Chirurgische behandeling van ooglidafwijkingen

voorbeeld een Z-plastiek, zie Afb. 48 A-B) of
weefsel van elders, bijvoorkeur met hetzelfde
type beharing, als vrij autotransplantaat in te
hechten (Afb. 49 A-B). Een tijdelijke tarsorrhaphie
is meestal nodig om een juiste wondverkleving
te bewerkstelligen.
3.7.2 Methodieken gepaard gaande met onderooglid
verkorting bij primair ECT/TROS
Bij deze methodieken wordt de rand van het
onderooglid ingekort (ter plaatse van de eventuele
knik in het midden of bij de laterale
canthus). Zij zijn geschikt voor correctie van
ECT/TROS, maar vragen ervaring en timmermansoog
van de chirurg. Dergelijke patiënten
kunnen derhalve beter worden verwezen (littekens
van een niet goed uitgevoerde operatie
zijn een blijvende “doorn” in het oog van de
eigenaar).
Preoperatief dient steeds de gestrekte oogspleetlengte
te worden gemeten en bij correctie
te worden teruggebracht naar 33-35 mm.
Afb. 50. Laterale wigexcisie ter correctie van
ectropion en macroblepharon.
D.M. 56e jaargang - No. 1 blz. 46
a. Laterale wigexcisie
Hierbij wordt een wig in volle dikte uitgeknipt,
teruggerekend vanaf de laterale canthus naar
mediaal van het gewenste aantal millimeters,
zodat de lidlengte wordt teruggebracht naar
33-35 mm (Afb. 50). Het defect wordt gesloten
met een doorlopende subconjunctivale
naad en huidhechtingen, of er wordt volstaan
met alleen (vrij diep gelegde) huidhechtingen.
Het voordeel van de methode is de eenvoud.
Nadelen zijn de mogelijke wondlekkage en de
complicaties bij het eventueel losspringen van
de wond.
Algemene overwegingen bij het gebruik
maken van de dubbele laag - verspringende
wond methodieken, al of niet met ooglidsplijting
Als de onderooglidrand niet excessief lang is
kan veelal worden volstaan met alleen een verkorting
van het onderooglid. Zij geven enige
ondersteuning en versteviging van het onderooglid
door de littekens tussen de twee wondlagen
en enige aanspanning naar lateraal.
Daarnaast verzekert de verspringing tussen
de conjunctivale wond en de huidwond tegen
het openspringen van de wond en is er nauwelijks
risico op traanlekkage. Bij de Kuhnt-
Szymanowski-Helmbold (Afb. 47 A-B) methodieken
van voor 1890 werd aanvankelijk
de lidrand gespleten. Hierbij worden over het
betroffen gebied alle Meibomse klieren beschadigd
en ontstaat er een minder gewenste
verlittekening in de ooglidrand. Alhoewel
er geen aanwijzingen zijn dat het verlies aan
talgklierfunctie tot problemen leidt, valt het
toch te prefereren om deze klieren intact te
laten. In 1938 modificeerde Blaskovics deze
methode door niet het ooglid te splijten, maar
de eerste snede net onder ooglidrand te leggen
(Afb. 51), zodat de vrije ooglidrand, inclusief
de Meibomse klieren gespaard blijven.
a. Methode Kuhnt-Szymanowski (plus
later Helmbold)
De eerste incisie komt hierbij in de lidrand, in
of net buiten de Meibomse klieropeningen te
liggen (lidsplijting). De snede begint iets nasaal
van het meest ernstig geëverteerde deel
en loopt naar lateraal door tot 5 à 10 mm voorbij
de laterale canthus (Afb. 47 A-C). Vanaf dit
punt wordt tevens een incisie (10-15 mm) naar
ventraal gemaakt. Het omsneden huiddeel