Verhoging en Val van de Planeten - RadixPro

Almansor, die eveneens omstreeks 960 in Spanje leefde
neemt de Iraanse scheppingslegende weer als
uitgangspunt en hij beweert dat Jupiter hij het begin
van de wereld op de Ascendant zou hebben gestaan,
Mercurius op 15° Maagd, Venus op 27° Vissen, de Maan
op 3° Stier, Saturnus op 21° Weegschaal, maar de zon
op 14° Ram en Mars op 15° Steenbok. Maar de
Perzische geleerde Tabari (Aboe Djafar Mohammed ibn
Dsjerir) daarentegen brengt deze oude
scheppingshoroscoop in de volgorde van Dorotheos in
zijn vijftien delen tellende "Wereldkroniek" (880 na
Chr.), waarmee hij in elk geval teruggrijpt naar de oude
Iraanse traditie. Voor de komische noot zorgt de
beruchte "Egyptoloog" Seyffart (1846), die deze
mythische horoscoop heeft nagerekend. Hij ontdekte,
dat de constellatie, die aan deze horoscoop ten
grondslag ligt, werkelijk plaatsvond op 29 mei 5871
voor Chr. Hoe Uhlemann deze onzin kon overschrijven
is mij en Kniepf, die deze berekening controleerde, een
raadsel. Dichter bij de exaltaties van de Babylonische
traditie staan de vermeldingen van de slavin Tawaddud
in de sprookjesverzameling "1001 Nacht". Zij noemt de
verhogingen "ascendanten", de val "descendanten" en
daarmee kunnen slechts heliakische plaatsen van rijzen
en ondergaan bedoeld zijn. Zo zegt ook de beroemde
astroloog Albohazen Haly dat Mercurius op 15° Maagd
verhoogd staat, omdat hij weer begint te stralen als
Avondster waneer de Zon in Leeuw staat, en aldus
vormt hij een analogie met de nieuwjaarsmaan
(Nabod).
De westerse astrologie heeft de leer van de
verhogingen ongewijzigd gehandhaafd, alleen heeft
zij met Ptolemeus het zwaartepunt op de hele
tekens gelegd. Zo hebben Cardanus, Junctinus,
Rantzau, Placidus en Morin de Villefranche de exaltatie
als de tweede essentiele waardigheid behandeld en
er bij de beoordeling van de sterkte van een signifi-
138