View/Open

- 27 -
de instrumenten waarmee de rijke industrielanden hun doelstelling kunnen halen, de rol
van bomen (grote bossen nemen veel CO2 op), hoe de uitstoot van broeikasgassen meten
(verschillende meetmethoden leiden tot verschillende resultaten), hoe de
derdewereldlanden hun reducties kunnen bekostigen. Helaas leidt deze conferentie niet tot
een akkoord, de verschillende partijen staan recht tegen over elkaar. De rijke
industrielanden schrikken van de hoge kosten die de broeikasreductie met zich meebrengen
en de arme landen vrezen dat hun economie geschaad kan worden, als zij de reducties zelf
moeten bekostigen.
De conferentie van Bonn in 2001 zou een oplossing moeten brengen voor de verschillen.
Men onderhandelt opnieuw over dezelfde punten als in Den Haag. Langs de ene kant lijkt
deze conferentie te mislukken omdat de Verenigde Staten, onder leiding van hun nieuwe
president George Bush, definitief afhaken. Bush vreest immers dat de hoge kosten die het
klimaatverdrag met zich meebrengen een negatief effect zouden kunnen hebben op de
Amerikaanse economie. Ook heeft hij zijn twijfels over de wetenschappelijke
onderbouwing over de oorzaken van het broeikaseffect. Bush is ervan overtuigd dat de
mens hier niets mee te maken heeft. De Verenigde Staten zijn nochtans verantwoordelijk
voor 36,1% van de mondiale uitstoot ondanks dat hun bevolking slecht 4% uitmaakt van
de wereldbevolking. Maar door het besluit van de andere landen om toch door te gaan is de
conferentie uiteindelijk toch een succes. In Bonn komen de deelnemende landen overeen
om de verplichte Kyoto-doelstellingen te halen. Wanneer een land hier niet in slaagt, zal er
een straf volgen. Deze straf bestaat uit een verdere verplichting tot reductie en geldt vanaf
2008. Om de uitstoot van CO2 te compenseren mogen de deelnemende landen ook bossen
aanplanten.
Tijdens de conferentie van Bonn wordt beslist dat het Verdrag van Kyoto in werking treedt
als 55 landen die samen goed zijn voor 55% van de mondiale CO2 uitstoot het verdrag
geratificeerd hebben. Dit is intussen gebeurd. De Europese Unie (24,4% van de uitstoot)
heeft het verdrag officiëel geratificeerd op 31 mei 2002, Japan (8,5%) volgde op 4 juni
2002. Canada (3,3%) heeft het protocol op 19 december 2002 ondertekend. Rusland
(17,4%) volgde als laatste in november 2004. Nadat Polen het verdrag in 2002