Ik
herinner aan Lisa Morpurgo, die eveneens de traditie
naar eigen goeddunken corrigeert.
Zoals gezegd, ontwikkelt Vehlow in deel VIII een
nieuwe theorie over de verhogingsgraden. Hij baseert
zijn systeem nu op de regel van Lang en het tredecielsysteem.
De regel van Lang houdt in, dat planeten die
hun domicilies in oppositionele tekens hebben,
verhoogd staan in tekens van een en dezelfde heerser.
Vehlow geeft op basis van deze regel een tabel.
Maar in die tabel hanteert hij twee soorten beheersing:
de antieke, waarbij Zon en Maan elk een teken en de
andere vijf planeten twee tekens beheersen, en de
moderne, waarbij elke planeet een eigen teken heeft
en er twee hypothetische planeten nodig zijn om het
systeem rond te krijgen. In de kolom met de
domicilies heeft elk teken zijn eigen heerser, maar de
regel van Lang spreekt over "twee tekens van een en
dezelfde heerser", zodat in de kolom met de
verhogingstekens onvermijdelijk de antieke beheersing
gebruikt moet worden. Wanner men beide schema's
van beheersing netjes gescheiden houdt, zoals in de
tabel, ontstaan er geen moeilijkheden. Probeert men
evenwel de hele tabel samen te stellen met behulp van
één soort beheersing, dan komt men of in tegenspraak
met de gegeven regel over de verhogingen of men
vindt de tekens voor de transsaturnale plane-
83