Verhoging en Val van de Planeten - RadixPro

gesternte als vertegenwoordiger van Nebo-Mercurius
werd beschouwd. Ook de hierboven gegeven
vertegenwoordiger in de Centaur zou in deze
tussenruimte vallen. De overige in de tabel opgevoerde
vaste sterren zijn allemaal sterren van de eerste of
tweede magnitude. Ze konden derhalve goed gezien
worden en hun taak als vertegenwoordiger met gemak
vervullen.
De verschillen met de verhogingen bedragen gemiddeld
1°20'. Als we rekening houden met de precessie van de
equinox (72 jaar per graad), komen die 1°20' overeen
met circa 100 jaar en kunnen we als de tijd van het
ontstaan van deze theorie ongeveer 800 voor Chr.
aannemen. Hoe staat het nu met Zon en Maan? Zoals
bekend, is de Zon verhoogd op 19° Ram. De
Babyloniërs hebben nu door het ontbreken van kennis
omtrent de precessie de jaarpunten vaak verschoven en
nog ten tijde van de ontdekker van de precessie, de
beroemde Babylonische astroloog Kidinnu (niet
Hipparchus!), die circa 300 v. Chr. leefde, werd het
lentepunt naar 8° Ram verplaatst. Dan kan het vroeger
ook ooit 19° Ram zijn geweest en daarmee de plaats
hebben aangeduid, waar de Zon zijn asjar nisjirtoe had,
d.w.z. de plaats van zijn "geheime openbaring". De
verhoging van de Maan op 3° Stier, dus 14° verder dan
de verhoging van de Zon, is dan echter niets anders
dan het eerste heliakische rijzen van de Maan na het
begin van de lente. Hier komen mijn vermoedens met
de toelichtingen van Ptolemeus samen. Al met al meen
ik mijn stelling met behulp van inscripties en
berekeningen als bewijs voldoende gefundeerd te
hebben en kan ik rustig beweren: De Babylonische
verhogingen van de planeten werden door het
heliakisch rijzen van hun vaste-ster-vertegenwoordigers
gevormd. Het is interessant dat op soortgelijke
wijze D. Wöllner de verhogingen voor lengteposities
van bepaalde vaste-ster-vertegenwoordigers
132