Verhoging en Val van de Planeten - RadixPro

Leclercq op Ptolemeus kent. Het merkwaardigste aan
het betoog van Knappich is wel, dat hij twee goede
redenen geeft, waarom men de verhogingen in de
praktijk maar beter achterwege kan laten, maar
desondanks een pleidooi ten gunste van de
verhogingstekens houdt. De verhogingsgraden worden
niet meer gesteund door de posities van bepaalde vaste
sterren, omdat die posities intussen meer dan een heel
teken zijn verschoven ten gevolge van de precessie van
de equinox. En de verhogingstekens zijn niet te
verenigen met de leer van de oerkwaliteiten. Binnen
een "kosmische symboliek" zou het systeem van
verhoging en val echter nog gehandhaafd kunnen
worden. Deze "holistische" constructie ziet er niet
bepaald overtuigend uit. Een planeet zou in het teken
van zijn exaltatie zijn specifieke werking beginnen te
vertonen. In zijn domiciel zou deze werking optimaal
zijn om daarna weer af te nemen en uit het
onmiddelijke bereik van de zichtbare werking te treden
in het teken van zijn val. Knappich moet zelf al meteen
toegeven, dat dit voor de Zon dan wel aardig lijkt te
kloppen, maar voor de Maan gaat het al niet meer goed
op, en bij de andere antieke planeten nog minder. Op
grond van zijn theorie over de oorsprong van de
verhogingen en zijn bezwaren ertegen had Knappich ze
wellicht beter radikaal kunnen verwerpen, net als
Kniepf en Pearce.
Boll, Bezold en Gundel
Een interessante bevestiging en aanvulling krijgt de
theorie van Knappich door hetgeen Franz Boll,
Carl Bezold en Wilhelm Gundel in "Sternglaube und
Sterndeutung" over de Babylonische astrologiebeoefening
schrijven: "Als bijzonder belangrijk
kenmerk van de astrologische praktijk stuiten we
al bij de voorspellingen die van de Zon afgeleid
zijn, op het principe van de planeet-vertegenwoor-
143