Chirurgische behandeling van ooglidafwijkingen

Afb. 74. Adenoom van de klier van Meibom in
een pril stadium, met sterke gelijkenis aan een
slijmpropje op de lidrand.
andere rassen zoals de Rottweiler, golden
Labrador en flatcoated Retrievers.
Een lokale biopsie of een DNAB van de mandibulaire
lymfeknoop geeft veelal uitsluitsel
over de oorzaak.
Excisie, cryodestructie, maar ook de systemische
behandeling kunnen het proces vertragen,
maar de prognose is veelal ongunstig.
3.12 Ooglidzwellingen op basis van neoplasieën
(“echte” tumoren)
Ooglidtumoren worden bij de hond regelmatig
en bij de kat slechts zelden gezien. Bij de (oudere)
hond gaat het in 80-90 % van de gevallen
om talgklieradenomen of -epitheliomen,
uitgaande van de klieren van Meibom. Er
verschijnt eerst een klein glazig bolletje op de
vrije lidrand, dat lijkt op een slijmpropje dat
zich echter niet laat wegvegen (Afb. 74, 75) en
dat de eigenaar nauwelijks opvalt. Bij inspectie
aan de conjunctivale zijde valt dan de vergrote
klier van Meibom op. Het tumortje neemt in
omvang toe, ook vanuit de uitmonding van
de Meibomse klier. Vaak is het oppervlak
wat knobbelig en vrij sterk gepigmenteerd.
Zij groeien langzaam door naar de periferie
en dus naar de naastgelegen Meibomse klieren,
waardoor de tumor steeds breder wordt
en derhalve ook steeds moeilijker te verwijderen!
Vooral, indien aan het bovenooglid gelegen,
kunnen zulke talgklieradenomen door de
lidslag en hun gewicht irritatie van de cornea
Afb. 75. Adenoom van de klier van Meibom
in een pril stadium, met sterke gelijkenis aan
een slijmpropje op de lidrand en de zwelling
van de klier van Meibom aan de conjunctivale
zijde.
(Afb. 78) en daarmee traanvloed en blepharospasme
veroorzaken. Soms bloeden zij, na een
mechanische beschadiging of na afbreken van
het gesteelde deel aan de lidrand. Pathologen
die geen ervaring hebben met dit type neoplasie
interpreteren de adenomen vaak als maligne
vanwege de hoge activiteit van het klierweefsel!
Het zijn vrijwel steeds (goedaardige)
adenomen. Adenomen in een verder gevorderd
stadium, maar ook adenocarcinomen kunnen
ulcereren en bloeden.
Raspredisposities zijn wel aangegeven, maar
deze zijn meestal niet gecorrigeerd voor de
daadwerkelijke grootte van het ras, ten opzichte
van de onderzochte populatie.
Papillomen (5-10% van lidtumoren bij de
hond) kunnen eenzelfde aspect vertonen,
maar hangen meer aan het epitheel van de
D.M. 56e jaargang - No. 1 blz. 63