hoofdstukoverzicht - Pearson Education

6
206
het beenderstelsel
6.3 Botremodellering en homeostatische
mechanismen 165
1. De organische en minerale onderdelen van beenweefsel
worden voortdurend gerecycled en vernieuwd
via het proces van botremodellering.
De rol van remodellering bij de stevigheid 165
2. De vorm en de dikte van beenderen zijn afhankelijk
van de belasting die op de beenderen wordt uitgeoefend.
Door turn-over van mineralen kunnen
beenderen zich aan nieuwe vormen van belasting
aanpassen.
Belangrijk 165
Homeostase en mineraalopslag 165
3. Calcium is het meest voorkomende mineraal in het
menselijk lichaam. Ongeveer 99 procent van het
calcium bevindt zich in het skelet. Het skelet werkt
als calciumreserve.
Verwonding en herstel 166
4. Een fractuur is een scheur of breuk in een bot. Bij
het herstel van een fractuur worden een fractuurhematoom
en een periostale callus en een myelogene
callus gevormd (figuur 6-7).
6.4 Veroudering en het beenderstelsel
167
1. De effecten van veroudering op het skelet bestaan
onder meer uit osteopenie en osteoporose.
6.5 Een overzicht van het skelet 168
Botmarkeringen (uitwendige kenmerken) 168
1. Botmarkeringen zijn uitwendige kenmerken die
kunnen worden gebruikt om bepaalde beenderen
te beschrijven en te herkennen (tabel 6-1).
Indeling skelet 168
2. Het axiale skelet kan worden onderverdeeld in de
schedel met de accessoire beenderen (waaronder
de gehoorbeentjes en het os hyoideum (tongbeen);
de thorax, die bestaat uit de ribben en het
sternum en de borstwervels; en de wervelkolom
(figuur 6-8, 6-9).
3. Het skelet van de ledematen bestaat uit de bovenste
en onderste ledematen en de schouder- en
bekkengordel.
6.6 Het axiale skelet 168
De schedel 168
1. Het cranium (de hersenschedel) bestaat uit de
schedelholte die de hersenen omgeeft.
2. Het os frontale vormt het voorhoofd en het bovenste
oppervlak van beide oogkassen (orbita) (figuur
6-10, 6-11, 6-12).
3. De ossa parietali vormen de bovenkanten en het
dak van het cranium (figuur 6-10, 6-12).
4. Het os occipitale omgeeft het foramen magnum
en is verbonden met het os sphenoidale, de ossa
temporali en de ossa parietali en vormt zo de achterzijde
van het cranium (figuur 6-10, 6-11, 6-12).
5. De ossa temporali maken deel uit van de zijden en
basis van het cranium en zijn vergroeid met de ossa
parietali langs de sutura squamosa (figuur 6-10, 6-
11, 6-12).
6. Het os sphenoidale werkt als een brug die de beenderen
van cranium en aangezicht verbindt (figuur 6-
10, 6-11, 6-12).
7. Het os ethmoidale stabiliseert de hersenen en
vormt het dak en de zijkanten van de neusholte. De
zeefplaat bevat perforaties voor reukzenuwen en
de lamina perpendicularis maakt deel uit van het
benige neustussenschot (figuur 6-10, 6-11, 6-12).
8. De linker en rechter maxillae of bovenkaakbeenderen,
zijn verbonden met alle andere aangezichtsbeenderen,
behalve met de mandibula (figuur 6-10,
6-11, 6-12).
9. De gehemeltebeenderen vormen het dorsale gedeelte
van het harde verhemelte en maken deel uit
van de wanden van de neusholte en van de bodem
van beide oogkassen (figuur 6-11, 6-12).
10. Het os vomer vormt het onderste gedeelte van het
benige neustussenschot (figuur 6-11, 6-12).
11. Het os zygomaticum vormt het laatste deel van de
oogkas en vormt samen met het os temporale de
arcus zygomaticus (figuur 6-10, 6-11).
12. De ossa nasalia zijn verbonden met het os frontale
en de beenderen van de maxilla (figuur 6-10, 6-11,
6-12).
13. De ossa lacrimalia bevinden zich binnen de oogkas
op het mediale oppervlak (figuur 6-10, 6-11).
14. De onderste neusschelpen binnen de neusholte
en de bovenste en de middelste neusschelp van
het os ethmoidale spelen een rol bij het vertragen
van de binnenkomende luchtstroom (figuur 6-11a,
6-12c).