Chirurgische behandeling van ooglidafwijkingen

Afb. 16. Afbuigen of breken van de naald, direct
achter de naaldvoerderbek door, bij het
hechten, het roteren rond de as van de naaldvoerder
i.p.v. de denkbeeldige cirkel van de
naald te volgen (gestippeld).
terichting geribbeld. De naaldvoerder dient
steeds op dit gedeelte te worden gefixeerd en
bij voorkeur direct achter het conische deel,
ongeveer in het midden van de naald. Wordt de
naald verder naar achter gefixeerd, dan bestaat
meer risico op wegbuigen (Afb. 16) of erger,
breken van de naald. Indien men desondanks
veelvuldig met dit probleem worstelt, dan is
dit meestal te wijten aan een roterende beweging
met de naaldvoerder bij het doorvoeren
door het weefsel, in plaats van de denkbeeldige
cirkel van de naaldkromming, of een cirkel
met een nog iets grotere straal te volgen. Met
name bij stug weefsel (bijvoorbeeld huid van
het ooglid van oude katers en in bindweefsel)
leidt het gemakkelijk tot breken van de naald.
Met name bij de laatste steken van een doorlopende
hechting kan dit tot veel tijdverlies en
(dus) kostenverhoging leiden.
Indien er kans bestaat op irritatie van de cornea
door het hechtmateriaal, kan het beste
gebruik worden gemaakt van zacht materiaal,
zoals zijde 5-0 tot 6-0 (bijvoorbeeld entropion).
Is grote sterkte nodig, dan kan mono- of
polyfilament nylon 5-0 tot 6-0 (bijvoorbeeld
tijdelijke tarsorraphie, m. nictitans overhechting)
worden gebruikt. Ook als de kans op
contaminatie groot is, kan het best gebruik
worden gemaakt van niet resorbeerbaar, monofilament
materiaal (bijvoorbeeld nylon,
Ethilon ® ; blepharoplastieken 5-0 of 6-0).
Dient het materiaal ”op te lossen”, zoals bij
slecht bereikbare plaatsen of lastig hanteerbare
dieren, dan kan gebruik worden gemaakt van
polyglactin 910 of polyglycolzuur (bijvoorbeeld
bij en- of ectropion: 6-0; bij conjunctiva:
8-0). Hierbij dient men zich te realiseren dat
het oplosproces een ontstekingsreactie met
zich meebrengt en dit tot meer zwelling en irritatie
(dus jeukprikkel) kan leiden. Daarnaast
zijn de uiteinden scherp en ontknoopt het
gemakkelijk. De eindjes van de hechtingen
worden daarom steeds relatief lang gelaten.
Zij zijn hierdoor gemakkelijk te verwijderen
en zullen eerder “slepen” dan prikken. Korte
eindjes zullen meer prikken en dus irritatie
kunnen veroorzaken, bijvoorbeeld van de
cornea. Daarnaast kan de knoop sneller ontknopen,
waardoor de wond spontaan of na wat
wrijven door de patiënt, kan opengaan. Lange
hechtingseindjes aan het bovenooglid, of bij
de canthus worden in een hechting op 10-15
mm van de lidrand bijeengehaald en vastgezet
(Afb. 17). De einden aan het onderooglid kunnen
worden weggeplakt met de oogzalf, die
als nabehandeling wordt gebruikt.
Bij het leggen van de chirurgische knoop dient
er voor te worden gewaakt dat geen “glijers”
worden gelegd. Glijers ontstaan indien het
ene (in het algemeen het korte) einde eerder
wordt aangetrokken dan het andere. Hierdoor
worden de slagen als lusjes rond een “paal”
gelegd. Chirurgen die zich hiervan bedienen
weten dat vaak onbewust wel en leggen dan
Afb. 17. De lang gelaten einden van de hechtingen
in het bovenooglid worden in een hechting
op 10-15 mm van de lidrand bijeengehaald en
vastgezet zodat zij de cornea niet kunnen irriteren.
D.M. 56e jaargang - No. 1 blz. 19