Chirurgische behandeling van ooglidafwijkingen

A
B
Afb. 41. Volgorde van hechten bij een entropioncorrectie
(A, B). Indien een entropion
aan het onderooglid wordt gecorrigeerd, zal
direct postoperatief zwelling optreden van de
conjunctiva ter plekke. Bij het knipperen met
het bovenooglid, met name bij honden met een
ruime oogspleet, kan nu irritatie optreden door
het prikken van de bovenooglidwimpers, in de
ventrale conjunctiva. Hierdoor kan het oog
weer in de vicieuze entropioncirkel terugvallen.
Door één tot twee reefhechtingen in het
laterale bovenooglid te leggen, kan dit worden
vermeden (A-5).
en een strookje van de m. orbicularis oculi
zijn dan de delen die met de schaar worden
verwijderd.
c. Ectropioneermethode. Het met een vingertop
ectropioneren van het geëntropioneerde
oogliddeel. De vingertop wordt net onder
de grens van het geëntropioneerde deel geplaatst
en door trek naar ventraal wordt het
entropion opgeheven (Afb. 40 C). Juist op
D.M. 56e jaargang - No. 1 blz. 38
deze grens wordt de tweede (banaanvormige)
incisie gelegd.
Hierna wordt het omsneden huiddeel uitgesneden
of de plooi uitgeknipt (plooiknijpmethode).
Een oppervlakkig deel van de m. orbicularis
oculi wordt meegenomen. In geen
geval mag de conjunctivaalzak worden geperforeerd.
Na het verwijderen dient de ooglidrand
weer soepel aan de cornea aan te liggen.
Mocht er nog neiging tot entropion bestaan,
dan dient nog wat subcutaan-orbicularisweefsel
te worden weggenomen, met name aan de
ooglidzijde van de wond. Diffuse bloedingen
stoppen tijdens het hechten veelal spontaan.
Spuitertjes worden afgeklemd en alleen als
het werkelijk nodig is, bipolair gecauteriseerd.
De lokale necrose geeft al snel aanleiding tot
fibrose en eventueel tractie.
De wond wordt met enkelvoudige, maximaal
2 mm uit elkaar liggende, knoophechtingen
gesloten (hechtmateriaal: niet dikker dan 5-0,
al of niet resorbeerbaar (bijvoorbeeld zijde),
mono/polyfilament; naald rond op doorsnede,
eventueel met micropunt). Bij een “doorlopende”
hechting bestaat bij schuren gevaar voor
openspringen van de gehele wond. Eventueel
kunnen wel ca. 5 enkelvoudige knoophechtingen
met daaroverheen een doorlopende naad
worden gelegd. Vooral bij lastig hanteerbare
en/of agressieve dieren wordt van resorbeerbaar
materiaal gebruik gemaakt.
De eerste hechtingen komen geheel mediaal
en lateraal te liggen. Is bij een angulair entropion
ook de laterale canthus omsneden,
dan wordt de eerste hechting ter hoogte van
de laterale canthus gelegd (Afb. 41 A-B). De
rest van de wond wordt, steeds halverend, gesloten,
zodat een gelijkmatige verdeling tussen
de lidrand-wondrand en de altijd duidelijk
langere buitenste wondrand wordt bereikt.
Anderen leggen de eerste twee hechtingen
juist in het midden van de wond, waarbij zij
deze hechtingen onder een hoek van ca. 30
graden (met de punt naar de lidrand) met elkaar
aanbrengen. Van daaruit wordt de wond
naar mediaal en naar lateraal gesloten met
hechtingen, die evenwijdig komen te liggen
aan de mediale, respectievelijk laterale eerste
hechting. De wondranden moeten perfect op
elkaar aansluiten; er mag na de operatie geen