hoofdstukoverzicht - Pearson Education

in een beweging die pronatie (vooroverkantelen) wordt
genoemd (figuur 6-24b•). De omgekeerde beweging,
waarbij de onderarm in de anatomische positie wordt
teruggebracht, wordt supinatie (achteroverkantelen)
genoemd.
Beenderen van de pols en hand
De pols, handpalm en vingers worden door 27 beenderen
ondersteund (figuur 6-25•). De 8 handwortelbeentjes
van de pols of carpus vormen 2 rijen. Er zijn 4
proximale handwortelbeentjes: (1) het os scaphoideum,
(2) het os lunatum, (3) het os triquetrum en (4) het os pisiforme.
Er zijn ook vier distale middenhandsbeentjes:
(1) het os trapezium, (2) het os trapezoideum, (3) het os
capitatum en (4) het os hamatum. Dankzij gewrichten
tussen de carpale beenderen is een beperkte mate van
glijden en draaien mogelijk.
Vijf middenhandsbeentjes (metacarpale beenderen)
���������
•
•
•
��������
�����������
���
•
•
•
���������
�����������
����
������
��������
�������
���������
����������
�����
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
��� ������������
����������������
�����������
�����
�����������
�����
����
��� ��� ����
���������
����������
�����
����������
���������
���� • • ������
��� ���������
������������
Figuur 6-24 De radius en de ulna
(a) Deze foto biedt een vooraanzicht van de beenderen van de rechteronderarm.
(b) Let op de veranderingen die optreden tijdens proneren.
6.7 Het skelet van de ledematen
zijn met de distale handwortelbeentjes verbonden en
vormen de palm van de hand. De middenhandsbeentjes
zijn op hun beurt verbonden met de beenderen
in de vingers of phalanges (enkelvoud phalanx, kootjes).
Elke hand heeft 14 kootjes. 4 vingers hebben elk
3 kootjes (proximaal, midden en distaal), maar de
duim of pollex heeft slechts 2 kootjes (proximaal en
distaal).
inzichtvragen
1. Waarom heeft een gebroken clavicula een negatieve
invloed op de beweeglijkheid van de scapula?
2. Van welk bot zijn de afgeronde uitsteeksels aan beide
zijden van de elleboog een onderdeel?
3. Welk bot van de onderarm bevindt zich in de anatomische
positie lateraal ten opzichte van de romp?
Antwoorden zijn te vinden vanaf pagina B1-1.
6.7.3 De bekkengordel
De bekkengordel is verbonden met de femora
(dijbeenderen) (zie figuur 6-9•). Doordat
de benen en de bekkengordel het lichaamsgewicht
moeten dragen en verplaatsen, zijn
de beenderen van de bekkengordel en benen
steviger dan die van de schoudergordel en
armen. De bekkengordel is ook veel steviger
met het axiale skelet verbonden.
De bekkengordel bestaat uit twee ossa coxae
(grote heupbeenderen). Elk os coxae ontstaat
door de vergroeiing van drie beenderen: een
os ilium (darmbeen) een os ischium (zitbeen)
en een os pubis (schaambeen) (figuur
6-26a, b•). Aan de achterkant zijn de ossa
coxae met het os sacrum verbonden bij het
articulatio sacroiliaca (figuur 6-26c•). Aan
de voorzijde zijn de twee ossa coxae bij de
symphysis pubica, een kussentje van vezelig
kraakbeen, met elkaar verbonden. Bij het
heupgewricht is de kop van het femur verbonden
met het komvormige oppervlak van
de heupkom of het acetabulum (gewrichtskom;
acetabulum, een azijnkop).
Het os coxae
Het os ilium (darmbeen) is het bovenste en
187
6