t Zout juni 2011.pdf - Heilige Lebuinus

entwintig jaar priester
Pater Wil Boerkamp (68 jaar) studeerde af aan het kleinseminarie
van de Karmelieten in Zenderen. Na zijn studie werd
hij pastoraal werker. Op zijn drieënveertigste werd hij priester
gewijd. Waarom zo laat? Pater Boerkamp: “Je liet je in die tijd
niet meer wijden. Er was een crisis. Mensen kwamen niet tot
de overgave… Maar op een gegeven moment stond ik er in
Oldenzaal een jaar lang alleen voor. Een vrouw lag op sterven.
Ik belde zeven of acht priesters, maar niemand kon op dat
moment. Ik heb daarna gevraagd of ik tot priester gewijd kon
worden. Die vrouw was voor mij de laatste aanleiding. Zo
werkt de Voorzienigheid.”
“Ik ben karmeliet geworden, omdat er bij ons in het dorp een
als priester assisteerde. We hadden het arm thuis. Hij adviseerde
mijn ouders om mij naar het kleinseminarie van de
Karmelieten te sturen, dat niet zo duur was. Het verwondert
me nu nog steeds dat mijn ouders, broers en zussen mijn studie
met elkaar opgebracht hebben. Daar ben ik hen dankbaar
voor.”
Pater Boerkamp vertelt over de kerken die nogal leeglopen,
de pastor die uit beeld raakt en niet meer gevraagd wordt
naar de dingen van het leven of om geestelijke begeleiding,
die zelfs in het pastoraal gesprek niet meer nodig is. “Vrouwengroepen
praten tegenwoordig over thema’s die ook in een
buurthuis besproken kunnen worden.” En over de muren
waar hij tegenaan loopt. “Voor en samen met jongeren heb ik
heel veel lesmateriaal geschreven. Ik wil met hen praten over
hun levensroeping. In elke klas zijn er leerlingen die daarmee
bezig zijn, die geen economie of management willen studeren.
Maar als pastor mag ik niet op school komen.” Dat de
ondersteuning vanuit de parochie ook vaak ontbreekt, steekt
hij niet onder stoelen of banken. “In Zwolle, waar ik priester
was organiseerden we regelmatig oecumenische vieringen. De
kerk zat bijna vol. Maar door de deken werden de vieringen
stopgezet: ‘Geen eucharistie tijdens deze vieringen’.”
En hij vervolgt: “Er is een enorme behoefte aan spiritualiteit.
Je ziet het aan de boekwinkels die ermee vol liggen. Maar de
kerk kan er niet veel mee. Ze kan er niet op inspelen. Vieringen
zijn vaak saai. Je moet een nieuwe vorm zoeken, in
hedendaags Nederlands de taal van de kerk ter sprake brengen.”
Verontwaardigd roept hij uit: “Waarom mocht de kerk
van vroeger wel hun eigen geloofsbelijdenis uitspreken, in
hun eigen Griekse taal en op hun eigen manier en mogen wij
dat niet? In vele pagina’s heb ik de evangelies en de geloofsbelijdenis
in alledaags Nederlands uitgespeld.”
Wanneer ik pater Boerkamp vraag om zichzelf te omschrijven
antwoordt hij: “Ik ben beschouwend, afwachtend, kijk eerst
de kat uit de boom. Als jongetje had ik een mystieke ervaring
op Witte donderdag. Het Gloria luidde, met alle klokken en altaarbellen
tegelijk. Ik was een poosje helemaal van de wereld.
Mensen zeggen van mij: ‘Hij is altijd met de kerk bezig. Elke
dag wil hij iets anders.’ Dat is waar. Ik zit boordevol ideeën,
maar hoe krijg ik het in de parochie?” Ik vraag of hij de dingen
niet te moeilijk opschrijft, of hij niet die mensen moet
aanspreken die nog wel willen luisteren en het nog wel nodig
hebben. Het wordt even stil en dan zegt hij zacht dat hij oud
geworden is en dat anderen het nu maar moeten overnemen.
Dat het nu de tijd is om te stoppen: “Als ik wegga, kan er een
nieuwe pastor worden aangesteld. Ik heb gedaan wat ik kon.
Als emeritus zal ik in de vieringen nog wel blijven voorgaan.”
Ik vraag of hij niet teleurgesteld is in de Heilige Geest, zoveel
werk en enthousiasme van zijn kant, maar bij de mensen
lijkt het niet meer aan te komen. Resoluut, bijna verontwaardigd,
reageert hij: “Nee, dat zeker niet. Kijk naar het Midden-
Oosten, kijk naar Obama. Er gebeuren wonderlijke dingen.
En hier, de afgelopen tien jaar is er veel gebeurd. De komende
tien jaar wordt het opnieuw spannend. Daarna zal het weer
aantrekken in onze Kerk.”
“De Kerk moet voortdurend wakker worden in de mensen,
wakker worden in de ziel. Nieuwe groepen gaan met mensen
bezig. We hebben nu twaalf locaties. We leven in de nadagen
van de volkskerk. Maar dat geeft niet. We krijgen nieuwe
vormen. Alles begint opnieuw. We zijn allemaal celebrant,
een volk van koningen, priesters en profeten. Zoals de eerste
christenen die bij elkaar kwamen, in één huis. Een huis van
leren, vieren en dienstbaar zijn. God is de Verrezene, de
Gekruisigde, die ons samen roept. God woont in mensen.
De Geest laat zich voortdurend zien. God verschijnt elke keer
weer opnieuw. Ik ben iemand die heel graag leeft. Ik ben blij
met het leven en de Kerk.”
NB: Pater Boerkamp heeft ook zelf een tekst geschreven voor dit
interview, deze tekst is te vinden op www.heiligelebuinus.nl. Geïnteresseerden
zonder toegang tot internet kunnen deze tekst opvragen
via de redactie van ’t Zout.
‘t zout - juni 2011
13